*بخشي از اصلاحطلبان که ميخواهند گروهي از مردم و نخبگان را با خودشان همراه كنند، با تبليغاتي از اين جنس كه مثلاً بايد در گزينش نمايندگان خبرگان، جوانگرايي كرد و نمايندگان كنوني يك عده پير هستند و چه كاري از آنها بر ميآيد! و از اين قبيل. با اين حرفها سعي دارند تا افكار عمومي را منحرف كنند، در حالي كه اين حرف غلطي است، براي اينكه خبرگان كه نميخواهد كار اجرايي كند كه اعضاي آن جوان باشند. اتفاقاً بايد پخته، با تجربه و در بين مردم جاافتاده باشند. سوادشان هم، واقعاً سواد تحقيقي باشد و سواد كلاسيك نباشد. نقطه ضعف كساني كه درپي اين هدف هستند، اين است كه سواد تحقيقي ندارند و در حوزههاي علميه هم وجههاي ندارند. بااين حال، ورود اين سنخ افراد به خبرگان، به شكل معدود و محدود، در برخي دورهها وجود داشته است، الان هم چه بسا در بين خبرگان، يكي دو نفري هستند كه فكر سالم و درستي ندارند.
* در پاسخ به اين سوال روزنامه جوان که پرسيده است:"بر اساس شواهد موجود بخشي ازجريان موسوم به «اصلاحطلب» با محوريت آقايهاشمي دارند تحت عنوان «مجتهدين جوان، مصلح و مبتكر!» فعاليت ميكنند و قصدشان هم اين است كه با به دست آوردن پايگاه مجلس خبرگان، رهبري و نهادهاي مرتبط به آن را درتنگنا قرار دهند. به نظر شما اين حركت چه مفهومي دارد و نظام بايد در مقابل اين حركت چه رويكردي داشته باشد؟"
اگرپيشاپيش بگوييم كه اينها ميخواهند در مقابل رهبري بايستند، خيلي منطقي نيست و نبايد تهييجشان كرد. اينجا از آن مواردي است كه بايد يك خرده تغافل كرد، ولي در عين حال ما بايد درباره آنها روشنگري و رويكرد آنها را تبيين و مردم را با آن آشنا كنيم، منتها بدون اينكه از كسي اسم ببريم. فقط بايد بگوييم گروهي هستند كه اينطور فكر ميكنند و اين خطرناك است. انسان بايد كار خودش را بكند و تبليغ كند، بيآنكه از كسي اسم ببرد. به نظرمن، اينكه بگوييم ميخواهند رهبري را در تنگنا قرار بدهند. نگفتن اين حرف بهتر است.
*يكي از كميسيونهاي مجلس خبرگان کميسيون تحقيق است كه كار آن بررسي درباره كساني است كه در مظان رهبري هستند. اينكه درميان فقهاي موجود، چه كساني هستند كه به درد اين كار ميخورند. بعضي وقتها از ميان افراد مورد نظر، يكي دو تا حذف ميشوند، چون مثلاً به لحاظ سياسي تخلفاتي ميكنند و مشخص ميشود به درد اين كار نميخورند! يعني كميسيوني در مجلس خبرگان هست كه كارش شناسايي افراد صالح براي رهبري و تحقيق درباره اين مسئله است.
* چون اين يك كار محرمانه است، مردم شايد تصوركنند كاري در اين باره انجام نميشود. كميسيون تحقيق حداقل ماهي دو بار تشكيل ميشود. كميسيونهاي ديگري هم درسراسر سال، كاملاً فعال هستند. مثلاً كميسيون امور مالي يا كميسيون اصل 107 قانون اساسي نظارت ميكند كه آيا شرايط لازم، هنوز هم در رهبري موجود است يا نه؟ كميسيون 108 و 109 هم حول و حوش همين موضوع است. كميسيون بررسي مسائل سياسي و اجتماعي كه آن هم بيشتر درباره عملكرد ِرهبري است، مثلاً رهبري كسي را منصوب ميكند و اين كميسيون بررسي ميكند آيا اين انتخاب درست بود يا نبود؟اگر هيئت رئيسه لازم بداند اعضا درباره آن تصميم بگيرند، مطرح ميكند؟
* من درآخرين جلسه خبرگان، مخصوصاً با آقاي طيبنيا، خيلي مفصل صحبت كردم و آن اين بود كه گفتم اينكه ميخواهيد گرفتن يا نگرفتن يارانه را به مردم واگذار كنيد، كارِ غلطي است. گفتم زمان آقاي احمدينژاد قبل از اينكه اين كار را شروع كنند، در سخنرانياي در اصفهان گفتم اصل هدفمند كردن يارانهها درست است، اما توزيعش را بدهيد به كميته امداد كه 7 ميليون جمعيت را زير پوشش دارد، فوقش ميشود 14 ميليون، يعني جوان 20 ساله هم كه ازدواج كرده است وپولي دربساط ندارد، اين يارانه را بگيرد. حالا ميگوييد بيشتر، فوقش ميشود 20 ميليون نفر، نه اينكه همه بگيرند. كسي كه در ماه حقوق اوليهاش ـ غير از درآمدها ـ 12، 13 ميليون است چرا بايد يارانه بگيرد؟ يا اعضاي هيئت علمي دانشگاهها و قضات كه بالاخره 5، 6 ميليون تومان حقوق ميگيرند. گفتم مبنا را بگذاريد روي 1.5 ميليون و هر كس بيشتر دارد، به او يارانه ندهيد. به آقاي طيبنيا گفتم: هر دولتي كه بخواهد براي رأي آيندهاش كار كند، نميتواند به جامعهاش خدمت كند. ايشان گفت: بيني و بينالله آقاي روحاني اين جوري نيست. گفتم: ظاهر قصه كه اين است، والا سبد كالا را نميداديد، اينچه گداپرورياي است كه دولت ميكند؟ آن شيري كه در مدارس ميدهيد، آن ناهاري كه در ادارات ميدهيد، اين همه هزينه براي ناهار يعني چه؟ كارمند تا ساعت2 كار كند، بعد برود با خانوادهاش ناهار بخورد. خيلي كم ميآوريد، پنجشنبه را جزو كار كنيد، اينها بيتدبيري در مصرف است و تمام اقتصاد مقاومتي، بيجا مصرف نكردن است.
*از نظر سادهزيستي، انصافاً ايشان(مقام معظم رهبري) بسيار ساده زندگي ميكنند. خانواده ما، گاهي به منزل ايشان ميروند و چيزهايي را خبر ميآورند. فرش منزلشان بسيار ساده وكهنه، از همان فرشهاي قديميشان است. در غذا، بسيار كم غذا هستند و آن هم بسيار معمولي. گاهي كه با آقا جلسه داريم، پسرهاي ايشان موقع صرف غذا ميروند. اين مورد را خودم نديدهام، اما از ديگران شنيدهام كه گاهي موقع صرف ناهار، ديگران به پسرهاي ايشان تعارف ميكنند، آقا ميفرمايند نه، ايشان در منزل ناهار ميخورند. اين دقتها را دارند كه فرزندانشان از غذاي دفتر استفاده نكنند. از همه مهمتر اينكه ايشان براي اداره زندگي از وجوهات استفاده نميكنند و فقط از هدايا و نذورات، آن هم در سطح يك زندگي متوسط وحتي زير متوسط استفاده ميكنند.
17302
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است