نامه سرگشاده یک زن فلسطینی در پاسخ به مطلب نژادپرستانه وال استریت ژورنال

خانم "امانی الخطاطبه" کارشناس روابط رسانه‌ای در کمیته ضد تبعیض آمریکایی‌های ‌عرب‌تبار در نامه‌ای سرگشاده پاسخ مطلب منتشر شده از سوی "برت استفانز" در روزنامه وال استریت ژورنال را داده است. نویسنده وال استریت ژورنال در مطلب خود با عنوان "زنان فلسطینی کجایند؟" مادران فلسطینی را به گونه‌ای معرفی کرده که انگار آنها به دنبال تربیت پسرانشان تنها برای پذیرش مرگ هستند. نویسنده این روزنامه آمریکایی بدون توجه به جنایات هر روزه رژیم صهیونیستی علیه ملت فلسطین سعی کرده تا با توجیه اقدامات اسرائیلی‌ها، فلسطینیان را مقصر جلوه دهد.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) امانی الخطاطبه در پاسخ به ادعاهای مطرح شده در این نوشتار، در مطلب خود با عنوان "نامه‌ای سرگشاده به وال استریت ژورنال از سوی یک زن فلسطینی" نوشته است: در واقع، هر مادر اسرائیلی به صورت قانونی از جانب دولت اسرائیل ملزم شده تا پسر یا دخترش را به موسسه‌ای که به صورت نظام‌مند قتل می‌کند و آدم ربایی انجام می‌دهد، وارد کند. این موسسه وزارت جنگ اسرائیل است.

خطاطبه تاکید کرده است: آن چیزی که استفانز باید درباره مفهوم "شهادت" فلسطینی‌ها بداند، این است که این مساله یک مکانیسم مقابله‌ای در برابر زندگی بی معنایی است که آن‌ها باید تحمل کنند. شهادت آن‌ها تنها یک اشتیاق کور نیست، این یک اجبار است.

این زن فلسطینی ادامه داده است: مادر من یک فلسطینی است. در حال حاضر، احتمالا اینجا در حال لذت بردن از صلح و آرامش در منزل حومه شهرش است. برخلاف زنان دیگر که در کرانه باختری وغزه هستند، او از نگرانی درباره اینکه فرزندانش توسط نیروهای اشغالگر در اواسط شب یا در روز کشته شوند، فارغ است. برای یک مادر فلسطینی این آزادی‌ای است که هرگز چیزی قابل قیاس با آن نیست.

مادر بزرگم یک فلسطینی بود. او تابستان سال گذشته پس از چندین دهه به دوش کشیدن پرچم صبر و مقاومت مادران فلسطینی درگذشت. او نجات یافته قتل عام 1948 دیریاسین بود که در آن قتل عام یکی از اولین روستاهای فلسطینی‌ها توسط سربازان صهیونیست برای ایجاد "کشور اسرائیل" پاکسازی نژادی شد. او در آن زمان تنها هفت سال داشت و شاهد قتل همسایگان و خویشاوندانش شامل مادر خودش و برادر نوزادش بود. اما زنده‌ ماند و به تبعید رفت تا از این طریق برای خانواده‌اش زندگی شاد و ثمربخشی را ایجاد کند و به من اجازه دهد این نامه را امروز بنویسم.

در ادامه این نامه آمده است: در طول این مدت آن سربازان صهیونیست گردهم آمدند تا وزارت جنگ اسرائیل را شکل دهند. یکی از رهبران آنها اسحاق رابین بود که بعدا نخست وزیر اسرائیل شد.

خطاطبه نوشته است: استفانز در مطلب خود مدعی است که هنوز با مادری اسرائیلی ملاقات نکرده که بخواهد پسرش را برای آدم ربایی و قتل پرورش دهد! اما از سال 1948 وزارت جنگ اسرائیل باعث داغدار شدن هزاران مادر به خاطر طولانی‌ترین اشغالگری‌اش در تاریخ مدرن بشری به واسطه ارتکاب جرایم جنگی و فجایع علیه بشریت شده است. اقدامات غیرقانونی و غیراخلاقی آن از جانب بسیاری از قطعنامه‌های سازمان ملل بیش از هر کشور دیگری مورد تقبیح قرار گرفته است. نمونه‌های اخیر آن‌، چهار قطعنامه از جانب کمیساریای عالی آوارگان سازمان ملل در محکوم کردن نقض قوانین بین‌الملل توسط اسرائیل است. تمامی این قطعنامه‌ها با رای 46 بر 1 به تصویب رسیدند و تنها کشور مخالف آمریکا بود.

در ادامه آمده است: شهرک نشینان افراط گرای اسرائیلی در برخی از بدترین جنایات در درگیری با فلسطینی‌ها دخالت داشته‌اند و به طرز وحشتناکی به تخریب مساجد، کلیساها و حمله و تعقیب کردن فلسطینی‌ها پرداخته‌اند و اموال فلسطینی‌ها را تخریب می‌کنند و خواستار مرگ تمام اعراب هستند. یکی از سه اسرائیلی ربوده شده به قدر کافی بزرگ و بالغ بود که بتواند به ارتش اسرائیل بپیوندد و هر سه تای آن‌ها در یک شهرک غیرقانونی در قلمرو فلسطین ساکن بودند. در حالیکه هیچ مادری نباید از ربوده شدن یا مرگ یک کودک حمایت کند نه فلسطینی و نه اسرائیلی، این اوضاع بایستی به صورت کلی در مفهوم درگیری در نظر گرفته شود. از زمانی که سه نوجوان اسرائیلی در تاریخ 12 ژوئن 2014 ناپدید شدند، دست کم 50 غیرنظامی فلسطینی در اقدام تلافی جویانه کشته شدند، از جمله یک کودک هفت ساله و یک نوجوان 15 ساله و صدها تن مجروح شده و بدون اتهام زندانی شده‌اند. اما شما حتی نام هیچ یک را نمی‌دانید مگر همان سه نوجوان اسرائیلی که نامشان را به خاطر می‌سپارید! پس از آن هم یک نوجوان فلسطینی به نام محمد ابوخضر توسط یک اوباش اسرائیلی ربوده و زنده زنده سوزانده شد. مادرش همانند سایر مادران هشت فلسطینی به قتل رسیده یا صدها فلسطینی که به تازگی بازداشت شده‌اند، هیچ گاه برای ابراز ناراحتی و غم خود مورد توجه رسانه‌ای قرار نگرفت. نه این مادر و نه هیچ مادر فلسطینی دیگری قدرت درخواست از مقام‌های اسرائیلی را ندارد تا پسرانشان را به آن‌ها بازگرداند.

خطاطبه می‌افزاید: در میان بسیاری از اسرائیلی‌ها، مرگ محمد ابوخضر جشن گرفته شد. تمامی اقشار جامعه اسرائیلی حتی دولت گونه‌ای از مجازات را به خاطر مرگ سه نوجوان اسرائیلی خواستار شدند و بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، خواستار "انتقام" و بن آری، خواستار "مرگ دشمن" شد. در حالیکه درخواست برای اجرای عدالت در هر کشور دموکراتیک انتظار می‌رود، آنچه که اسرائیل خواستار آن است یک انتقام کور است. نتانیاهو، عاملان قتل این سه نوجوان اسرائیلی را "حیوانات انسان‌نما" خواند اما در مجازات جمعی و کلی مردم فلسطین توسط اسرائیل وی مردم فلسطین را دشمن پشت پرده می‌نامد و حتی نژاد پرستی ضد عرب را تشویق ‌می‌کند و تمام مردم فلسطین را متهم به دست داشتن در این قتل‌ها می‌داند.

این فعال زن روابط رسانه‌ای در نیویورک در انتهای نامه‌اش نوشته است: اسرائیل با فلسطینی‌ها همانند حیوانات رفتار می‌کند. در این مورد، اسرائیل حیوان خود را داخل قفس می‌گذارد و با چماق در واقع گلوله پلاستیکی، گاز اشک‌آور و حتی فسفر سفید، مورد آزار قرار می‌دهد و زمانی که حیوان واکنش نشان می‌دهد اسرائیل خاطراتی انتخاب شده را بر می‌گزیند، زنده می‌کند و به مجازاتی دست می‌زند که در تاریخ مدرن ما غیر منتظره است. استفانز پیشنهاد نژادپرستانه‌ای مطرح کرد مبنی بر اینکه فرهنگ فلسطین با انزجار اشباع شده است اما چه چیزی را می‌توانیم درباره جامعه‌ای بگویم که دیدگاهش درباره سایر مردم کاملا غیرانسانی است؟ اگر می‌خواهید بدانید مادران فلسطینی کجایند، آن‌ها در اشغال نظامی زندگی می‌کنند، در میان مردمی غیرنظامی و غیرمسلح و به آرامی نام پسرانشان را در قلب‌هایشان زمزمه می‌کنند، در حالیکه ستون نویسان آمریکایی تلاش می‌کنند آن‌ها را بد جلوه دهند.

انتهای پیام