نشریه یا لثارات باید منتشر شود

مهم تر از همه این که این طرز تفکر باید تریبون داشته باشد. یعنی تنها در این صورت است که ما می توانیم حقیقتِ این شکل از اندیشیدن را که مصداق تام و تمام فقدان فکر و ذکر بودن است و غایتی جز بردنِ رونق مسلمانی ندارد بی پرده و نقاب به تماشا بنشینیم. در غیر این صورت نمایندگان این شیوه از اندیشیدن در پسِ دیوار مظلومیت پنهان می شوند و فغان سر می دهند که آی ایهاالناس ببینید که مدعیان آزادی و دموکراسی و اعتدال با ما چه می کنند. اتفاقا تجربه سال های اخیر نشان داده است که این حضرات خود ارزشی پندار هر چه قدر تریبون های بیشتری در اختیار داشته باشند و میدان بیشتری برای جولان، زودتر دستشان رو می شود و میزان هنر و فرهیختگی آن ها برای همگان آشکار. اصلا نان این جماعت در همین مظلوم نمایی هاست. تا چند سال پیش که درهای صدا و سیما به راحتی به روی این جماعت باز نمی شد مدام هوار راه می انداختند که صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران محل فعالیت ضدانقلاب است و جایی برای فعالیت امثال ما نیست.

الحمدلله در این سال ها کم نبودند خودارزشی پندارانی که به رادیو و تلویزیون راه یافتند و نتیجه درخشانش هم روز بروز دارد آشکار تر می شود. غرض این که نشریه هتاک مورد نظر باید باشد تا وزن ادب و مسلمانی و فرهیختگی و استدلالش مشخص شود واگرنه با توقیفش هم بهانه ای پیدا می کند برای مظلوم نمایی، هم بی مخاطبی و بی اعتنایی مردم به این شکل از عقیده پنهان می ماند و هم می تواند مدعی شود آن ها که شعار اعتدال و آزادی سر می دهند تحمل هیچ گونه مخالفتی را ندارند. البته اهل انصاف می دانند آن چه این نشریه نوشته است هیچ ربطی به مخالفت ندارد و جز پرده دری و وقاحت و دشنام گویی نام دیگری نمی توان برآن نهاد اما به نظرم با صبوری پیشه کردن و گزک ندادن به دست این جماعت خودارزشی پندار می توان به نتایج بهتری دست یافت. دیگر این که همانطور که خانم مولاوردی گفته اند تلاش برای ساختن جامعه ای بهتر این هزینه هارا در پی دارد. اصولا کار اجرایی در سرزمین ما مترادف است با خود را در معرض چنین اتهاماتی قرار دادن. کسی که می خواهد در مقابل جهل و جنون بایستد و کاری از پیش ببرد باید خودرا برای روزهایی به مراتب بدتر از این مهیا کند. دشنام ها و تهمت هایی از این دست بسیار برخورنده اند اما از یاد نبرد که همین برخوردهای زشت و ناپسند خبر از مرگ این نحوه از اندیشیدن را می دهد:

زان پیش که دست و پا فروبندد مرگ

آخر کم از آن که دست و پایی بزنی

یک نکته دیگر هم بگویم و تمام. این نخستین بار نیست که نشریاتی از این دست تیغ تهمت و دشنام را برمی دارند و به جان مردم می افتند. من نمی گویم با این نشریات متخلف به هیچ وجه نباید برخورد قهری صورت بگیرد اما می گویم ای کاش یک بار که این نشریه به یک آدم بی پناه و بی گناه حمله کرد کسی از طرف حاکمیت یقه او را می گرفت نه حالا که کار به توهین به یکی از مقامات دولتی رسیده است. هرچند توهین به خانم مولاوردی را صرفا توهین به یک شخص نمی دانم.