سازمان ملل: کشورهای ثروتمند بار مسئولیت کمک به پناهندگان را به دوش بگیرند

همزمان با روز جهانی پناهندگان در 20 ژوئن(30 خرداد) کمیسیونر عالی پناهندگان سازمان ملل در بیانیه ای با هشدار در خصوص تهدید بنیان‌های نظام بین‌الملل با گسترش خشونت‌ در جهان، از کشورها خواست به کسانی که تحت تاثیر این خشونت‌ها ممکن است به کمک آنها نیاز پیدا کنند، پشت نکنند.

به گزارش خبرگزاری دانجشویان ایران(ایسنا)، به نقل از شبکه سی ان ان، آنتونیو گوترس، کمیسیونر عالی پناهندگان سازمان ملل در این بیانیه خاطرنشان کرد: سال گذشته به نسبت هر زمان دیگری مردم بیشتری از کشورشان فرار کردند. در سراسر جهان تقریبا 60 میلیون نفر در اثر جنگ و آزار آواره شده‌اند. حدود 20 میلیون نفر از آنها پناهنده هستند و بیش از نیمی از این تعداد کودک هستند.

وی ادامه داد: تعداد این پناهندگان هر روز در هر قاره ای بیشتر می شود و آنها برای زنده ماندن متکی به کشورهای جهان هستند.

گوترس گفت: آنها به یاد خواهند سپرد که ما چه کاری انجام می دهیم. با وجود آنکه این تراژدی بروز می یابد اما برخی کشورهایی که بیشترین توان را برای کمک به پناهندگان دارند، دروازه های خود را به روی کسانی که پناهجو هستند می بندند. مرزها در مقابل آنها بسته می شوند، هر چه بیشتر دست رد به سینه آنها می زنند و خصومت علیه آنها در حال افزایش است.

وی تصریح کرد که در عین حال سازمان‌های انسانی نظیر آژانس پناهندگان سازمان ملل با کمبود بودجه روبرو هستند و نمی توانند نیازهای رو به افزایش یک چنین جمعیت عظیمی از پناهندگان و آوارگان را تامین کنند.

کمیسیونر عالی پناهندگان سازمان ملل همچنین در بیانیه خود از کشورهای ثروتمندتر جهان خواست تا به طور دسته جمعی بار مسئولیت کمک به قربانیان جنگ را به دوش بگیرند و یا با ریسک شکست خوردن و بی ثبات شدن کشورهای کم ثروت که میزبان 86 درصد از پناهندگان جهان هستند روبرو شوند.

گوترس ادامه داد: از زمان آغاز تمدن، ما با پناهندگان به عنوان کسانی که شایسته حمایت ما هستند رفتار کرده ایم. ما به رغم هر گونه اختلاف میان خود این وظیفه انسانی بنیادین را تایید کرده ایم که باید به کسانی از جنگ و آزار فرار می کنند پناه دهیم.

وی خاطر نشان کرد: اما امروزه، برخی از ثروتمندترین کشورهای جهان در حال به چالش کشیدن این اصل کهن هستند و پناهندگان را به عنوان تروریست، مهان ناخوانده یا بیکاران دنبال کار نشان می دهند. این یک مسیر عمل خطرناک است که کوته‌بینانه، به لحاظ اخلاقی غلط و در مواردی ناقض وظایف بین‌المللی محسوب می شود.

انتهای پیام