جایگاه دگرباشان جنسی کجاست؟/۲۵۰۰ ایرانی اختلال هویت جنسی دارند

شهروند نوشت:
دیروز او و تعدادی از فعالان اجتماعی بعد از مدت‌ها به نشست خبری‌ای آمده بودند تا درباره آخرین وضع «ترنس سکچوال‌ها» در ایران یا همان افرادی که به اعتقاد پزشکان و روان‌پزشکان اختلال هویت جنسی دارند، حرف بزنند.
صابری گفت که درحال حاضر پلیس به محض برخورد با این افراد در خیابان، آنها را بازداشت می‌کند و تا زمانی که آنها بتوانند از طریق مجاری قانونی و پزشکی قانونی، بیماری‌شان را ثابت کنند در بازداشت می‌مانند: «خوشبختانه قانون از این افراد حمایت می‌کند و در حال حاضر پزشکی قانونی هم با توجه به سوابق بیماری این افراد برای آنها مجوزهایی صادر می‌کند تا برای رفت‌وآمد در شهر، مشکلی نداشته باشند.»
رئیس هیأت‌مدیره انجمن حمایت از این بیماران، در این نشست از مخالفت ۵۰‌درصد خانواده‌های این قبیل بیماران با تغییر جنسیت آنها خبر داد و گفت که ۲۰ تا ۲۵ درصد خانواده‌ها هم، با شرایط خاصی حاضر به قبول تغییر هویت این افرادند. صابری درباره شیوع این بیماری گفت: «شیوع اختلال هویت جنسی، یک در ۳۰‌هزار تا یک در ۱۰۰‌هزار نفر تخمین زده می‌شود که در جوامع مختلف، این آمار متفاوت است.»
او البته گفت تعداد این افراد به‌ویژه در ایران به‌صورت تقریبی محاسبه شده چون این موضوع هنوز در ایران یک تابو است و به همین دلیل تعداد زیادی از این افراد به پزشک مراجعه نمی‌کنند، تعدادی از آنها مهاجرت می‌کنند و تعدادی هم در رنج و ناراحتی‌شان باقی می‌مانند: «مثلا من بیمارانی دارم که ۲۷ تا ۵۴‌سال دارند و تازه الان به من برای گرفتن مشاوره مراجعه می‌کنند. مسن‌ترین بیمارم، مرد ۵۴ساله‌ای بود که صاحب ۵ فرزند و عروس و داماد و نوه بوده و مدت‌هاست که حالت خود را مخفی می‌کند و بیشتر از او، همسرش از این مشکل رنج می‌برد چون ویژگی‌های رفتاری مردانه در این فرد ۵۴ساله وجود ندارد.»
این روانپزشک ادامه داد: «در طبقه‌بندی‌های جدید روانپزشکی و در مدل آمریکایی، این قبیل افراد را دچار اختلال هویت جنسی نمی‌دانند بلکه دارای ملال جنسیتی می‌دانند که ناهنجاری و اختلال نیست بلکه یک حس درونی متفاوت است که این قبیل افراد دچار آن هستند.»
صابری گفت: دلایل این بیماری در افراد ناشناخته است ولی فرضیه‌هایی هم در این‌باره وجود دارد: «فرضیه‌هایی مانند نقش عوامل زیستی، تغییرات هورمونی مادر در دوران جنینی یا تغییرات شکلی در هسته‌های مغز این افراد مانند هسته هیپوتالاموس و... که البته نمی‌توان این فرضیه‌ها را تعمیم داد.»
او در تعریف ویژگی‌های این افراد گفت: «آنها کسانی‌اند که به دلایل کاملا ناشناخته، از جنسیت ظاهری و فیزیکی خود به هیچ‌وجه راضی نیستند و می‌خواهند روزی بیاید که بتوانند در هویت جنسی‌ای که مایلند زندگی کنند. آنها میل بسیار بسیار قوی‌ای به بودن در قالب جنسی مخالف دارند و مثلا پسری قویا خود را یک دختر می‌داند و فکر می‌کند جنسیتش در یک قالب غلط گیر افتاده است. آنها تمایل به پوشش جنسیت ظاهری خودشان ندارند و دوست دارند آن را عوض کنند.»
به گفته تعدادی از این بیماران به‌دلیل مشکلات زیادشان، خودکشی کرده یا مدام خانواده‌هایشان را به خودکشی تهدید می‌کنند.
رئیس هیأت‌مدیره انجمن حمایت از بیماران اختلال هویت جنسی با بیان این‌که هنوز علت دقیق و مشخصی برای بروز این قبیل حالات عنوان نشده است، گفت: «در بعضی جاها به نقش عوامل زیستی و ژنتیکی اشاره کرده‌اند. به‌طوری‌که به اختلالات هورمونی مادر در دوران بارداری اشاره می‌کنند و این‌که هسته‌های مغز فرد دچار تغییرات شکلی هستند.»
او گفت: این کودک از ۳، ۴سالگی می‌تواند هویت جنسی خودش را تشخیص دهد: «البته حالت‌های این قبیل افراد از دوران بلوغ به‌خوبی نمایان می‌شود و قابل تشخیص است زیرا در دوران بلوغ است که تمایل به جنس مخالف شروع می‌شود.»
صابری، موضوع دختران پسرنما را متفاوت از این قبیل افراد دانست: «این‌که برخی دختران دوست دارند مثل پسرها رفتار کنند، ربطی به این اختلال ندارد و گذراست و تنها به‌خاطر شرایط اجتماعی است که دوست دارد این قبیل رفتارها را انجام بدهد.»
به گفته این روانپزشک در حال حاضر عمل جراحی تنها راه درمان افراد دچار اختلال هویت جنسی است: «البته برخی از آنها از طریق روان‌درمانی، درمان شده‌اند که مواردش خیلی کم است. ضمن این‌که مشکلاتی هم متوجه آنها می‌شود.»
این روانپزشک با بیان این‌که جراحی برای این بیماران ۱۰۰‌درصد جواب نمی‌دهد، گفت: «بعضی‌ها از جراحی رضایت دارند و بعضی هم رضایت نسبی و بعضی هم ناراضی هستند که بستگی به چند عامل دارد. این موضوع در ایران بیشتر وجود دارد و شاهدیم که تعداد زیادی از این افراد بعد از عمل جراحی، راضی نیستند، به همین دلیل ضرورت زیادی برای به‌روزکردن فن پزشکی و جراحی در این حوزه وجود دارد.»
صابری در ادامه گفت: ترنس‌سکچوال‌ها بعد از عمل و تغییر هویت نمی‌توانند بچه‌دار شوند: «عمل جراحی هم، دشواری‌ها و شرایط خاص خودش را دارد اما آنچه مهم است، این‌که در بیشتر مواقع از انجام عمل جراحی پشیمان نیستند. به‌ هرحال آموزش و اطلاع‌رسانی در جامعه باید به گونه‌ای باشد که جامعه با مشکلات این افراد آشنا بشود و آنها را درک کند.»