همکاریهای راهبردی با هند برای آمریکا اهمیت بسزایی دارد

گروه بین الملل-بنفشه اسماعیلی: شروع مذاکرات راهبردی-تجاری هند و آمریکا در چند ماه اخیر و تمایل آمریکا برای برای نزدیکی به هند در جهت تبدیل این کشور به متحد ویژه خود برای متوازن سازی قدرت در منطقه در راستای غلبه و نفوذ بر کشور چین، رقیب نوظهور خود از یک سو و گسترش روابط چین-پاکستان و تمایل بیشتر «اسلام آباد» به نزدیکی با «پکن»، به سبب تیرگی روابطش با آمریکا و رقابت با رقیب دیرینه خود یعنی هند از دیگر سو سبب شکل گیری روابط تازه ای در منطقه شده است.

در این راستا خبرنگار مهر با «بارت کرند» عضو سابق شورای امنیت ملی هند گفتگویی داشته که در ادامه از نظر می گذرد.

  «بارت کرند» استاد، نویسنده و محقق مطالعات امنیت ملی هند در مرکز تحقیقات سیاست دهلی و عضو سابق شورای امنیت ملی و همچنین عضو گروه تنظیم کننده دکترین هسته ای این کشور است.

وی همچنین مشاور پیشین هزینه های دفاعی کمیسیون امور مالی هند و مدرس دانشگاه است و به طور منظم در بالاترین نهادهای آموزش نظامی تدریس می کند و هر ساله نیز دوره های آموزش و آشنایی با «جهت گیری استراتژیک هسته ای» را برای افسران ارشد نیروهای مسلح و کارکنان وزارت دفاع  کشور هند برگزار می کند.

 وی کتاب های متعددی در زمینه سیاست هند نوشته است که آخرین کتاب وی با نام «Why India is not a Great Power» نیز توسط دانشگاه آکسفورد به چاب رسید، کتابی که محققان شورای روابط خارجی آمریکا نیز در تحللیل های خود در زمینه شبه قاره به آن استناد می کنند.

*«اوباما» رئیس جمهوری آمریکا در سفری که چند ماه پیش به هند داشت روابط هند و آمریکا را روابط قرن نامید. اهمیت هند برای آمریکا چیست؟

 واشنگتن به طور قطع برای اغلب همکاری های راهبردی با هند اهمیت زیادی قائل است چرا که ایالات متحده آمریکا طالب آن است که هند در موازنه قدرتی که علیه چین در عرصه آسیا در حال شکل گیری است، جانب واشنگتن را بگیرد. آمریکا بدون سرمایه های اقتصادی، توانمندی های نظامی و موقعیت استراتژیک هند از حمایت مورد نیاز برای دست و پنجه نرم کردن با چین، بی بهره می ماند به ویژه آنکه در حال حاضر نیاز امنیتی ناتو (پیمان آتلانیتک شمالی) به حضور در اروپا و مقابله با قدرت یابی روسیه موجب شکاف در تمرکز نظامی آمریکا شده است.

*اوباما در یادداشتی که به مناسبت انعقاد پیمان ترانس پاسفیک منتشر کرد اعلام کرد که نظم اقتصادی آسیا در قرن ۲۱ را باید آمریکا تعیین کند و گرنه رقبای این کشور از جمله چین دست به کار خواهند شد. رویکرد هند به این سیاست چیست؟

 معاهده تجارت آزاد ترانس پایسفیک (تی پی پی) نشانه تلاش آمریکا برای پیش گیری از تبدیل چین به برترین قدرت اقتصادی جهان است. با این حال، وعده «باراک اوباما» رئیس جمهوری آمریکا برای عضویت هند در این بلوک اقتصادی جدید هنوز تحقق نیافته است. در واقع، افراد صاحب نفوذ واشنگتن تاکید می کنند که آنچه اوباما انجام داد تنها استقبال از تمایل هند به پیوستن به این بلوک بود و نه چیز دیگر!

حقیقت آن است که واشنگتن درباره اینکه به هند اجازه ورود به گروه کشورهای عضو تی پی پی را بدهد تردید دارد چرا که می ترسد مبادا بزرگی بازار هند، دیگر اعضای گروه را به وسوسه بیاندازد و ذهن آنها را به سمت خود متمایل کند.

*آیا درحال حاضر به سبب روابط تیره آمریکا و پاکستان، امکان همگرایی بیشتر پاکستان با  چین وجود دارد؟ آیا هند نیز تلاش خواهد کرد به آمریکا نزدیک شود؟

  چین و حتی آمریکا همیشه طرفدار راهبرد امنیتی پاکستان در مواجهه با هند بوده اند. روابط اسلام آباد– پکن از زمان سفر «شی جین پینگ» رئیس جمهوری چین به پاکستان و اختصاص ۴۶ میلیارد دلار کمک مالی برای ساخت کریدور تجاری چین - پاکستان محکم تر شده است. هدف از این کریدور پایبند کردن اسلام آباد به اقتصاد رو به گسترش چین و از سوی دیگر دسترسی به بندر آب گرم «گودار» به عنوان راهی برای ایجاد حضور نظامی استراتژیک در خلیج فارس است.

از سویی، اسلام آباد روابط خود با آمریکا را هم به واسطه سفرهای اخیر ژنرال «راحیل شریف» رئیس ستاد مشترک ارتش و «نواز شریف» نخست وزیر پاکستان به واشنگتن تقویت کرده است. دستاورد نواز شریف از سفری که در ماه اکتبر به آمریکا داشت قرارداد خرید تعداد بیشتری از جنگنده های اف – ۱۶ بود. من پیشتر در کتاب «چرا هند هنوز هم یک قدرت بزرگ به حساب نمی آید» گفته ام که دهلی باید دشمنی خود را با اسلام آباد از طریق ارائه مشوق های اقتصادی کاهش دهد تا پاکستان را از چین دور کرده و بر روی زمینه های مشترک فرهنگی – اقتصادی، مذهبی و پیوندهای خویشاوندی با این کشور سرمایه گذاری کند.

به عقیده من، عادی سازی روابط دهلی – اسلام آباد برای به ثبات رساندن شرایط حاکم بر جنوب آسیا تا حد زیادی به واسطه اقدام یکجانبه هند در بازسازی ارتش به ویژه نیروهای زرهی و مکانیزه تسهیل خواهد شد تا به این ترتیب تهدید کمتری هم متوجه پاکستان باشد. این امر همچنین می تواند سیاست هند در قبال پاکستان را از راهبرد مخالفت با چین (از راه همکاری دهلی- واشنگتن) تفکیک کند.