نشانه‌های ابتلا به بیماری آرتریت روماتویید چیست؟

دکتر عبدالرحمن رستمیان، فوق تخصص روماتولوژی در گفت وگو با خبرنگار پایگاه خبری سلامانه با اشاره به این نکته گفت: «یکی از نشانه‌های بارز بیماری آرتریت روماتویید، سفتی صبحگاهی مفاصل است و معمولا بیمار صبح‌ها بعد از بیدار شدن، نمی‌تواند مفاصلش را حرکت بدهد و 30 دقیقه تا یک ساعت طول می‌کشد تا سفتی و خشکی مفاصل رفع شود.»

وی همچنین توضیح داد: «بیماری آرتریت روماتویید دارای مشخصاتی است که باعث تمایز آن با سایر انواع آرتریت‌ها (التهاب و درد مفاصل) می‌شود مثلا بروز دردهای ناشی از آرتریت به صورت قرینه‌ بوده یعنی اگر یک زانو یا دست درگیر باشد، به احتمال زیاد طرف مقابل نیز درگیر است. معمولا با معاینه و گرفتن شرح حال بیماری تشخیص و با انجام تست خونی نیز وجود آن کاملا تایید می‌شود.»

رستمیان در ادامه تصریح کرد: «با توجه به اینکه تشخیص آرتریت روماتویید در مراحل اولیه، در کنترل بیماری و جلوگیری از پیشرفت علائم آن بسیار تاثیرگذار است بنابراین استفاده از تست‌های دقیق‌تری که امکان تشخیص بیماری را در مراحل ابتدایی فراهم کند، اهمیت بیشتری دارد. تستی که به این منظور استفاده می‌شود، تست Anti-CCP است که جزو فاکتورهای اتوایمن محسوب می‌شود چون آرتریت روماتوئید جزو دسته بیماری‌های اتوایمون یا خودایمنی است که در درازمدت باعث تخریب مفصل می‌شود. از دیگر تست‌ها می‌توان به مارکرهای التهاب ESR و CRP اشاره کرد. درصورت تشخیص، درمان باید بلافاصله صورت بگیرد. بیشتر بیماران مبتلا در همان سال‌های اول دچار عارضه می‌شوند و اگر آرتریت روماتویید درمان و کنترل نشود، خوردگی مفصل ایجاد خواهد شد.»

این فوق تخصص روماتولوژی با تاکید بر اینکه بیماران مبتلا به آرتریت روماتویید باید هر 3 ماه یکبار به پزشک مراجعه و ویزیت شوند، گفت: «خوشبختانه نسبت به سال‌های قبل، روش‌های درمانی موثرتر است و اگر بیمار به موقع مراجعه و تشخیص زودهنگام و درمان مناسب ارائه شود، از بروز بسیاری از تغییر شکل‌ مفصلی ناشی از بیماری و عوارضی که ایجاد می‌کند، پیشگیری خواهد شد. با ارائه درمان‌های مناسب، بیمار می‌تواند زندگی عادی خود را از سر بگیرد، هر چند با محدودیت‌هایی همراه است.»

دانشیار دانشگاه علوم پزشکی تهران در ادامه گفت و گو خاطرنشان کرد: «با توجه به اینکه این بیماری باعث بروز التهاب مفاصل می‌شود باید به بیمار مصرف داروهای ضدالتهاب تجویز شود تا التهاب کاهش پیدا کند. اغلب سه دارو به بیمار تجویز می‌شود که دوز داروها با توجه به وضعیت و وزن بیمار متفاوت است. این دارو عبارتند از متوترکسات، هیدروکسی کلروکین و کورتون. البته گاهی ممکن است به جای کورتون مصرف داروهای ضدالتهاب غیرکورتونی مثل دیکلوفناک و ایندومتاسین پیشنهاد شود. مثلا به بیماران آرتریت روماتویید مبتلا به قندخون، کورتون داده نمی‌شود. گاهی هم مصرف داروهای کورتونی قطع می‌شود و بیمار باید فقط متوترکسات همراه با اسیدفولیک مصرف کند. باز هم تاکید می‌شود که افراد مبتلا باید هر 3 ماه یکبار آزمایش‌ها را انجام دهند تا میزان التهاب مفاصل مشخص و براساس آن دوز داروها تغییر کند. معمولا با کاهش التهاب، دوز دارو کم می‌شود. از طرف دیگر، نتایج آزمایش نشان می‌دهد که آیا داروهایی که بیمار می‌خورد، باعث بروز عارضه‌ در او شده یا نه. بهترین داروی درمانی، هیدروکسی‌کلروکین است و اگر بیمار مبتلا به آرتریت‌روماتویید، به دارو حساسیت نشان ندهد می‌تواند مصرف آن را تحت‌نظر پزشک ادامه بدهد البته لازم است که حتما سالانه یکبار به معاینه چشم برود.»
رستمیان در پایان تاکید کرد: «بسیار اهمیت دارد که فرد نسبت به بیماری‌اش آگاهی و اطلاعات کافی داشته باشد. امروزه در جوامع مختلف، ساعت‌ها صرف آموزش بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن می‌شود تا فرد بیماری‌ ‌را بشناسد و بداند چه عواملی باعث تشدید و چه عواملی منجر به بهبود بیماری می‌شود. حفظ آرامش و کاهش استرس به نفع بیماران است. اگر بیمار به موقع داروها را بخورد، آزمایش‌ها را انجام بدهد و مرتب به پزشک مراجعه کند تا با توجه به وضعیتش، دوز داروها کم، قطع یا داروی دیگری جایگزین شود، کنترل بیماری امکان‌پذیر خواهد بود. البته در مواردی که ممکن است بیمار با داروهای ذکرشده بهبود پیدا نکند، می‌توان از داروهای تزریقی نسل جدید که در بازار موجود است، استفاده کرد.»