آیا ورود ترکیه به میدان، یک چرخش 180 درجه‌ای است؟

یک تحلیل‌گر اسرائیلی در مطلبی به بررسی موضع‌گیری اخیر ترکیه در حمله به مواضع داعش و تاثیر آن بر خاورمیانه پرداخته و تلاش دارد تا موضع‌گیری تل‌آویو را با توجه به شرایط جدید منطقه بازگو کند.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به نقل از پایگاه خبری "I24 news"، "الی بارناوی"، سفیر پیشین اسرائیل در فرانسه در این تحلیل با اشاره به تحرکات اخیر ترکیه در منطقه و حملات ارتش این کشور علیه مواضع داعش در سوریه و پ.ک.ک در عراق و تاثیر این تحرکات بر روی طرف‌های غیرعرب منطقه یعنی ایران و اسرائیل نوشته است: «ترکیه سرانجام تصمیم گرفت که علیه نیروهای داعش وارد عمل شود. هفته گذشته، جنگنده‌های این کشور مواضع نیروهای داعش در شمال سوریه را مورد هدف قرار دادند. این یک چرخش 180 درجه‌ای در مبارزه علیه داعش است که در راستای کنترل و نظارت بر مرزها تعریف شده است. اما آیا این را یک چرخش حساس در مواضع ترکیه می‌توان تلقی کرد؟ هنوز بسیار زود است که در این باره اظهارنظر کنیم اما آنکارا حتی یک دقیقه هم دیر نکرده است.

ترک‌ها در برابر اقدامات و جنایت‌های "خلافت" خودخوانده ابوبکر البغدادی رفتاری اغماض گرایانه از خود نشان دادند. مرز طولانی آنها با سوریه همچون گذرگاهی بوده است و رفت و آمد نیروهای داعش آنها را در این جرایم سهیم کرده است. همچنین با وجود اینکه ترکیه یکی از اعضای ناتو است اما آنها تا پیش از این اجازه‌ای برای استفاده نیروهای متحد آمریکایی از پایگاه‌های ترکیه به خصوص در اینجرلیک که یک پایگاه هوایی آمریکایی نیز در آن مستقر است، نداده بودند.

اولویت‌ها و اهداف دولت ترکیه با اولویت‌های مدنظر ائتلاف علیه داعش یکسان نیست. برای ائتلاف، هدف شکست دشمن یعنی داعش است و حتی در این راه می‌تواند با دولت سوریه کنار بیاید اما ترک‌ها انگیزه‌های دیگری دارند. نگرانی جدید آنها بشار اسد است و عاملی که همواره باعث نگرانی آنها بوده استقلال کردهاست.

در ابتدای تحولات سوریه، رجب طیب اردوغان چندان خود را درگیر قضیه نشان نمی‌داد. باید پرسید آیا در ابتدای تحولات، وی به اسد توصیه‌هایی نداد و پیش از تبدیل شدن اعتراضات به یک جنگ داخلی به اعتدال و مصلحت اندیشی و برقراری گفت‌وگو با مخالفان دعوت نکرد؟ در این مورد باید اعتراف کرد که وی حق داشت.

درباره مساله دوم، با توجه به تهدیدات انجام شده توسط کردها در عراق و سوریه برای ایجاد یک حکومت خودمختار با مرزهای مشخص، اردوغان آنها را به جدایی طلبی متهم می‌کند. حتی اگر آنها علیه نیروهای داعش در مبارزه باشند، باز هم جنگنده‌های ترکیه اردوگاه‌ها و پناهگاه‌های پ.ک.ک (حزب کارگران کردستان) را در شمال عراق مورد هدف قرار می‌دهند. اگر نیروهای داعش یکی از دشمنان اصلی نزدیک‌ترین متحد ترکیه باشند اما باز هم کردها دشمن شماره یک هستند.

اما حالا حتی اگر "مطامع دیپلماسی نئو ‌عثمانی تیم دو نفره اردوغان-داوود اوغلو" را هم در نظر نگیریم، نیروهای وحشی داعش به خاک ترکیه حمله ور شده‌اند ( انفجار در شهر سوروچ ترکیه در 20 ژوئیه) که این اتفاق این تهدید را ایجاد کرده است که امکان انتقال جنگ داخلی سوریه به ترکیه وجود دارد. فشارهای آمریکا هم بقیه کار را انجام داده است.

ظاهرا آنکارا هم چندان بی میل نیست. از بعد نظامی وارد شدن ترکیه به جنگ با داعش پهنه عملیات ائتلاف ضد داعش را گسترده کرده است. از یک سو می‌توان به حضور یک بازیگر قدرتمند و از سوی دیگر به کاهش مسافت ماموریت‌های جنگنده‌های هوایی که پیش از این مجبور بودند از پایگاه‌هایی در خلیج فارس یا اردن بلند شوند، اشاره کرد. از نظر سیاسی هم وضعیت نامشخص تنها عضو مسلمان ناتو حالا دیگر تعیین شده است.

و در نهایت، از بعد استراتژیک، با این اتفاق اجازه داده شد که از فرودگاه‌های نظامی ترکیه استفاده شود و در مقابل آمریکایی‌ها سرانجام با ایجاد منطقه پرواز ممنوع در شمال سوریه موافقت کردند. ترکیه مدتها بود که این درخواست را مطرح کرده بود. این مساله می‌تواند باعث ایجاد تغییرات بسیاری شود.

اما نکته جالب بررسی این موضوع این است که این اتفاقات چگونه می‌تواند بر مثلث غیرعرب منطقه تاثیر بگذارد: ایران، ترکیه و اسرائیل. به طور آشکار این تغییر جهت ترکیه می‌تواند تاثیراتی بر تهران و تل آویو بگذارد که هر یک راه خاصی را دنبال می‌کنند. برای تهران، حکومت بشار اسد اولویت اصلی است، این در حالی است که آنکارا به دنبال شکست دولت اسد است اما اسرائیل میان "طاعون سکولار" و یا "وبای افراط گری" گرفتار شده است.

به نظر می‌رسد که واشنگتن نیز چنین موضعی دارد؛ بر همین اساس در چالش با آنکارا به سر می‌برد که می‌تواند روابط خود را با آن به راحتی سرد کند به همان سرعتی که روابط خود را بهبود بخشد.

در نهایت آیا می‌توان شاهد یک سازش میان اسرائیل و ترکیه با توجه به قرارگیری در جبهه مبارزه علیه داعش بود؟ برخی در تل‌آویو این رویا را در سر می‌پرورانند. این افراد خطر ناامیدی را به جان می‌خرند؛ این خطر که دولت فعلی ترکیه غیرقابل انتظار و خود بزرگ بین بوده و بسیار ایده آلیست است، آن هم با ایدئولوژی اسلام گرایی. در آنکارا، همانند تهران نمی‌توان تصور کرد که روابط با تل‌آویو در کوتاه مدت گرم شود. این فقط یک فانتزی است.

اسرائیل بنابراین درست رفتار می‌کند که تلاش دارد تا حد امکان از ظرف به هم ریخته عراق و سوریه دور بماند. اما اگر بخواهد حمایتی داشته باشد جدا از اینکه کدامیک از گروه‌ها در این جنگ درگیر هستند، اگر می‌بایست از گروهی حمایت کند، حتما آن گروه باید کردها باشند.»

انتهای پیام