فقط یک 90 دقیقه باقیست / ترس و دلهره از آینده در برابر آرامش و انگیزه همیشگی

احسان خراسانی - خبرگزاری خبر آنلاین؛ اولین تقابل در یک دیدار اروپایی و آن هم در روز هایی که نفرت و کینه دو طرف بسیار عمیق تر شده است، چیزی شبیه به یک اتفاق خیلی نو بود. اتفاقی که از جنس داستان هایی بود که چند موضوع را در خود جای می دهند. اگر یاد درگیری های فلینی و لوکاس لیوا در آخرین بازی دو تیم پیش از این مسابقه می افتادیم، باید انتظار یک داستان خشونت آمیز را می کشیدیم. اگر یاد « شوت ، گل ، رقص » دنیل استوریچ و یا شور و اشتیاق کلوپ در همه بازی ها می افتادیم، آن موقع یک داستان جالب و البته هیجان انگیز در راه بود. این قصه شکل دیگری هم می توانست داشته باشد. مثلا اینکه یاد دراز کشیدن لوییز فن خال در برابر داور چهارم بیفتیم و انتظار داشته باشیم که این دفعه داستان کمدی از آب در بیاید. ولی می دانید نکته مهم کجاست؟ جایی که بفهمیم این بازی هیچ وقت به سمت داستان های عاشقانه نمی رود. از مردم دو شهر که چیزی کمتر از 50 کیلومتر با هم فاصله دارند و چند مشکل اقتصادی بینشان چنین نفرتی را به وجود می آورد، انتظار نداشته باشید که عاشق هم باشند. داستان دشمنی لیورپول و منچستر هر چند به زمان های خیلی دور بر می گردد ولی چنان این حس نفرت بین دو طرف نسل به نسل منتقل شده است که حتی یک پسر بچه لیورپولی در سکو ها و در بین جمعیت، بعد از خراب شدن یک موقعیت معمولی توسط مارتیال چنان واکنشی نشان دهد که انگار چه اتفاق خاصی رخ داده است. این اتفاق برای ما معمولی و برای آن پسر بچه و البته خود مارتیال می تواند چیزی شبیه به یک تراژدی گاهی تلخ و گاهی شیرین باشد. پس همین چیز هاست که هیجان غیر قابل توصیفی را به یک جدال فوتبالی تزریق می کند.

پنجشنبه شب هم همه چیز مثل همیشه شروع شد. در آنفیلد، جایی که فریاد های «Glory , Glory Man United  » طرفداران منچستر بین فریاد های « You'll Never Walk Alone » لیورپولی ها گم بود، جای سوزن انداختن وجود نداشت. چیزی نزدیک به 45 هزار لیورپولی به رویا کده خودشان آمده بودند تا شاهکار احتمالی کلوپ در برابر فن خال را ببینند. شرایط برای دو مربی خیلی فرق داشت. یورگن کلوپ در میان کلی شور و انگیزه، اولین ماه های حضورش در جمع لک لک ها را پشت سر می گذاشت و در مقابل اما لوییز فن خال به شدت زیر تیغ انتقاد های بی امان طرفداران یونایتد بود. برای شیاطین سرخ اصلا قابل هضم نبود که با باخت مقابل ولفسبورگ و حذف از لیگ قهرمانان اروپا به لیگ اروپا رسیده اند. پس تنها چیزی که می تواند آن ها را کمی آرام کند، همین کسب قهرمانی در لیگ اروپا است. کسب این جام برای طرفداران یونایتد از این نظر هم قابل اهمیت است که در صورت قهرمانی در این جام به اولین تیمی تبدیل می شوند که هر 3 جام معتبر لیگ اروپا، لیگ قهرمانان اروپا و جام باشگاه های جهان را فتح کرده اند. در کنار همه این رویا پردازی ها چیز هایی وجود داشت که بذر نا امیدی را در دل منچستری ها بکارد. مثل نتایج ضعیف و بازی های خسته کننده این تیم در لیگ انگلیس و البته دل بستن فن خال به یک دانش آموز 18 ساله. نه که راشفورد 18 ساله مهره ناکارآمدی برای یونایتد باشد. چرا که او در دیدار مقابل آرسنال خیلی خوب شایستگی های خود را نشان داد. ولی نیاز منچستر بزرگ چیزی فرا تر از این هاست. شاید تجربه مهم ترین نیاز منچستر فن خال باشد. چیزی که اگر وجود داشت مطمئنا ممفیس دپای در دقیقه 20 بازی آن خطای پنالتی بچه گانه را روی کلاین انجام نمی داد. پنالتی ای که گل شد و شروع کار سخت فن خال بود.

حالا داستان به جایی رسیده است که فقط و فقط یک نقش اصلی دارد و آن نقش اصلی نه دنیل استوریچ زننده گل اول لیورپول است و نه راشفوردی که همه از او انتظار درخشش داشتند. نقش اول داستان داوید دخیا است. شاید دخیا تنها تصمیم درست لوییز فن خال برای منچستر یونایتد در این فصل باشد. وقتی اوایل فصل فشار رئال روی منچستر برای به خدمت گرفتن دروازه بان اسپانیایی این تیم زیاد شد، فن خال حدس زد که این فرشته نجات شاید به درد این روز ها بخورد. اگر از پنالتی دقیقه 20 استوریچ که دخیا به سمت توپ هم شیرجه رفت بگذریم به دقیقه 70 و گل دوم لیورپول توسط فرمینیو می رسیم. و همین جا تنها قسمت بد داستان دخیا تمام می شود و دیگر فقط باید سوپر واکنش های او را مرور کنیم. واکنش هایی که اگر انجام نمی شد معلوم نبود پنجشنبه ی دیگری برای فن خال وجود داشت یا خیر؟

حالا هم کلوپ و هم فن خال باید یک هفته صبر کنند و دوباره همدیگر را ملاقات کنند. این بار در اولتدرافورد. مطمئنا این هفته برای این دو مربی خیلی متفاوت خواهد گذشت. یک طرف با خیالی آسوده از برتری 2 بر صفرش در خانه به فکر خوشحالی بعد از صعود به جمع 8 تیم است و یک طرف نگران این که اگر در خانه موفق به شکست دشمن همیشگی نشود، هم حیثیت یونایتد ها را زیر سوال برده است و هم باید به شدت نگران آینده کاری خودش باشد.

41257