انتخابات فیلیپین و نگاهی به ساختار سیاسی كشورهای منطقه

به گزارش ایرنا، نگاهی به نظام سیاسی كشورهای حوزه جنوب شرق آسیا نشان می دهد رای دهندگان فیلیپین و اندونزی كه هر دو با دارا بودن نظام جمهوری دموكراتیك نیابتی ریاست جمهوری، دارای ساختاری به نسبت، مشابه هستند، دو فرد با سابقه اجرایی در شهرداری و فرمانداری را مورد اقبال بیشتری قرار دادند.
از تفاوت های عمده انتخابات ریاست جمهوری در فیلیپین و اندونزی، مدت زمان تصدی این پست، تعداد دوره ای كه یك فرد می تواند در پست ریاست جمهوری باقی بماند و دوره زمانی برگزاری انتخابات است.
در فیلیپین دوره ریاست جمهوری تنها یك دوره شش ساله است، در حالی كه در اندونزی این دوره پنج ساله بوده و رئیس جمهور می تواند برای بار دوم نیز اقبال خود را به منظور ادامه كار مورد سنجش قرار دهد.
این پست در اندونزی در حال حاضر در اختیار 'جوكو ویدودو' قرار دارد كه پیش از این سمت، فرماندار شهر جاكارتا بود.
در اندونزی كه 'جوكو ویدودو' معروف به 'جوكووی' توانست بعد از موفقیت در یك تجربه مدیریت شهری، كرسی ریاست جمهوری را در اختیار گیرد، نظام سیاسی جمهوری دموكراتیك نیابتی ریاست جمهوری است كه رئیس جمهور هم رئیس حاكمیت و هم رئیس دولت محسوب می شود.
در ساختاری به نسبت مشابه، نظام سیاسی میانمار جمهوری واحد پارلمانی است كه از زمان استقلال این كشور در سال 1948 دچار تغییرات گسترده ای شد كه این تغییرات از سال 2010 سرعت فزاینده ای گرفت و نتایج غیرقابل انكار این قبیل تغییرات در انتخابات سال گذشته میانمار خود را نشان داد.
براساس سیستم سیاسی این كشور، رئیس جمهور توسط نهادی متشكل از سه كمیته مستقل كه شامل نمایندگان پارلمان، نمایندگان مجالس ایالتی و نمایندگان گروه های نظامی در پارلمان میانمار می شوند، انتخاب می شود و مردم در انتخاب رئیس جمهور نقش مستقیم ندارند.
رئیس جمهوری میانمار نیز همچون اندونزی و فیلیپین رئیس حكومت و رئیس دولت محسوب می شود و هدایت شاخه اجرایی را بر عهده دارد.
نگاهی به وضعیت سایر كشورهای منطقه نشان می دهد تفاوت نظام سیاسی در كشورهایی همچون مالزی، سنگاپور، تایلند، لائوس، كامبوج، برونئی و ویتنام باعث شده نحوه برگزیده شدن روسای دولت ها به شكل قابل توجهی با هم متفاوت باشد.
نظام سیاسی كامبوج سلطنت مشروطه است كه براساس آن نخست وزیر از حزبی كه بیشترین كرسی های مجمع ملی این كشور را در اختیار داشته باشد، برگزیده می شود. وی توسط پادشاه و به توصیه رئیس و معاون مجمع ملی برگزیده شده و در نهایت با گرفتن رای اعتماد از مجمع ملی به این مسند دست می یابد و به صورت قانونی نخست وزیر، رئیس دولت محسوب می شود.
در این كشور، پس از نهایی شدن نخست وزیر، وی شورای وزرا را كه در مقابل نخست وزیر مسئول هستند، تشكیل می دهد و دولت را هدایت می كند. در واقع نخست وزیر و شورای وزرا شاخه اجرایی دولت و یا همان قوه مجریه محسوب می شوند.
برونئی، مالزی، پاپوآ گینه نو و تایلند نیز با وجود برخی تفاوت های جزیی همین نظام سیاسی را پیروی می كنند. به عنوان مثال در مالزی كه نظام سیاسی آن سلطنت مشروطه دمكراتیك نیابتی فدرال است و پادشاه، رئیس حكومت و نخست وزیر نیز رئیس دولت محسوب می شود.
نظامی سیاسی سنگاپور براساس جمهوری دمكراتیك نیابتی پارلمان است كه در آن رئیس جمهور، رئیس حكومت است و نخست وزیر ریاست دولت را بر عهده دارد. مشابه بسیاری از كشورهای جهان، دولت سه شاخه مجاز شامل قانونگذاری، اجرایی و قضایی دارد.
نظام سیاسی لائوس براساس جمهوری سوسیالیست تك حزبی است كه در آن یك حزب، 'حزب انقلابی مردم لائو' (ال.پی.آر.پی)، تنها حزب قانونی است. رئیس جمهور كه ریاست این حزب را نیز در اختیار دارد، رئیس حكومت شناخته می شود و ریاست دولت بر عهده نخست وزیر است. ساختار نظامی سیاسی این كشور مشابه ویتنام است.
نگاهی به عرصه سیاسی متفاوت سایر كشورهای منطقه جنوب شرق آسیا با سه كشور اندونزی، فیلیپین و میانمار نشان می دهد 'جوكو ویدودو'، 'رودریگو دوترته' و 'آنگ سان سوچی' (وی به رغم پیروزی گسترده در انتخابات میانمار به دلیل موانع قانونی به پست ریاست جمهوری دست نیافت)، به رغم آنكه از احزاب مخالف دولت های حاكم بودند، با تكیه بر آرای مردم به قدرت رسیدند.
آساق**241**1611