آنها رئیس جمهوری را به صلیب خواهند کشید؟

"شاید دنیا آن مجلسی نباشد که تو در آرزویش بودی؛ ولی حالا که دعوت شدی تا می توانی زیبا برقص".(شکسپیر)
نمی توان نگران نبود.آقای رئیس جمهور به زور وبا بی رغبتی تمام به مجلس رقص کنگره دعوت شده در حالی که تنها نگران انجام رقصی زیبا از باله دریاچه قو نیست.پرزیدنت اوباما همچون بالرین سرشناس میخائیل بارشنیکوف،بیشتر از آن نگران است که در انتهای هنر نمایی بی نظیرش در توافق با تهران، چند نفر به افتخار او خواهند ایستاد وتشویقش خواهند کرد؟. شبیه همان احساسی که بارشنیکف همواره در انتهای باله های بی نظیرش داشت.
نمیدانم! شاید هیچکس در ایالات متحده آرزو نمی کند جای آقای اوباما باشد. او به راه و تصمیمی که گرفته ایمانی در حد متن کتاب مقدس دارد و تنها امیدش به حواریون و پیروانش است.بیست نماینده دموکرات مجلس نمایندگان که هفته گذشته در اتاق آبی کاخ سفید با رئیس جمهورملاقات کردند، می گویند چهره ای متفاوت از او دیدند.سناتور پیتر ولش از ورمونت که حامی توافق با ایران است می گوید"این مشتاقانه ترین حالتی بود که از رئیس جمهور تاکنون دیده بودم".
اما این همه ماجرا نیست.اکنون که کار به جایی رسیده که دیگر راه سومی در برابر جامعه جهانی قرار ندارد، مخالفان توافق تصمیم به صلیب کشیدن رئیس جمهور گرفته اند.یا باید موافق توافق ایران با 1+5 و مشخصا ایالات متحده بود یا مخالف آن!.تمامی راهها برای در سایه قرار گرفتن بسته شده است.
اما تا چه حد این نگرانی ها جدی ست؟. پاسخ به این سوال سخت تر از آن چیزی ست که تصور میکنیم. مشکل آنجاست اکنون که توافق با تهران به دست آمده،جامعه بین المللی آن را تایید کرده و تهران هم آماده تعاملی گسترده و بی سابقه با جامعه جهانی شده و حسن روحانی رئیس جمهور نوگرا و پراگماتیست ایران از آمادگی تهران برای تعامل در مورد سایر معضلات جهانی سخن می گوید،جمهوریخواهان و اکنون عده ایی از متحدان حزبی آقای رئیس جمهور به همراه اسرائیل در صدد به بن بست کشاندن تلاش های 2سال اخیر و حل معضل 12 ساله پرونده اتمی ایران شده اند.بی شک این شوک تکان دهنده ایی به آقای اوباما واردوگاه حزب دمکرات بود زمانی که سناتورچک شومر دمکرات از نیویورک به صف مخالفان آقای رئیس جمهور پیوست ،در حالی که کمپین دمکرات ها اورا برای جانشینی سناتورهری رید از نوادا در مجلس سنابرای رهبری اقلیت آماده می کرد. شومر می گوید حدود 10 هزار تلفن به او شده و نمی تواند بی تفاوت باشد.البته مخالفت شومر به خودی خود و اگر قرار نبود جانشین هری رید شود چندان اهمیتی نداشت.اما هم کاخ سفید و هم ستاد های مرکزی حزب دمکرات در تمامی ایالت ها به دلیل اعتبار وسیع شومر ،سرمایه گذاری زیادی روی او برای رهبری نمایندگان دمکرات در سنا کرده بودند. اما اواکنون سرمایه های اندوخته حزب را همچون یهودای اسخریوطی در اختیار مخالفان آقای اوباما قرار داده است.اهمیت یک چنین اقدامی اگر نه همه موافقان توافق با تهران در مجلسین سنا و نمایندگان،اما همراهی احتمالی عده ایی از دمکرات ها را به همراه خواهد داشت. البته سناتور نانسی پلوسی به عنوان نزدیک ترین متحد آقای رئیس جمهور و مدافع قسم خورده توافق با تهران می گوید این اقدام شومر تغییری در آن میزان حمایت اعضای کنگره در دفاع از رای وتوی رئیس جمهور ایجاد نخواهد کرد.اما حتی در خوشبینانه ترین حالت ممکن،وجود یک چنین اعتماد به نفسی نباید مانع ازاقداماتی شود که کاخ سفید و شخص رئیس جمهوری لازم است برای دفاع از مواضعشان اتخاذ کنند.البته سخنرانی 5 اوت رئیس جمهور در دانشگاه آمریکن که نمادی از اقدام مشابه پرزیدنت کندی در سال 1963 ودفاع از توافق با جماهیری شوروی بود اقدامی در همین جهت تلقی میشود. اما صرف سوار شدن بر احساسات مردم آمریکا آنهم زمانی که مخالفان حساب های بانکی شان را برای مبارزه ایی خونین با ساکن کاخ سفید خالی کرده اند، به او امکان دفاع موثر از مهمترین دست آور سیاست خارجی اش نمی دهد.اینکه سناتور شومر تسلیم 10 هزار تلفن و همین مقدار ایمیل مخالفان می شود ،نشان میدهد در ارتباطات درونی حزب،کاخ سفید، سناتور های دمکرات مجلسین و نیز منطق کلامی و دفاعی آقای اوباما در برابر افکار عمومی یک جای کار ایراد دارد. در حال حاضر دست کم، پنج دموکرات گفته اند به توافق هسته ای با ایران رای مخالف خواهند داد.دموکرات هایی مانند الیوت انجل،عضو کمیته روابط خارجی، نیتا لاو عضو کمیته تخصیص بودجه، استیو ایزرائیل عضو رهبری دموکرات ها، گریس منگ و کاتلین رایس؛ پیشتر مخالفت خود با توافق را اعلام کرده بودند.یک دیپلمات آلمانی مقیم نیویورک می گوید" مسئله اصلی در همینجاست. از دید افکار عمومی مردم زمانی که رئیس جمهور قادر به همراه و قانع کردن هم حزبی های خود نیست،چگونه می تواند آنها را قانع کند". این دیپلمات می افزاید" درحالی که هم او وهم ما می دانیم توافق با تهران توافق خوبی ست". فیلیپ اکرمان نفر دوم سفارت آلمان در واشنگتن نیز به پایگاه خبری پولیتیکو گفته" اگر کنگره آمریکا توافق هسته ای با ایران را از مسیر خارج کند یک فاجعه و کابوس خواهد بود.رد توافق به نابودی مذاکرات بین المللی به صورت عمومی منجر می شود و به اعتبار توافقاتی که در آینده توسط دیپلماتها کسب می‌شود آسیب می زند".
اکنون شاید وقت شماتت آقای اوباما نباشد،آنهم زمانی که به اعتماد به نفس و حمایت های داخلی و بین المللی نیازمند است.اما تا اواخر سپتامبر و بازگشت نمایندگان از تعطیلات او و حواریونش فرصت کمی دارند که با همکاری همه کشورها خصوصا طرفهای 1+4 در مذاکرات، ابعاد رد هرگونه توافق را نه برای سناتورها - که آنها تصمیم خود را گرفته اند- بلکه برای افکار عمومی روشن کنند. در گیر کردن جامعه بین المللی تنها راه باقی مانده برای کاخ سفید است.راه دیگری وجود ندارد. [email protected]