انزجار جهانی از صهیونیسم نتیجه خوی وحشی گری اسراییل

14 می 1948 روزی سیاه و ننگین در تاریخ سیاسی خاورمیانه و سیاهتر برای رژیم بریتانیا بود چرا که این کشور استعمارگر، چند ساعت پیش از پایان حاکمیت خودخوانده خود بر فلسطین، تشکیل کشور به اصطلاح ˈاسراییلˈ را اعلام کرد و این جرثومه فساد را در منطقه خاورمیانه از خود باقی گذاشت.

با این عمل انگلیسی ها و روی کارآمدن دولت صهیونیستی در منطقه مهم خاورمیانه، بسیاری از کشورهای اسلامی و عربی در آن زمان برای مقابله با حضور صهیونیست ها دست به کار شدند ولی با توجه به حمایت کشورهای استعمارگر از این رژیم غاصب، موفقیتی به دست نیاوردند.

با تثبیت بیشتر صهیونیست ها بر مناطق هدیه داده شده از سوی انگلیس، این رژیم گستاخانه حمله به مرزها را آغاز کرد تا رویای از نیل تا فرات خود را تحقق بخشد و در نخستین قدم، پایمال کردن حقوق فلسطینیان بومی و ساکن در خانه و کاشانه خودشان بود که این امر با ددمنشی ها و وحشی گری های بی حد و حصری به انجام رسید.

پس از جنگ های هر از گاه با کشورهای همسایه، در روزهای ابتدایی ژوئن سال 1982، ارتش رژیم صهیونیستی در حمله به لبنان، تنها در شهر بیروت افزون بر 18 هزار نفر را به خاک و خون کشید و سند دیگری بر وحشی گری خود به ثبت رساند.

تنها چند هفته پس از این کشتار بی رحمانه، در سپتامبر همان سال، فاجعه صبرا و شتیلا با سردمداری آریل شارون شکل گرفت و نزدیک به هشت هزار غیرنظامی که در اردوگاه فلسطینیان بودند، کشته شدند.

قطعه قطعه شدن اجساد بسیاری از کشته شدگان و پر شدن اردوگاه صبرا و شتیلا از گورهای دسته جمعی و اجساد غیرقابل دفن از جمله بارزترین جلوه های این ددمنشی صهیونیست ها بود.

پس از آن، رژیم صهیونیستی به بهانه های مختلف از جمله شهرک سازی، لزوم توجه فلسطینیان به قوانین صهیونیست ها، مقابله با حملات فلسطینیان و لبنانی ها، به شهرهای فلسطین و لبنان حمله می کرد.

با آغاز قرن بیست و یکم، نقطه عطفی در مقابله با زیاده خواهی های رژیم صهیونیستی به وقوع پیوست و سرآغاز آن، تخلیه مناطق اشغالی جنوب لبنان از سربازان صهیونیسم بود.

14 آگوست 2005 نیز روز روشن دیگری در تاریخ مقابله با زیاده خواهی های صهیونیسم بود که در آن روز، با وجود روی کار بودن آریل شارون خونخوار، رژیم صهیونیستی از باریکه غزه گریخت و مدیریت این منطقه به دست فلسطینیان افتاد.

با گریز از این منطقه، صهیونیست های وحشی که آبروی خود را در خطر می دیدند، اقدام به برنامه ریزی برای حملات متعدد به غزه و جنوب لبنان با بهانه های واهی کردند که جنگ های 33 روزه، 22 روزه و هشت روزه را موجب شد و خرابی های بسیاری در مناطق غزه و جنوب لبنان ایجاد شد.

اما این جنگ ها روی دیگری نیز داشت و آن، جرات نیروهای مقاومت برای مقاومت های فعالانه در برابر رژیم صهیونیستی بود به طوری که گردانهای مقاومت حزب الله و غزه، با استفاده از راکت ها و موشک های خود هدف هایی را در عمق های چند کیلومتری بمباران کردند و وحشت بر صهیونیستها مستولی شد.

در ماه ژوئن میلادی امسال نیز، صهیونیست ها دوباره با استفاده از فرصت های به دست آمده در حوزه بین الملل و توجه جهانیان به وقایعی نظیر جام جهانی فوتبال و جنایت های داعشی ها در سوریه و عراق، فرصت را غنیمت دانسته و به غزه حمله نظامی هوایی و زمینی کرده اند که این بار نیز با پاسخ سخت و کوبنده مقاومت فلسطینی رو به رو شده اند که این جنگ همچنان با وحشی گری صهیونیست ها و دفاع جانانه مقاومت همچنان ادامه دارد.

می توان گفت نقطه مشترک تاریخ اندکی بیش از شصت ساله رژیم مجعول اسراییل، تنها وحشی گری، طغیان، زورگویی، ددمنشی و غصب حقوق مظلومان است که تمامی اینها با استفاده از بنگاههای رسانه ای قدرتمند و استعمارگران آمریکایی، اروپایی و همکاری دولتهای مرتجع عربی صورت می گیرد.

اما با وجود تلاش چند ده ساله صهیونیست ها برای کسب آبرو و اعتبار در صحنه بین الملل، هر روز بر معترضان به این کشور جعلی اضافه می شود و دایره اعتراض ها به جنایت های این رژیم بازتر و بازتر می شود.

در حالی که در ابتدای وحشی گری های صهیونیست ها، تنها کشورهای اسلامی و مسلمانان جهان، به ابراز انزجار از رژیم سفاک صهیونیست می پرداختند، امروزه شخصیت های مطرح سیاسی، اقتصادی، رسانه ای و ورزشی اعتراض خود را به این جنایت ها اعلام می کنند و این اعتراض را با صدای بلند فریاد می زنند.

اتحادیه ملتهای آمریکای لاتین، برخی احزاب سیاسی در اروپا و آفریقا، حتی نخست وزیر پیشین فرانسه به همراه نواز شریف نخست وزیر پاکستان و همچنین افرادی نظیر کریستیانو رونالدو، مسعود اوزیل از ورزشکاران اروپایی و صدها فرد و گروه دیگر در موضع گیری هایی، انزجار و نفرت خود را از اعمال دهشتناک صهیونیست ها در قبال زنان، کودکان و مردم بی دفاع غزه ابراز کرده اند که این امر در نوع خود بسیار گسترده و کم نظیر است.

این ابراز تنفر عمومی و جهانی از رژیم صهیونیستی، همان هدف رهبر کبیر انقلاب اسلامی از نامگذاری جمعه آخر ماه مبارک رمضان به نام روز جهانی قدس است که امروز به تحقق رسیده و علاوه بر اینکه یک روی آن، تلاشهای دیپلماتیک کشورهای آزاده ای نظیر ایران است، روی دیگر آن نیز دست بر نداشتن رژیم جعلی اسراییل از وحشی گری های خود است که گویا پایانی بر آن متصور نیست.

البته باید یادآور شد که در این میان، برخی کشورهای عربی که داعیه دفاع از همنوع و هم زبان خود را دارند، لبی به سخن در اعتراض به اقدامات صهیونیست ها نگشوده اند که این امر، جای بسی تعجب دارد.

گزارش از صابر چهرقانی

8136/581/245