این خدا به راستی ستایش برانگیز و سجده کردنی است

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَدْعُوهُ فَيُجِيبُنِي وَ إِنْ كُنْتُ بَطِيئا حِينَ يَدْعُونِي وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَسْأَلُهُ فَيُعْطِينِي وَ إِنْ كُنْتُ بَخِيلا حِينَ يَسْتَقْرِضُنِي

سپاس خدایی را سزاست که تا صدایش می کنم، پاسخم می گوید، اگر چه وقتی او مرا صدا می زند، من کاهلی می کنم و سهل انگاری برای پاسخ گفتن و جواب دادن.

سپاس خدایی را سزاست که هر چه از او می طلبم، عطا می کند. اگر چه وقتی او درخواستی می کند، یا چیزی می طلبد، من بخل می ورزم و خست به خرج می دهم.

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي يَحْلُمُ عَنِّي حَتَّى كَأَنِّي لا ذَنْبَ لِي فَرَبِّي أَحْمَدُ شَيْ‏ءٍ عِنْدِي وَ أَحَقُّ بِحَمْدِي

سپاس خدایی را سزاست که با من بردباری می کند، انگار که من هیچ گناهی نکرده ام، به گونه ای در من می نگرد انگار که هیچ خطایی از من سر نزده است، با من طوری رفتار می کند انگار که هیچ لغزشی نداشته ام.

این خدا، این خدای من، به راستی ستایش برانگیز است. به حقیقت دوست داشتنی است و به واقع سجده کردنی. راستی که محبوبی به خوبی او نیست و او معشوق ترین من است.

/6262