قراردادهایی که ساختمان تحریم ها را می شکند/آغوش باز پوتین برای همکاری

خبرگزاری مهر- گروه سیاسی؛ بیش از دو سال و اندیست که غرب به بهانه واهی دستیابی ایران به سلاح اتمی به هربه تحریم اقتصادی که بیش از 30 سال به بهانه های مختلف علیه ملت ایران تحمیل کرده متوسل شده است اما این‌ بار مذاکرات هسته ای را همچون چاقوی دو لبه در برابر دیپلمات ها و سیاسیون کشور قرار داده تا از این منظر بهره های سیاسی خود و متحدانش را تامین کند.

تحریم های اقتصادی مشکلاتی را برای اقتصاد و تولید کشور به همراه داشت که البته تاثیر این تحریم ها تنها بر اقتصاد کشور نبود بلکه بخش های دیگری همچون پزشکی و علمی و ... نیز متاثر از این اقدام متخاصمانه غرب بوده است.

اما در چنین شرایطی صرف نظر از آنکه دولت های مختلف چه سیاستی را برای اصلاح وضع و بهبود اوضاع اقتصادی در دستور کار قرار دادند، رهبر معظم انقلاب همواره بر ایجاد جبهه اقتصادی و تکیه بر اقتصاد بومی تاکید کردند به طوری که طی سالهای اخیر نامگذاری سال همواره متاثر از مسئله اقتصاد در کشور و ایجاد رونق در این حوزه بوده است.

بدون شک توجه به اقتصاد بومی در کشور و نیز رونق اقتصادی امر مهم و بسیار تعیین کننده در مقوله خروج کشور از رکود و در هم شکستن دیوار تحریم هاست اما شاید آنچه در این بین حائز اهمیت باشد بهره گیری حداکثری از مناسبات تجاری با کشورهای مختلف است. در این میان چین و روسیه جزء کشورهایی هستند که شاید در دوران تقابل جمهوری اسلامی ایران با غرب و آمریکا در قالب 1+5 بتوانند به عنوان گزینه های مطرح برای توسعه روابط تجاری قابل تامل باشند.

این ایده اما زمانی قوت بیشتری پیدا کرد که ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه چند روز پیش در نشست خبری سالانه خود با رسانه ها بر تلاش کشورش برای شناسایی و گسترش راه های تبادلات بازرگانی با ایران اشاره کرد و گفت: ما طبیعتاً با شرکا و دوستان ایرانی در جهت حل و فصل مسأله برنامه هسته ای ایران همکاری خواهیم کرد و فکر می کنم که به حل این مسأله بسیار نزدیک شده ایم.

پوتین البته در آن نشست این را هم گفت که "تبادلات بازرگانی واقعاً تا حد معینی تنزل یافته است که ما در این مورد با رئیس جمهور ایران هم گفتگو کردیم. ما تلاش می کنیم تبادلات بازرگانی و ساختار و حجم آن را اصلاح کنیم. البته این امر نه تنها به ما بلکه به اوضاع عمومی اقتصاد جهانی بستگی دارد. این روندها حالت خالص عینی دارند زیرا ایران هم کشور تولید کننده نفت و گاز است و لذا اقتصاد ایران در حد زیادی به بخش نفت و گاز جهان وابسته است. "

با وجود اهمیت این چنینی نفت در اقتصاد کشور آنچه بیش از همه برای آینده کشور نگرانی به همراه دارد رفتارهای آمدانه عربستان در کاهش شدید قیمت نفت و افزایش تولید آن در روز است.

عربستان که تحت تاثیر غرب در صدد اجرای سناریوهای تحمیل فشار علیه ایران به کارگردانی آمریکاست خود را وارد بازی نفتی علیه جمهوری اسلامی ایران کرده است تا از این طریق ضمن تطمیع غرب و تامین منافع آمریکا خود را تحت لوای دولت های غربی قرار دهد حال آنکه آمریکا در تجربه سیاسی دول خود نشان داده است که هرگز منافع نزدیکترین دوستان خود را بدون تامین منافع خود در نظر نگرفته است.

آمریکا حتی در جریان مذاکرات با جمهوری اسلامی ایران نیز نتوانسته برتعهدات خود پایبند باشد به طوری که بارها اعلام کرده است که به این زودی ها تحریم ها علیه ایران برداشته نخواهد شد حتی در صورت توافق هسته ای نباید انتظار این وجود داشته باشد که تحریم ها علیه ایران لغو شود.

حال آنچه در این میان قابل تامل است واکنش دولت به آنچه به عنوان قرارداد نفتی بین ایران و روسیه از آن یاد می شود است. براساس قرارداد تهاتر ایران و روسیه قرار بود روزانه بیش از 500 هزار بشکه نفت خام از ایران وارد روسیه شود و در مقابل نیز تجهیزات و کالا به ایران صادر شود این در حالی بود که وزیر بیژن زنگنه در اظهارنظری در این باره عنوان کرده بود که ما اصلا قرارداد تهاتری نداریم و این خبر را نه تکذیب و نه تأیید می کنم.

اما شاید بتوان چرایی انفعال دولت در هموار سازی راه تعاملات تجاری و بازرگانی با روسیه و چین را در نگرانی نسبت به تاثیر این تعاملات بر روند مذاکرات با 1+5 جستجو کرد. چرا که مقامات آمریکایی در واکنش به انتشار خبر قرارتهاتر ایران و روسیه در رسانه های جهان، ضمن ابراز نگرانی از این اقدام آن را در تعارض با توافق‌نامه ژنو میان گروه ۱+ ۵ و ایران دانسته ‌و چنین قراردادی را ناقض تحریم‌های آمریکا علیه ایران عنوان کردند.

حال با وجود اقبال روسیه به برقراری تعاملات تجاری و بازرگانی با جمهوری اسلامی ایران و تاکید بر هموار سازی این مسیر باید دید که چرا دولت حاکم در کشور برای دور زدن تحریم ها از فرصت فراهم شده و اقبال موجود در این زمینه بهره برداری نکرده و همچنان چشم به نتیجه مذاکرات دوخته است مذاکراتی که شاید چشم انداز مبهمی داشته و طبق وعده غرب چنان محلی برای دلخوش کردن و دلبستن به نتیجه آن نیست.

گزارش: فاطمه کرمانی