اصالت عزاداری در استفاده از اشعار پرمضمون است

مقتل‎نویس برجسته کشور بر لزوم احاطه روحانیت بر روند عزاداری در کشور تاکید کرد و گفت: اصالت عزاداری استفاده از اشعار پرمضمون است.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه قم، حجت‏‌الاسلام والمسلمین پیشوایی در نشست علمی هفته‎ای با عاشوراپژوهان اظهار کرد: نزدیکی منابع تاریخی به رویدادهای تاریخی از مهمترین و اصلی‎ترین منابع ما برای یک پژوهش تاریخی است؛ دقت و بی‎غرض بودن مورخ در کنار مورد اول، مهمترین مسایلی است که اتقان منابع را به اثبات می‎رساند.

وی ادامه داد: دوره تاریخ نگاری اسلامی به قرن سوم تا قرن پنجم بر می‎گردد ولی تا قرن هفت و هشت را نیز به دلیل برخی ملاحظات می‎توان دوره‎های اولیه و اصلی تاریخ‎نگاری اسلامی برشمرد؛ زیرا هر آنچه اثری که پس از این دوران منتشر شده است در واقع روایاتی از این کتب و منابع است.

نویسنده تاریخ مقاتل یادآور شد: ملاک‎های تاریخ‎نگاری در مدخل‏‌نگاری هم صادق و منطبق است؛ در اینجا در اولین کار به درجه قدمت اثر نگریسته می‎شود؛ از بین این قدیمی‎‏ترین منابع می‎توان به تاریخ طبری، تاریخ مسعودی و ارشاد شیخ مفید اشاره کرد که در بین قرن سوم تا پنجم نوشته شده است.

وی گفت: نگارش مقتل الحسین(ع) از قرن دوم آغاز شده و پیشگام این حوزه نیز ابی مخنف بوده است که از این اثر چیزی باقی نمانده و فقط از لابلای آثار بزرگان دیگر می‎توان این آثار را دریافت کرد.

این تاریخ‌نگار حوزوی خاطرنشان کرد: از جمله منابعی که مقتل ابی مخنف را در آثار خود به کار برده‎اند می‎توان به مرحوم شیخ مفید در الارشاد و تذکره سبط بن جوزی و شیخ صدوق در برخی آثارش اشاره کرد.

وی گفت: مرحوم شیخ صدوق نیز دارای یک مقتل بوده که چیزی از آن بدست نیامده است؛ مرحوم سید طاووس نیز در قرن‎های بعدی یک متقل به نام لحوف نوشتند که البته به دلیل بزرگی و مجد ایشان این اثر نیز به عنوان یک اثر معتبر شناخته می‎شود.

پیشوایی یادآور شد: به نظر می‎آید که در خصوص روایاتی که در باب برخی از مباحث مرتبط با قصص و مصایب در آثار گذشته بوده با مسامحه برخورد شده است ولی نکته قابل توجه، قرائت‎های مختلفی است که از این تعداد آثار ایجاد شده است که البته مسئله عجیبی نیز نیست.

وی گفت: یکی از نکات بسیار مهم که در خصوص عزاداری خاص ائمه باید گفت که عزاداری اصیلی که در زمان ائمه صورت می‎گرفت مصیبت کاروان کربلا به شکل شعر بیان می‎شده است و نثرخوانی و مصیبت‌خوانی به شکل نثر بعدها رواج پیدا کرد.

این تاریخ نگار حوزوی گفت: اصالت روضه با شعر است و روضه‎خوان‎ها باید سعی کنند شعرهای پرمضمون بخوانند.

وی تاکید کرد: بعدها قرائت حزن‎آور باب شد و نمونه بارز آنها در دوره صفویه و قاجار بود که این قرائت حزن آور امروز نیز پس از دوره جنگ که قرائت الگو محور وجود داشت، جایگزین آن شده و مداحان به جای روحانیون اداره این روند را به عهده گرفته‎اند.

انتهای پیام