زخم‌های حمله هسته‌ای آمریکا همچنان بر چهره هیروشیما مانده است

70 سال پیش در چنین روزهایی شهر هیروشیما به عنوان یکی از پویاترین شهرهای ژاپن با حرارت وحشتناک نخستین حمله هسته‌ای جهان از بین رفت و اجساد سوخته هزاران تن از مردم این شهر رودخانه‌های جاری در آن را پر کرد.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به نقل از خبرگزاری فرانسه، بوی گوشت سوخته انسان هوای شهر را پر کرد و ده‌ها تن که هنوز زنده بوده اما دچار سوختگی‌های شدید شده بودند برای فرار از این جهنم به داخل رودخانه‌ها پریدند و صدها تن از این افراد زیر جمعیت بسیاری از افراد سوخته که روی سطح آب بودند، گرفتار شده و غرق شدند.

سونائو تسوبوی، 90 ساله درباره لحظه‌ای که آمریکا از یکی از مخرب‌ترین سلاح‌های تولیدشده در آن زمان علیه هیروشیما استفاده کرد، گفت: به یکباره ما شاهد یک نور سفید و نقره‌ای رنگ بودیم.

تسوبوی گفت: من نمی‌دانم چرا زنده مانده و این همه سال را زندگی کردم. هرچه بیشتر درباره این اتفاق فکر می‌کنم یادآوری آن برای من دردناک‌تر می‌شود.

در حالی که هفت دهه از این حمله گذشته شهر 1.2 میلیون نفری هیروشیما تبدیل به یکی از کانون‌های تجاری این کشور شده اما زخم‌های این انفجار چه فیزیکی و چه روانی همچنان باقی است.

در ساعت 8:15 صبح شش اوت 1945 یک بمب‌افکن B-29 آمریکا به نام "انولا گی" بر فراز شهر هیروشیما پرواز کرد و بمب اورانیومی مشهور به "پسر کوچک" را با قدرت تخریبی معادل 16 کیلو تن تی‌ان‌تی به روی شهر انداخت. 43 ثانیه بعد این بمب در فاصله 600 متری از زمین تبدیل به یک توپ آتشین در حال انفجار شد و به حرارت یک میلیون درجه سلسیوس شد. تقریباً همه چیز در اطراف این انفجار در آتش سوخت و حرارت در روی سطح زمین به چهار هزار درجه سلسیوس رسید که برای ذوب فولاد کافی است. ساختمان‌های سنگی از ذوب‌شدن مصون ماندند اما سایه هر چیزی و یا هر کسی که در مقابل آنها سوخت روی این ساختمان‌ها ماند.

پس از انفجار تندبادهایی به سرعت یک‌ونیم کیلومتر در ثانیه غرش کرده و هرگونه آوار و بقایای باقی مانده را پراکنده کرد و نیروی کافی برای آنکه اعضا و ارگان‌های بدن انسان‌ها را جدا کند، داشت.

بلافاصله پس از انفجار فشار هوا روی زمین به شدت کاهش یافت و هر کسی که روی زمین بود را پودر کرد و پس از آن یک قارچ شوم در فراز شهر ظاهر شد که 16 کیلومتر ارتفاع داشت.

با احتساب کسانی که بلافاصله بعد از انفجار زنده ماندند اما به دلیل تشعشع رادیواکتیو شدید جان باختند برآورد شده که این حمله 140 هزار کشته بر جای گذاشت.

تسوبوی که در آن زمان یک دانش‌آموز بود در فاصله 1.2 کیلومتری مرکز انفجار قرار داشت و موج انفجار و حرارت کورکننده آن او را نیز قربانی کرد. هنگامی که او از روی زمین بلند شد پیراهن، شلوار و پوستش در حال کنده شدن از بدن سوخته‌اش بودند و از زخم‌های باز بدنش خون جاری بود و بخشی از گوشش نیز کنده شده بود.

تسوبوی به یاد می‌آورد یک دختر نوجوان را در حالی که کره چشم راستش کنده شده و از صورتش آویزان بود را در نزدیکی خود دید. کمی آنطرف‌تر زنی شکم سوراخ‌ شده‌اش را گرفته بود تا جلوی بیرون افتادن امعا و احشایش را بگیرد.

وی گفت: همه جا جسدهایی وجود داشت. اغلب جسدها هیچ عضوی نداشتند و سوخته بودند. من به خودم می‌گفتم اینها انسان هستند؟

بسیاری از قربانیان روزها و ساعات پس انفجار به دلیل زخم‌های وحشتناکشان جان باختند و همانجایی که افتاده بودند باقی ماندند. آنها به دنبال کمکی بودند که هرگز نیامد و یا حتی نیازمند ذره‌ای آب بودند اما برای کسانی که زنده ماندند چیزی بجز بیماری در اثر تشعشع رادیواکتیو باقی نماند. لثه‌های آنها شروع به خونریزی کرد و دندان‌ها و موهایشان مثل برگ ریختند. بسیاری دچار سرطان شدند و تعداد زیادی کودک ناقص‌الخلقه به دنبال آمدند.

پس از آنکه در این کشور جنگ‌زده خبر بیماری‌های ناشناخته پیچید، مردم از ترس دچار شدن به عفونت، بازماندگان حمله هسته‌ای هیروشیما را ترد کردند. تا سال‌ها بعد از این حمله بسیاری از این بازماندگان نمی‌توانستند شغل پیدا کرده و یا ازدواج کنند. حتی امروز که 70 سال از این حمله گذشته است برخی از بازماندگان این انفجار هسته‌ای از ترس تبعیض علیه خود از صحبت علنی درباره تجربه خود خودداری می‌کنند.

کازومی مات سوی، شهردار 62 ساله هیروشیما که مادرش از این انفجار زنده ماند، گفت: تازه چند وقتی است که توانسته شروع به بحث درباره تجربه شخصی خود از این حمله کند.

مات سوی که چهار فرزند و شش نوه دارد، گفت: من شخصا می‌دانم که چطور این بمب زندگی بسیاری از مردم را تغییر داد.

سه روز بعد از انفجار هسته‌ای هیروشیما ارتش آمریکا یک بمب پلوتونیومی را نیز روی ناکازاکی انداخت و 74 هزار نفر را کشت. این دو انفجار آخرین ضربه را به کشور امپریالیستی ژاپن زدند و با تسلیم شدن این کشور در 15 اوت 1945 جنگ جهانی دوم پایان یافت.

حامیان این دو حمله می‌گویند با وجود بالا بودن تلفات آنها اما موجب شدند جان بسیاری از افراد دیگر نجات یابد زیرا جلوی حملات زمینی‌ای را که به پیش‌بینی برخی باعث مرگ میلیون‌ها نفر می‌شد، گرفتند اما نابودی وحشتناک این بمب‌ها عوارض عجیبی را نیز برای تاریخ به همراه داشت.

ماسافومی تاکوبو، کارشناس هسته‌ای ژاپنی می‌گوید: هنگامی که از حملات هیروشیما و ناکازاکی صحبت می‌شود، مردم ژاپن خود را قربانی جنگ جهانی تلقی می‌کنند. رهبران سیاسی شهرهای بازسازی شده هیروشیما و ناکازاکی در سال‌های اخیر شدیدا برای خلع سلاح هسته‌ای جهان تبلیغ کرده‌اند.

فرانک وون هیپل، کارشناسان کنترل تسلیحات هسته‌ای در دانشگاه پیرستون می‌گوید: چنین کمپین‌هایی ضروری هستند.

وی گفت: بعد از حملات هیروشیما و ناکازاکی یک تابوی جهانی درباره استفاده از بمب‌های اتمی به وجود آمد که از جهان حفاظت کرده است.

وون هیپل که یک مقام سابق کاخ سفید است، تاکید کرد: من فکر می کنم ما راه زیادی را آمده‌ایم. ما نمی ‌توانیم از خلع سلاح هسته‌ای دست برداریم. خطر سلاح هسته‌ای بسیار بزرگ است.

کیکو اوگورا، یکی دیگر از بازماندگان این انفجار که در زمان وقوع آن هشت سال داشت می گوید: بمب اتمی هرگز نباید انداخته می شد. این بمب هرگز نباید موجودیت پیدا می‌کرد.

تسوبوی امیدوار است یک روز رهبران جهان از جمله یک رئیس جمهور آمریکا به شهر هیروشیما بیایند تا خودشان بشنوند که بودن زیر قارچ هسته‌ای چه حسی داشته است.

او می‌گوید توقع عذرخواهی ندارد، اما می‌خواهد مطمئن شود چنین حمله‌ای هرگز دوباره رخ ندهد.

تسوبوی گفت: ما هرگز نباید این اتفاق را فراموش کنیم.

انتهای پیام