هرگز تصور واقع‌گرایانه‌ای برای صعود نداشتیم/ آقای‌کاپیتان کجا بودی؟

بسیاری از طرفداران هم حوصله تماشای این بازی را ندارند. ایرانی‌ها خوش‌بینانه راهی میدان شده بودند. روی کاغذ فرصت صعود برابرمان خودنمایی می‌کرد. سوت پایان. یک تیم پیروز. یک تیم شکست خورده، ولی نشانی از شادی وجود نداشت.

به گزارش ایلنا، حمید رضا صدر کارشناس فوتبال کشور در یادداشتی با عنوان"پایان خوش‌بینی مفرط مفرط به تحلیل بازی‌های تیم ملی و مسائل پیرامون آن پرداخته است.

صدر نوشته است: بدون تبریک گفتن و بدون در آغوش‌کشیدن و بدون فریادهای از ته دل. صندلی‌های خالی در سراسر بازی خاطرنشان می‌کرد بسیاری از طرفداران هم حوصله تماشای این بازی را ندارند. ایرانی‌ها خوش‌بینانه راهی میدان شده بودند. روی کاغذ فرصت صعود برابرمان خودنمایی می‌کرد، ولی خیلی چیزهای دیگر هم خودنمایی می‌کردند. مثلا اینکه فوتبال بوسنی برآمده از فوتبال یوگسلاوی چند پاره شده، بهتر و قوی‌تر و کارآمدتر از فوتبال آسیایی‌ها است. تاریخ خاطرنشان می‌کرد تیم ملی ایران در تورنمنت‌ها همیشه برابر اروپای شرقی‌ها زانو زده؛ نهیب می‌زد کمی واقع بینانه نگاه کنید:

المپیک 1964: آلمان‌شرقی 4 - ایران صفر
المپیک 1964: رومانی یک - ایران صفر
المپیک 1972: مجارستان 5 - ایران صفر
المپیک 1976: لهستان 3 - ایران 2 و شوروی 2 - ایران یک
جام جهانی 1998: یوگسلاوی یک - ایران صفر

حسرت دو جانبه
وقتی قرعه‌کشی انجام شد بوسنیایی‌ها خوشحال بودند. آنها تصور می‌کردند در آخرین بازی‌شان برابر ایران با پیروزی راهی مرحله بعد خواهند شد. آنها برابر ایران پیروز شدند، ولی راهی مرحله بعد نشدند. این اولین پیروزی بوسنی در جام‌جهانی بود. هر دو تیم با حسرت و افسوس به بازی‌های قبلی‌شان می‌نگریستند. بوسنیایی‌ها به گل مردود اعلام شده ادین ژکو برابر نیجریه و ایرانی‌ها به ضربه پنالتی اعلام نشده «میلوراد مازیچ» داور صرب برابر آرژانتین.

کاپیتان نکونام کجا بودی؟
گل‌های مسی و ادین ژکو با شوت از راه دور از پشت محوطه جریمه وارد دروازه علیرضا حقیقی شد. از جایی‌که هافبک دفاعی ایران باید جلوی نواخته شدن ضربه‌ها را می‌گرفت، ولی کاپیتان نکونام غایب بود. جا مانده بود. کند بود. همه پس از قرعه‌کشی می‌دانستند مسی و ژکو قوی‌ترین اسلحه دو حریف هستند. می‌دانستند ضربات مهلکی می‌نوازند... و نواختند. پیتنیچ در خط میانی قلب طپنده بوسنی در میانه میدان بود. هافبک رم در هر 3 بازی نمایش خوبی را به رخ کشید و آغاز کننده حمله‌های پرشماری بود. او بود که با زدن گل‌دوم آرزوهای ما را بر باد داد و بازی را عملا تمام کرد. او بود که هرگز برابر مردان میانی ما تسلیم نشد.

خط حمله بی‌دندان
در خط حمله نیش‌دار نبودیم. مساوی با آرژانتین قلب‌ها را فتح کرد، ولی برای صعود باید دروازه‌ها را فتح می‌کردیم که نمی‌توانستیم باز کنیم. تک گل ما در جام‌جهانی را بازیکنی به ثمر رساند که تصور می‌کردیم: رضا قوچان‌نژاد. ما به گل بیشتر در زمان کوتاهی نیاز داشتیم و ورود خسرو حیدری به جای مسعود شجاعی نشان داد کارلوس کماکان تدافعی می‌اندیشد. تعویض‌های بعدی دیر انجام شدند. خیلی دیر. وقتی پیانیچ در دقیقه 60 دروازه ایران را برای سومین بار گشود می‌دانستیم همه چیز تمام شده. ما که در 4 ساعت گلی نزده بودیم باید در 30 دقیقه 3 گل می‌زدیم...

رکورد ثبت شده
قوچان‌نژاد گل زد تا آخرین عدد صفر در جدول گروه‌ها پاک شود. وقتی قوچی دروازه بگوویچ را گشود یعنی هر 32 تیم جام‌جهانی دروازه‌ها را پس از جام‌جهانی 1998 گشودند. قوچی فوتبال ایران هم آمار خیره‌کننده‌ای از خود برجای گذاشت: 17 بازی و 11 گل زده. رضا موفق شد در جام‌جهانی برای تیم ملی ایران هم گلزنی کند.

همان قصه همیشگی
آخرین بازی‌های ما در جام‌های جهانی همیشه تلخ بوده. در آخرین بازی جام‌جهانی 1978 آرژانتین پس از تساوی با اسکاتلند 4 گل از پرو دریافت کردیم. در آخرین بازی جام‌جهانی 1998 فرانسه پس از پیروزی برابر آمریکا با نوعی بی‌تفاوتی 2 بار برابر ژرمن‌ها تسلیم شدیم. در آخرین بازی جام‌جهانی 2006 پس از نمایش خوب برابر پرتغال بزرگ برابر آنگولا به تساوی نا امید کننده‌ تن دادیم. در برزیل 2014 هم پس از نمایش خیره‌کننده برابر آرژانتین خیلی زود مغلوب بوسنی شدیم که در سراسر بازی با خونسردی ما را در انقیادش گرفت و 3 بار سنگر ما را فتح کرد.

معمای ماندن یا نماندن کارلوس
کی‌روش در گفت‌وگوی پس از شکست در اشاره به سافت‌سوسیچ گفت: برای او که بازیکنانی از رم و منچسترسیتی دارد حذف‌شدن سخت‌تر است و بلافاصله افزود: ما هرگز تصور واقع‌گرایانه‌ای برای صعود نداشتیم. اکنون برای خیلی‌ها پرسش اصلی فوتبال ایران شده کارلوس می‌ماند یا می‌رود؟ زمزمه‌هایی می‌گویند کارلوس برای ماندنش در ایران درخواست دستمزد 4 میلیون دلاری کرده. یعنی معادل دستمزد سالیانه «یورگن کلوپ» در بوروسیا دورتموند. یعنی یک میلیون دلار بیشتر از دستمزد «روی‌ هاجسون» مربی انگلیس. یعنی بیشتر از دستمزد «رافا بنیتس» در ناپولی، «لورن بلان» در پاری‌سن‌ژرمن و «آنتونیو کونته» در یوونتوس! یعنی خیلی چیزهای دیگر...