جنگ چین و هند به نفع آمریکا نیست/ راههای مهار اژدها در دریا

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از «سی اف آر» شورای روابط خارجی آمریکا، «دنیل اس مارکی» پژوهشگر ارشد شبه قاره و جنوب شرق آسیا در گزارشی به روابط چین و هند و تاثیرگذاری آن بر ایالات متحده آمریکا پرداخته است.

در این گزارش آمده است: روابط هند و چین به صورت قابل ملاحظه ای پایدار است و در واقع  اهداف بلندمدت دوجانبه و برنامه های مشترک چند جانبه علت شایع ارتباطات گسترده این دو غول بزرگ آسیایی است. از این رو هر دو طرف به وضوح برای اهمیت صلح به عنوان یک راه برای گسترش تجارت و سرمایه گذاری و برای فعال کردن تمرکز مستمر بر توسعه اقتصادی در خانه ارزش قائلند.

 مارکی در ادامه تحلیل خود می آورد: با این وجود، تفاوت ها و سوء ظن هایی بین دو طرف وجود دارد که یکی از آنها به جنگ سال ۱۹۶۲ بر می گردد؛ زمانی که هند در جنگ با چین شکست خورد و دیگری مربوط به افزایش جاه طلبی های جهانی، قابلیت های نظامی و اقتصادی این دو کشور همسایه آسیایی.

در ادامه این گزارش می خوانیم: «اگرچه «دهلی نو» و «پکن» بارها برای جلوگیری و کاهش تنش های بوجود آمده متمایل بوده اند و سال ۱۹۶۷ نیز از برخورد جدی خشونت آمیز جلوگیری کردند اما باز با این حال پتانسیل لازم برای رو به وخامت رفتن روابط دو طرف وجود دارد و هر موضوع یا بحرانی از این دست می تواند احتمال چنین نتایج مشابه ای را خواهد داشت.

به هر حال باید دانست که وجود یک سری اختلافات می تواند به رویارویی نظامی بدتر از سال ۱۹۶۷ منجر شود؛ درگیری های مرزی که منجر به تحمیل تلفات دها تن شد.

بازارهای جهانی، صدمه در رشد اقتصادی منطقه و تضعیف تلاش های چین و هند برای همکاری های مشترک در منطقه و جهان از جمله نگرانی ایالات متحده برتاثیر گذار بودن این موارد بر مسئله جهانی و منطقه ای از جمله مبارزه با تروریسم است؛ حتی اگر دو طرف موفق به کنترل و جلوگیری از تشدید درگیری نظامی های جدی تر شوند.

در واقع ایالات متحده آمریکا منافع عمده ای در جلوگیری از درگیری مسلحانه بین چین و هند دارد. با این حال، اگر تلاش های پیشگیرانه آمریکا با شکست مواجه شود؛ سیاستگذاران ایالات متحده باید به دنبال محدود کردن هزینه های فوری این درگیری باشند و از ایجاد نقاط اختلاف جدید غیر ضروری با پکن جلوگیری کنند. اما در انجام این کار آنها باید به دنبال حل و فصل بحران با شرایطی که به نفع یک همکاری نزدیک بین ایالات متحده و هند است، باشند.

ایالات متحده می تواند اقدامات پیشگیرانه یکجانبه دیگری را اتخاذ کند. به منظور کاهش چشم انداز احتمالی عمده روابط هند و پاکستان، ایالات متحده می تواند فشار بیشتری بر پاکستان اعمال کند تا مانع فعالیت گروه های تروریستی ضد هندی شود. مثلا  واشنگتن می تواند با شرطی سازی بخش بیشتر (یا همه) کمک های نظامی، باعث یک تغییر برجسته در سیاست های پاکستان شود که شامل سرکوب گروه تروریستی «لشگر طیبه» و گروه های وابسته به آن است.

با این حال، اگر این اقدامات به صورت افراطی انجام شود، می تواند در ایجاد هزینه معکوس موثر باشد. زیرا جنبه های دیگری از همکاری های ضد تروریستی با اسلام آباد را به خطرمی اندازد. برای کاهش احتمال بحران سیاسی در تبت که می تواند بحران بین چین و هند را تشدید کند، واشنگتن تلاش می کند تا به پکن و دالایی لاما فشار بیاورد که سطح مذاکرات را تا سازمان ملل متحد افزایش دهند و یا اینکه مذاکرات را به صورت چند جانبه دنبال کنند. اگر پکن حاضر به مذاکره نشد با ارائه کمک های اضافی و انگیزه به مخالفان تبتی و با تهدید مجامع عمومی واشنگتن در تبت برای تغییرنظر آنها اقدام کند.

با این حال، به احتمال زیاد این مراحل به نتیجه معکوس منجر شده و اوضاع پکن را متشنج خواهد کرد بدون اینکه فشار کافی برای تغییر سیاست های پکن به سمت سیاست های مطلوب ایجاد کنند. به روش دیگر، مقامات ایالات متحده می توانند برای حفظ صلح، هند را تشویق کنند که خود را با خواسته های چین در تبت هماهنگ کند. اگر چه این کار حمایت ایالات متحده از حقوق تبت را تضعیف می کند. به منظور کاهش ظرفیت نیروی دریایی چین در دریای چین جنوبی و اقیانوس هند، ایالات متحده می تواند حضور نیروی دریایی خود را با اجرای کامل توازن جهانی خود (از غرب به شرق) و یا افزایش بودجه نیروی دریایی گسترش دهد.»