نگرانی وارث «مستر همفر» از جدایی ایران و سعودی!

خبرگزاری مهر ـ حنیف غفاری: وزیر امور خارجه انگلیس در جریان سفر اخیر خود به کشورمان سخنان قابل تاملی را در خصوص مناسبات منطقه ای جمهوری اسلامی ایران و آینده خاورمیانه بر زبان رانده است. «فیلیپ هاموند» در بخشی از این اظهارات به مناسبات تهران و ریاض اشاره و تاکید کرده است:

«امیدوارم همانطور که توافق هسته ای اجرا و تحریم ها به تدریج برداشته می شود، شاهد بهبود روابط به ویژه میان عربستان و ایران باشیم. البته این اتفاق یک شبه نخواهد افتاد و بی میلی زیادی در هر دو طرف وجود دارد اما اصلا معنا ندارد که بزرگترین و مهمترین قدرت ها در این منطقه بسیار متزلزل و بی ثبات، با یکدیگر حرف نزنند و به شدت خصومت داشته باشند.»

شاید اگر کسی با گوینده این سخن آشنا نباشد، تصور کند فردی دلسوز و طرفدار صلح و امنیت در خاورمیانه و نظام بین الملل این سخنان خیرخواهانه! را بر زبان رانده و هدف وی ایجاد صلح و ثبات واقعی در منطقه است. با این حال به نظر می رسد نکات و موضوعاتی بسیار کلیدی در این خصوص مغفول مانده است.

واقعیت امر این است که اختلاف افکنی میان کشورهای مسلمان و القای اختلافات مذهبی میان پیروان آخرین و کامل ترین دین آسمانی، از اصلی ترین کار ویژه ها و وظایف دولت انگلیس در طول تاریخ روابط بین الملل محسوب می شود. بدون شک نام «مستر همفر» جاسوس مشهور انگلیسی یا «لورنس عربستان» را تاکنون بارها شنیده و در خصوص ماموریت های ویژه ای که این دو و هزاران جاسوس گمنام انگلیسی در جهان اسلام داشته اند آگاه شده ایم.

تفرقه افکنی مذهبی، قومیتی، فرهنگی و سیاسی و ایجاد و استمرار خشونت های فرقه ای و امنیتی مزمن در محدوده جغرافیایی جهان اسلام راهبرد و استراتژی دیرینه لندن در قبال منطقه محسوب می شود. راهبردی که همه احزاب انگلیسی اعم از حزب کارگر، محافظه کار، لیبرال دموکرات و... نسبت به آن پایبند بوده و هستند و بدون شک دولت فعلی انگلیس نیز از این قاعده مستثنی نیست.

«دیوید کامرون» از ابتدای حضور خود در خانه شماره ده خیابان «داونینگ استریت» تاکنون از هیچ گونه تلاشی در این جهت فروگذار نکرده است. حمایت های مالی و نظامی گسترده از گروه های تکفیری مانند داعش و النصره، هدایت غیر مستقیم لجستیکی و میدانی عملیات القاعده در عراق، سوریه، یمن و لبنان، حمایت از مدارس تکفیری پیرو اندیشه های محمد بن عبدالوهاب در عربستان و پاکستان، همراهی با کاخ سفید و رژیم صهیونیستی در جنگ های نیابتی علیه امنیت منطقه ـ مانند همکاری کامرون و اوباما در براندازی نظام سوریه ـ و... مواردی نیستند که بتوان آنها را کتمان یا تحریف کرد.

حمایت های وقیحانه دیوید کامرون از رژیم  کودک کش صهیونیستی و دولت بنیامین نتانیاهو در جنگ ۵۱ روزه غزه در تابستان سال گذشته که منجر به شهادت صدها زن و کودک فلسطینی بی گناه شد هنوز در صفحه سفید اذهان آگاه بشری کهنه نشده است. جنگی که در آن دستگاه های امنیتی عربستان نیز پا به پای لندن، تل آویو و واشنگتن در صدد حذف مقاومت فلسطین از معادلات غزه بر آمدند.

در چنین شرایطی فیلیپ هاموند به گونه ای سخن می گوید که گویا از دنیایی دیگر وارد شده تا روابط تهران ـ ریاض را ترمیم نماید! به عبارت بهتر؛ مولد بحران امنیت در منطقه امروز در کسوت طبیبی در آمده است که قصد دارد برای ایجاد صلح در جهان اسلام و خاورمیانه نسخه بپیچد.

 به راستی وزیر امور خارجه انگلیس چه تصوری از افکار عمومی ایران و دیگر کشورهای منطقه دارد که این چنین بی پروا گذشته و حال سیاه و تاریک خود و کشور متبوعش را در خلق آشوب و غوغا در منطقه منکر می شود!؟

امروز بر همگان مسجل است که  فیلیپ هاموند و دولت و کشور متبوع وی طرفدار ایجاد صلح و آرامش در منطقه و جهان اسلام  نیست. در چنین شرایطی بازی هاموند می تواند پیام آور دامی خطرناک در جهان اسلام، با هدف کنترل و مدیریت بحران های آتی منطقه با اسم رمز «دیپلماسی» و «دوستی» باشد.

 در سال ۲۰۰۳ میلادی، اسم رمز عملیات مشترک جرج بوش و تونی بلر علیه امنیت جهان اسلام، «جنگ عراق» بود اما امروز اسم رمز عملیات اوباما و دیوید کامرون برای استحاله منطقه و هدایت بحران های آن در مجرای تعریف شده و مطلوب غرب، «میانجی گری دیپلماتیک» است. البته ماهیت هر دو عملیات و هدف آنها یکسان است با این تفاوت که این بار بازی لندن و واشنگتن در منطقه به مراتب نسبت به قبل پیچیده تر است.

 اگر تلاش های مذبوحانه آمریکا و انگلیس جهت مداخله گری دیپلمات مآبانه در امور داخلی منطقه مهار نشود، باید در انتظار فاجعه ای به مراتب بزرگ تر از جنگ عراق در منطقه باشیم. از این رو باید بازی خطرناک لندن و واشنگتن را در همین مرحله و با موضع گیری قاطعانه در رد هرگونه دخالت غرب در امور داخلی جهان اسلام و خاورمیانه و وادار سازی واشنگتن و لندن به پاسخگویی نسبت به عملکرد گذشته و حال و نقشه های آینده خود در قبال منطقه مهار کرد.

 بدیهی است که دستگاه دیپلماسی ما نیز در قبال این سیگنال های خطرناک باید واکنشی هوشمندانه، قاطعانه و فوری نشان دهد تا افرادی مانند دیوید کامرون و هاموند و دیگر بانیان کشتار و آوارگی میلیون ها مسلمان در منطقه، هوس نواختن سمفونی دروغین صلح و میانجی گری در منطقه را از  سر بیرون کنند.