یاد مرگ، بهترین عامل برای درمان بعد روحانی انسان است

به گزارش خبرگزاری مهر، آیت الله جوادی آملی در چهارمین همایش طبیب روحانی که با حضور شخصیت های فرهیخته حوزوی و دانشگاهی و نیز جمعی از مسئولین لشکری و کشوری در محل در ستاد مرکزی دانشگاه علوم پزشکی تهران برگزار شد گفت: آنچه لازم است در طب روحانی مد نظر قرار دهیم این است که بهترین عامل برای درمان بعد روحانی انسان یاد مرگ است. 

وی با تشریح دو دیدگاه کلی درباره مرگ ادامه داد: دو نگاه کلی نسبت به مرگ وجود دارد؛ نگاه اول مرگ را پوسیدن و پایان راه انسان می داند که بعد از آن چیزی در انتظار انسان نیست اما در نگاه دیگر مرگ از پوست به در آمدن است و در حقیقت در این نگاه مرگ ابتدای مسیر ابدیت انسان است. 

استاد برجسته حوزه علمیه قم با اشاره به آیات قرآن کریم اظهار داشت: قرآن کریم می فرماید انسان در مصاف با مرگ، مرگ را می میراند و نه اینکه بمیرد، این حرف تازه انبیاء برای بشر است، ریشه همه ترس های انسان مرگ است و انسان از مرگ می ترسد چرا که فکر می فکند مرگ نابودی است در حالی که قران می فرماید انسان مرگ را می چشد و هر ذائقی مذوق را هضم می کند لذا انسان است که مرگ را از پا در می آورد و ابدی می شود. 

وی افزود: اگر این نکته برای انسان روشن شود به این نتیجه خواهد رسید که باید برای این سفر ابدی توشه ابدی فراهم کند چرا که هیچ انسان عاقلی بی توشه راهی سفر نمی شود. اگر باور کردیم که به تعبیر امام حسین(ع) در روز عاشورا مرگ پل است و آن سوی پل خبری هست صدر و ذیل دانشگاه های ما ایمان و اخلاق خواهد شد. 

آیت الله جوادی آملی، مرگ را عامل پویایی و تحرک در جامعه دانست و گفت: در این تفکر که مرگ عبور به سمت ابدیت است یاد مرگ عامل پویایی و تحرک در جامعه خواهد بود. در این تفکر قبرستان یک دانشگاه است همچنان که بسیاری از بزرگان و عالمان برجسته مانند سید علی قاضی ها تربیت شده دانشگاه وادی السلام هستند. 

آیت الله جوادی آملی در ادامه گفت: به ما دستور دادند که خوب را بنگریم وگرنه فساد و مفسد در جامعه بسیار است، اما یک انسان پاک می تواند الگوی یک جامعه باشد، در یک کشتی در حال غرق اگر از میان همه افراد حاضر در کشتی تنها یک نفر شنا کردن بلد باشد نباید برای آنکه همرنگ جماعت شود از هنر خود برای نجات خود استفاده نکند لذا باید به تعبیر مرحوم فیض گفت خواهی نشوی رسوا همرنگ حقیقت شو. 

وی در ادامه به ارائه راهکار جهت گسترش معنویت و روحانیت در دانشگاه ها و به تبع آن در همه جامعه پرداخت و گفت: از منظر فلسفه الهی همه علوم دینی است، هر علمی که موضوع آن فعل یا قول خدا باشد در حقیقت علم دینی است. تفاوتی میان آنکه در حوزه به علم تفسیر که بررسی قول خداست با کسی که در دانشگاه به بررسی زمین که افریده خداست وجود ندارد و هر دو به علم دینی اشتغال دارند، این تفکر پیوند حقیقی حوزه و دانشگاه را به دنبال خواهد داشت و سرتا سر دانشگاه ها را نورانی خواهد کرد.