به نوشته هافینگتن پست، بهترین کار این است که هر دو آنها به صورت مشترک دریافت کننده جایزه صلح نوبل باشند، بدون اینکه بخواهیم قضاوت کنیم کدام یک از این دو سهم بیشتری در حصول این توافق داشتهاند. سابقه این مدل اهدای جایزه وجود دارد، به طوری که کمیته نوبل در سال 1978 تصمیم گرفت جایزه صلح را به انورسادات و مناخیم بیگن بدهد و در سال 1994 نیز یاسر عرفات و اسحاق رابین به طور مشترک، این جایزه را دریافت کردند.
در حال حاضر نیزشاهد یک وضعیت مشابه هستیم. فرضیههای بسیار زیادی وجود دارد که زیربنای این قضاوت است مبنی بر اینکه توافق هستهای، یک اقدام بسیار مهم در مسیر صلح است. هرچند هنوز برخی افراد هستند که درباره اعتبار این توافق، تردید دارند.
این افراد مدعیاند ایران در برنامه هستهایاش به دنبال دستیابی به سلاح بوده است در حالیکه هیچگاه ثابت نشده ایران تصمیمی برای ساخت تسلیحات هستهای داشته است.
این روزنامه آمریکایی در پایان نتیجه گیری کرده است که در حال حاضر گمانهزنیهای زیادی درباره این مساله وجود دارد که جایزه صلح نوبل باید به آنهایی داده شود که توافق هستهای را به دست آوردهاند. آنگونه که در وصیت آلفرد نوبل تاکید شده است، این جایزه باید به کسانی اهدا شود که بیشترین یا بهترین کار را برای برادری میان ملتها، برای از بین بردن یا کاهش نظامیگری و برای ایجاد و حفظ صلح انجام داده باشند.
انتهای پیام
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است