ملی‌پوش قایقرانی بادبانی در ایسنا: باید مردم را با رشته بادبانی آشنا کرد

گفت و گوی ایسنا با احمدی را در ادامه می‌خوانید.

*برنامه‌های پیش‌رویت چگونه است؟

جلسه‌ای با اسپانسر داشتم و گفتند به طور کامل حمایت می‌کنند. طبق برنامه 24 بهمن سه هفته به اسپانیا می‌روم و در یک دوره مسابقه شرکت می‌کنم. مسابقات سطح خوبی دارد که در تقویم فدراسیون جهانی است. این مسابقات به نام هفته المپیک آندولوس مشهور است که قرار شده در آن شرکت کنم. بعد از آن دو هفته هم تمرین دارم و سال 93 را تمام می‌کنم و به ایران بر می‌گردم و طبق برنامه 15 اسفند ماه ایران هستم. بعد از آن به مسابقات حوزه "خلیج فارس" می روم و دوباره به اردوی اروپایی خواهم رفت. برنامه اروپایی از فروردین ماه آغاز می‌شود و تا خرداد ادامه دارد که در طول آن کاپ جهانی، لیگ اروپا و اردوی آماده سازی‌ام برای کسب سهمیه المپیک آغاز می‌شود.

*رقابت‌های کسب سهمیه المپیک چطور است؟

کسب سهمیه المپیک من در رقابت‌های جهانی کانادا است که باید در آن شرکت کنم. اگر در رقابت‌ جهانی سهمیه نگیرم باید در رقابت‌های قاره‌ای که بهمن سال آینده در ابوظبی برگزار می‌شود شرکت کنم.

*در رقابت‌های جهانی سهمیه می‌گیری؟

در جهانی چون معلوم نیست چه کسانی شرکت می‌کنند نمی‌توان چیزی را پیش‌بینی کرد. به مسابقه قهرمانی جهان که سال قبل از المپیک برگزار می‌شود "جنگل وحشت" می‌گویم. در قهرمانی جهان سال قبل 115 قایق حضور داشتند یعنی از 45 کشور در این رقابت‌ها شرکت کردند اما در سال آینده مطمئن هستم 180 قایق از 75 کشور شرکت می‌کنند تا 9 سهمیه المپیک را کسب کنند. به همین دلیل این رقابت‌ها به جنگل وحشت معروف است چون بهترین‌های جهان به آب می‌زنند. با این حال الان 23 سهمیه گرفته‌ شده است یعنی احتمال دارد خیلی‌هایی که سهمیه دارند مقام بیاورند و این سهمیه‌ها به نفرات بعدی داده شود. خیلی از کشورها در رقابت‌های اسپانیا که مهر امسال برگزار شد سهمیه گرفته اند و حالا به دنبال سهمیه نیستند. با این تفاسیر شرایط کمی بهتر خواهد شد.

*وضعیت کسب سهمیه در آسیایی چطور است؟

در قاره‌ای دو سهمیه وجود دارد، سنگاپور سهمیه را گرفته است. این کشور در بادبانی خیلی خوب است چون با ملی‌پوشان استرالیا تمرین می‌کنند و سطح آنها بسیار بالاست. کره هم در جهانی کانادا سهمیه می‌گیرد و مالزی و تایلند هم شانس کسب سهمیه دارند. با این حال چیزی در بادبانی مشخص نیست و نمی‌توان پیش‌بینی کرد. باید وارد رقابت‌ شویم و شرایط را ببینیم.

* در بهترین شرایط سهمیه می‌گیری؟

رشته بادبانی خیلی هزینه بردار است. می توانم هزار مثال بزنم که هیچ ورزشکاری در کشور خودش تمرین نمی‌کند. بادبانی در ایران تازه است. سال 2007 یا 2008 وارد ایران شده‌است. من که اردوی برون مرزی می‌روم دلیلش این است که ورزش روز اروپا بادبانی است و باید برای پیشرفت با آنها کار کرد. رشته‌ای نیست که به تنهایی کار کرد و پیشرفت کرد. مهد بادبانی در اروپا است و باید در آنجا تمرین کرد. این اردوها باعث بیشتر شدن تجربه من است. در واقع من نزدیک به سه سال است که در مسیر المپیک تمرین می‌کنم و اگر برنامه‌ها خوب پیش برود حس خوبی دارم. خدا بخواهد می توانم سهمیه بگیرم. هیچ وقت قول 100 درصد نمی‌دهم، اما واقعا همه چیز خوب باشد سهمیه می‌گیرم. با این حال در ورزش حرفه‌ای چیزی قابل پیش‌بینی نیست. در بهترین شرایط به حضور در المپیک ریو امیدوارم.

* المپیک بالاترین سطح رقابت‌ها محسوب می‌شود. اگر به این بازی‌ها بروی هدفت در ریو چیست؟

در بادبانی بالاترین سطح المپیک نیست. در قهرمانی جهان 175 قایق هستیم. استرالیا شش قایق دارد که نفراتش مثل کشتی ایران هستند و نفرات اول می‌شوند. کاپ جهانی هم به همین شکل است. کشورها بهترین‌ها را به این کشورها می‌فرستند. در المپیک یک نفر از تمام آن اعجوبه‌ها حضور دارند و با یکی از آنها رقابت‌ داریم. المپیک از قهرمانی جهان راحت‌تر است. از طرف دیگر در برزیل وضعیت باد طوری است که می توانم نتیجه خوبی کسب کنم. مدال کسب نمی‌شود، اما نتیجه خوبی می‌گیرم.

*با توجه به خلیج فارس و دریای خزر و سدهایی که داریم بادبانی پتانسیل رشد دارد اما چرا به اندازه‌ای که باید رشد و توسعه ندارد؟

همه کشورهای دنیا برای تمرین به اسپانیا می‌روند؛ چرا؟ چون همه چیزش خوب است. در ایران دو جای خوب یعنی دریای خزر و خلیج فارس داریم. برای هر فصل شرایط مناسب برای تمرین وجود دارد. یک زمانی اگر لازم باشد در دریا نباشیم و باد متغیر بخواهیم به سد مهاباد، کرج یا چالوس که مناسب است می‌رویم. در ایران هر مدلی که بخواهیم هست، ولی مشکل بادبانی در کنار امکانات بحث تجربه است. خیلی ها می‌گویند چرا ما در اروپا هستیم و در ایران تمرین نمی‌کنیم، چون در بادبانی تجربه خیلی مهم است. نمی‌توان در این رشته راه 10 سال را در دو سال طی کرد. شاید در رشته‌های دیگر بشود، اما در بادبانی نمی‌شود. هر جای اروپا یا شرق آسیا بروی یک قایق بادبانی برای رقابت‌ هست. در بادبانی باید رقابت‌ کرد تا تجربه به دست آورد. پیشرفت به تجربه وابسته است.

*بازهم سوال بی پاسخ ماند. چرا بادبانی در ایران رشد نمی‌کند؟

رشته پرهزینه ای است. خرج بسیار بالایی دارد. قایق هایی گران دارد. چند شرکت خاص این قایق ها را تولید می کنند و به همین دلیل گران هستند. از طرف دیگر هزینه حفظ و نگهداری قایق بسیار زیاد است. بادبان، طناب، سکان و مکانی که قایق را نگه داریم هزینه‌بردار هستند. خرید قایق اصلی ترین موضوع برای بادبانی است. با این حال امکانات کنونی برای استارت اولیه مناسب است و می توان با همان شروع کرد.

*مشکل اصلی بادبانی ایران امکانات است یا نبود استعداد؟

اول امکانات باشد استعداد هم پیدا می‌شود. باید یک سری قایق‌هایی که المپیکی هستند کارشان شروع شود و طی یک برنامه‌ریزی بلندمدت فعالیت کرد. برای شروع می‌توان از قایق‌های ارزان‌تر استفاده کرد تا هزینه کم شود و بعد از آن کار را حرفه‌ای پیش برد. یک قایق 2 هزار یورویی بشکند اشکالی ندارد اما قایق 15 هزار یورویی خراب شود خوب نیست. این امکانات فراهم شود می‌توان شروع خوبی در مسیر پیشرفت داشت.

*شرایط بادبانی در سال‌های گذشته چطور بود؟ ایا استعدادی داشتیم؟

کیوان حسن‌زاده، مجید سیفی و چند نفر دیگر استعدادهای بسیار خوبی بودند و در یک سطح قرار داشتیم. 2 مربی اسپانیایی و پاکستانی داشتیم و خوب کار می‌کردیم. یک مربی از استونی هم داشتیم که برای گوانگ‌جو کار می‌کردیم. البته آن زمان تازه شروع کننده بودیم.

* هم‌اکنون چند ساله هستی و چقدر می‌توانی در این رشته باشی؟

24 ساله هستم و اول راه بادبانی محسوب می‌شوم. ده نفر اول کاپ‌های جهانی بالای 40 سال سن دارند. در کاپ فرانسه 2013 ، ده نفر سن کم داشتیم و بقیه متولد 1987 به پایین بودند. میانگین سنی در این رقابت‌ها 28 ، 29 سال بود. به همین دلیل می‌گویم اصلا بحث استعدادیابی و تمرین مطرح نیست بلکه بحث تجربه مطرح است. در بادبانی تجربه حرف اول را می‌زند. شاید در یک مسابقه من یکی از بهترین‌های المپیک را پشت سر بگذارم اما تنها در آن مسابقه است و در کل نتایج با او فاصله دارم.

*چه زمانی بادبانی را شروع کردی؟

از 17 سالگی بادبانی را شروع کردم اما تنها 3 سال در مسیر المپیک هستم و 3 سال مفید تمرین کردم. در این سه سال است که به طور حرفه‌ای تمرین می‌کنم و در اندیشه المپیک هستم. بادبانی رشته‌ای است که واقعا باید برای موفقیت در آن وقت گذاشت.

* چطور شد که در این رشته کار کردی؟

ژیمناستیک کار می‌کردم و تا سطح اول کشور رسیدم که کمیته ملی المپیک اعلام کرد برای بادبانی تست می‌گیرد. آماده بودم و گفتم در تست شرکت می‌کنم. همه هیات‌های قایقرانی کشور شرکت کردند و تست دادند. من هم در آن زمان تست دادم. آقای اتابکی، خالد پرویز پاکستانی، بهمن تدین و عباس شادمان نفراتی بودند که تست می‌گرفتند. پس از تست همه چیز را آنالیز کردند و در نهایت نتیجه اعلام شد. به یاد دارم 16 سال داشتم که خالد پرویز پرسید می‌دانی بادبانی چیست؟ گفتم همان قایق بزرگ‌ها. پرسید همان‌هایی که گاز می‌دهی و تند می‌روی؟ گفتم نه آن‌هایی که بادبان دارد و با باد حرکت می‌کند. همان موقع از من خوشش آمد اما نمی‌دانم چرا در چند تست اول از من دعوت نکردند. با این حال در تست آخر قبول شدم و وارد تیم ملی شدم. سال 87 ، 88 سه ماه به مالزی اعزام شدیم. در آن 3 ماه پیشرفت خیلی خوبی داشتیم چون با تیم ملی مالزی تمرین می‌کردیم. من آشنایی جزئی با قایقرانی داشتم اما بادبانی را تنها در رسانه‌های خارجی دیده بودم و از طریق همان تست وارد این رشته شدم و حالا علاقه زیادی به رشته‌ام دارم.

* با آغاز برنامه‌های اروپایی‌ات فدراسیون سابق برنامه‌ریزی زیادی برای تو داشت و با ایجاد پایگاه‌های مختلف تصمیم گرفت این رشته را توسعه بدهد اما آن برنامه عملی نشد. وضعیت پایگاه‌ها چطور شد؟

به نظرم آنقدر قایق داریم که بتوانیم در ایران کار پایه را شروع کنیم. می‌توانیم در قسمت توسعه گام بگذاریم و جلو بریم. در بخش المپیکی فقط قایق من است اما برای شروع و آموزش قایق‌های خوبی داریم. می‌توانیم در نوشهر، انزلی، قشم و مهاباد کارهای پایه انجام شود، اما نیاز به یک برنامه‌ریزی است. معتقدم آقای اتابکی از این رشته به خوبی شناخت دارد اما نیروی کافی نداریم. در کمیته‌های دیگر نیروی انسانی زیاد است و کار با سرعت پیش می‌رود اما در بادبانی نیرو نداریم. با این حال خیلی خوشحالم که آقای امینی استارت کار را برای مهیا کردن شرایط زده است. آقای امینی در آن اردوی بادبانی حضور داشت و بر کار واقف است.

یکی از مشکلات پایگاه‌ها این بود که چون بچه‌ها از استان‌های مختلف بودند و بادبانی به زمان نیا دارد کمی مشکل ایجاد می‌شد. باید از درس و زندگی بگذارید برای تمرین. این رشته به زمان نیاز دارد. دقیقا چیزی که خودم انتخاب کردم و واقعا برای تمرین از درس و دانشگاهم زدم. من در دانشگاه امام خمینی آموزش می‌دادم و 423 نفر دانشجو داشتم اما فقط 2 نفر وارد تمرین می‌شدند. سن خوبی داشتند و می‌توانستیم شروع کنیم اما به تمرین نمی‌آمدند. بر عکس در جنوب 13 نفر بودند و هر 13 نفر به تمرین می‌آمدند که یک سری مشکلات پیش آمد و برنامه‌هایمان ادامه‌دار نشد. با این حال طبق برنامه‌هایی که فدراسیون دارد مطمئنا این پایگاه‌ها دوباره با قدرت کارشان را آغاز می‌کنند.

* نیازهای بادبانی در مسیر توسعه چیست؟

در بادبانی مربی، کارشناس و امکانات می‌خواهیم. خود آقای امینی تاکید دارند که باید از نیروی خارجی کمک گرفت و از دانش آن‌ها استفاده کرد. خودمان می‌توانیم کار کنیم اما نیروی خارجی سرعت پیشرفت را بیشتر می‌کند. در بادبانی هم برای یک جرقه برای بازی‌های آسیایی و المپیک بعدی به کمپ و مربی خارجی نیاز داریم که آقای امینی این کار را به خوبی شروع کرده است. گیلان کمپ زده شده، کمپ بعدی مازندران است و در جنوب نیز پایگاه‌های قشم و لنگه می‌توانند فعال شوند. در مهاباد هم صحبت‌هایی برای شروع بادبانی شده است. این‌ها نیازهای پیشرفت بادبانی است.

*کلید توسعه قایقرانی چیست؟

بادبانی در بحرین، قطر و تونس در دانشگاه تدریس می‌شود. این کشورها 300 باشگاه دارند که در این رشته فعالیت می‌کنند. به نظر من کلید توسعه بادبانی باشگاه‌داری است و باید باشگاه‌ها هم در ایران فعال شوند. در جهان باشگاه‌ها فعال هستند و فدراسیون زیاد نقش ندارد. پس اگر از باشگاه‌ها حمایت شود و آن‌ها جان بگیرند مطمئنا رشد و توسعه به وجود می‌آید. خدا را شکر سیاست آقای امینی همین است که بتواند باشگاه را فعال کند و از پتانسیل کل کشور استفاده کند و در نهایت بهترین‌های ایران وارد اردوی ملی شوند.

* نگاه کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش به این رشته چطور است؟

نگاه باید مثبت باشد چون این رشته مدال‌های زیادی در المپیک و آسیایی دارد. باید حمایت شود تا تعداد مدال‌ها نیز زیاد شود. باید بر رشته‌های پرمدال تمرکز داشت. خدا را شکر با اینکه فعالیت بادبانی بعد از گوانگ‌جو زیاد نبوده، اما کمیته ملی المپیک و وزارت به بادبانی لطف داشته‌اند. جدی می‌گویم که واقعا همکاری کردند و حمایت داشتند و واقعا کم نگذاشتند.

* چرا بادبانی بعد از گوانگجو ریزش و رکود داشت؟

در آن زمان نفراتی داشتیم اما در سطح حرفه‌ای و المپیک نبودند. با این حال قبول دارم که بادبانی ریزش کرده است. سیاست ورزش رسیدن به المپیک است و تا امروز کسانی که به این رشته آمدند برای المپیک نبودند. بعد گوانگ‌جو ریزش داشتیم و قسمت غم‌انگیز بادبانی همین است. البته تاکید کنم اگر اردو تشکیل شود همه می‌آیند و زیاد از بادبانی دور نشده‌اند.

* هم اکنون در رشته‌های دیگر فردی به نام سرمربی کار می‌کند و نفرات را به اردو می‌آورد اما در بادبانی خلا یک مربی یا سرمربی دیده می‌شود. آیا همین موضوع دلیل افت قایقرانی نیست؟ نمی‌شود از ملی‌پوشان قدیمی به عنوان مربی استفاده کرد؟

حرف شما درست است و من خودم گاهی از تمرین زدم و آموزش دادم. البته افتخار می‌کنم اما خب از یک طرف به فکر مسابقه نیز هستم. می‌شود از آن‌هایی که نیستند برای آموزش استفاده کرد اما چون مدرک مربی‌گری ندارند نمی‌توان به طور قانونی با آنها کار کرد. باید کلاس مربی‌گری بگذاریم و آنها را به خارج از کشور اعزام کنیم. باید در قسمت پرورش مربی نیز گام برداریم.

این موضوع هم یکی از همان راه‌های پیشرفت و توسعه است. به نظرم پرورش مربی جزو برنامه‌های فدراسیون است و باید موقعیت و شرایطش جور شود تا عملی شود. مطمئنا در سال آینده اخبار خوبی از بادبانی خواهید شنید و فدراسیون برنامه‌های خوبی دارد.

*به نظر می‌رسد اقبال عمومی از بادبانی یکی از موانع رشد این رشته است.

می‌شود گفت اقبال عمومی کم در بادبانی به دلیل ناشناخته بودن است. بادبانی در بین مردم دیده نشده است و شناخته شده نیست. تلویزیون بسیاری از رشته‌ها را پوشش می‌دهد اما بادبانی چون همیشه در دریا است امکانات تصویربرداری نیاز دارد. باید امکانات فراهم شود و چند بار مسابقه‌های بادبانی پخش شود تا مردم آن را بشناسند. در اروپا همه بادبانی را می‌شناسند. سعی فدراسیون هم این است که بادبانی را در بین مردم توسعه بدهد. بادبانی یک نوع فرهنگ دریایی است، با طبیعت همراه است و مطمئنا اگر شناخته شود اقبال عمومی هم زیاد خواهد شد. ورزش، تفریح، علم و ... همه چیز در بادبانی وجود دارد. بادبانی از سنین پایین باعث رشد قوی کودکان از نظر روانی می‌شود. اعتماد به نفس آنها را بالا می‌برد. متاسفانه بادبانی در دانشگاه‌های تربیت بدنی هم دیده نمی‌شود اما خدا را شکر فدراسیون تلاش بسیار زیادی دارد تا توسعه بادبانی سریع شود.

* دوست داری بادبانی از فدراسیون جدا شود؟

دوست ندارم حرف بزنم.

*در صورتی که بادبانی یک فدراسیون جدا شود و به انجمن‌های ورزشی نرود آقای امینی علاقه دارد این رشته از قایقرانی جدا شود.

آقای امینی اکنون کار بزرگی انجام می‌دهد. 3 فدراسیون بزرگ را اداره می‌کند و به نظرم مدیریت این فدراسیون یک شاهکار است. با این حال بادبانی رشته بسیار قدیمی است و هزینه‌های زیادی دارد. من برای یک اردوی یک ماهه نزدیک به 20 میلیون هزینه می کنم. آقای امینی هم حتما خودش به خوبی می‌داند که اگر جدا شود بهتر می‌شود. البته گفته به عنوان فدراسیون یعنی به عنوان فدراسیون با بودجه خوب جدا شود در غیر این صورت شرایط کنونی ما مناسب است.

*شرایط اسپانسرت چطور است؟

شرکت مکین دریا تولید کننده صنایع دریایی و ساخت قایق است. مدیریت این شرکت به دریا عشق می‌ورزد و از ما حمایت می‌کند. واردات و صادرات تجهیزات دریایی دارند و می‌خواهند فرهنگ دریایی در بین مردم ایجاد شود و بادبانی توسعه پیدا کند. اسپانسر به دنبال این است که عشق به دریا را گسترش بدهد و این رشته را توسعه بدهد.

*قایقرانی دو سال تعلیق بود. در آن مدت همانند دیگر ملی‌پوشان ضربه خوردی؟

مسابقه‌هایی نداشتم که نتوانم در آن شرکت کنم. درگیری فدراسیون جهانی ما با آن موضوع خیلی کم بود. من تحت تاثیر قرار گرفتم اما نه در حد دیگر بچه‌ها. در چند مسابقه بین‌المللی شرکت کردم اما خب از نظر روانی تحت تاثیر قرار گرفتم. بعد از تعلیق مسابقه نداشتم چون سال بعد المپیک بود و همه استراحت می‌کردند و بعدش در مسابقه‌ها بودم و به آب زدم.

* تاثیر تعلیق در قایقرانی چقدر بود؟

بچه‌ها واقعا غیرت کردند که قایقرانی ایران زمین نخورد. خیلی تاثیر منفی داشت و ملی‌پوشان واقعا ضربه خوردند. به نظرم ضربه سنگینی به قایقرانی ایران بود.

*قرار بود در المپیک لندن حاضر باشی اما چه شد که یکباره نتوانستی به لندن بروی؟

من در رقابت‌های انتخابی شرکت کردم و بین 180 نفر در رده 158 جهان ایستادم. اولین رقابت جهانی‌ام بود و سهمیه نگرفتم. آن زمان رقابت قاره‌ای برای سهمیه نداشتیم. در آن زمان موضوع وایلد کارت مطرح شد که بعد از آن اتفاق‌ها معلوم نشد چه اتفاقی افتاده است و نتوانستم به المپیک بروم. اسم من در لیست ورزشکاران المپیکی وجود داشت اما چشم باز کردم دیدم نتوانستم در المپیک باشم. نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد. مهم نیست باید به فکر آینده باشیم. ان‌شاءالله المپیک برزیل.

*به رشته‌ات علاقه داری و این دوری از خانواده برایت سخت نیست؟

بادبانی را خیلی دوست دارم و قسمتی از زندگی‌ام شده است. عادت کرده‌ام به این دوری. نمی‌دانم گاهی فکر می‌کنم نمی‌توانم 4 ماه در آب نباشم. نمی‌شود تحمل کرد که قایقرانی نداشته باشم. بادبانی یک سبک زندگی است و واقعا نمی‌توانم این رشته را کنار بگذارم. همین لذت هم باعث می‌شود فاصله و دوری را تحمل کنم.

*فعالیتت در بادبانی انگیزه نوجوانان را برای حضور در این رشته و سفر‌های مختلف بیشتر نکرده‌است؟

حضور من مطمئنا برای نوجوانان و جوانان جذاب است. تماس می‌گیرند که دوست دارند وارد رشته بادبانی شوند. همین موضوع باعث می‌شود که انرژی بگیرم تا کار کنم. از یک طرف خوب است که جذابیت‌های این رشته باعث می‌شود مردم به بادبانی جذب شوند. من هم تا بتوانم کمک می‌کنم. از من می‌پرسند که از چه سنی استعدادیابی کنند. به نظرم از 6 سالگی زمان خوبی برای آموزش است و می‌توانند از 9 سالگی در قهرمانی جهان شرکت کنند.

* بادبانی در کل جهان همانند یک صنعت تجاری شده‌است آیا ایران هم می‌تواند از این پتانسیل استفاده کند؟

اسپانسرهای بزرگی از بادبانی حمایت می‌کنند چون ورزش بسیار جذابی است. ورزش دوم اسپانیا است و اگر از نزدیک با آن ارتباط داشته باشیم واقعا شیرین است. از طرف دیگر بحث تجاری و تبلیغاتی در بادبانی بسیار قوی است. می‌توان لوگوی برند را در بادبان به آن بزرگی نشان داد. برای تبلیغات خیلی خوب است. تلویزیون ایران نشان نمی‌دهد اما کشورهای جهان پخش زنده بادبانی را دارند و از این رشته حمایت می‌کنند. فدراسیون هم این سیاست را شروع کرده و قصد دارد با برنامه‌ریزی خوب این رشته را پیش ببرد.

*ایران می‌تواند هم‌اکنون میزبانی رقابت بین‌المللی بگیرد؟

به نظرم اکنون می‌توانیم میزبانی رقابت‌های زیر 15 سال حوزه خلیج فارس یا آسیا را بگیریم. کشورهای حوزه خلیج فارس در بادبانی سرمایه‌گذاری کرده‌اند و مطمئنا وارد این مسابقه‌ می‌شوند. امکانات، هتل، قایق و تجهیزات در سطح آسیا داشته باشیم می‌توانیم میزبانی بگیریم. البته همان طور که گفتم اگر باشگاه‌ها فعال شوند می‌توانیم برای گرفتن میزبانی بهتر کار کنیم. فدراسیون هم در همین مسیر است و ان‌شاءالله تا سال آینده اتفاق‌های خوبی می‌افتد.

انتهای پیام