چهارمین بهار بوتفلیقه

«الجزایری‌ها روز پنجشنبه برای انتخاب رئیس‌جمهور به پای صندوق‌های رای خواهند رفت، در حالی که برای بسیاری از کسانی که اخبار مربوط به انتخابات را دنبال می‌کنند مشخص است که چه کسی رئیس‌جمهور خواهد شد، به طوریکه بوتفلیقه به رغم وضعیت سلامتی‌اش که به وی اجازه نداد شخصا به تبلیغات انتخاباتی بپردازد، بیشترین شانس را در پیروزی در انتخابات دارد. عبدالعزیز بوتفلیقه، رئیس جمهوری الجزایر صبح پنجشنبه مثل همیشه بعد از خوردن داروهایش با برخی نزدیکان خود دیدار و پس از آن به تماشای تلویزیون خواهد پرداخت. انتخاب دوباره وی به ریاست جمهوری چیزی نیست که وی را نگران کند. اگر اتفاق ناگواری نیفتد، بوتفلیقه رئیس جمهور آتی الجزایر برای بار چهارم خواهد بود. اگر این اتفاق بیفتد، وی یکی از رئیس جمهورهایی خواهد بود که از زمان استقلال این کشور بیشترین دوره را در قدرت بوده است. با این اقدام بر "هواری بومدین"، یکی از رئیس جمهورهای پیشین الجزایر برتری می‌یابد. تنها میزان رای دهندگان موجب نگرانی بوتفلیقه خواهد بود.»

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، روزنامه لبنانی الاخبار، در تحلیلی در آستانه برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری الجزایر با عنوان "چهارمین بهار بوتفلیقه" نوشت: «همه چیز برای انتخاب دوباره عبدالعزیز بوتفلیقه در انتخابات ریاست جمهوری آتی الجزایر فراهم شده است. تنها وضعیت جسمانی وی موجب تکدر خاطرش است چرا که انقلاب‌ها و انتفاضه‌های بهار عربی هیچ گاه درهای الجزایر را نکوبیده است. تنها ذهن الجزایری‌ها پیشتر درگیر تصاویر کشتار و درگیری‌هایی خونبار با عنوان "10 سال سیاه" بود. یعنی 10 سال جنگ میان نظام و گروه‌های اسلام‌گرا که پس از توقف روند انتخابات در سال 1992 رخ داد. الجزایری‌ها با این مساله که بادهای بهار عربی درهای کشور آن‌ها را بکوبد، مخالفت کردند چرا که جنبش‌های اسلامگرای افراطی صدرنشین بودند.

بوتفلیقه با مشاهده تعقیب اعضای اخوان المسلمین مصر از سوی عبدالفتاح سیسی، وزیر دفاع سابق مصر نفس راحتی کشید. همچنین از کاهش محبوبیت جنبش النهضة در تونس احساس راحتی بیشتری کرد. وی نخواست از اقدام محمد ششم، پادشاه مراکش مبنی بر قرار دادن جنبش اسلامگرا تحت پوشش دولت خود، تقلید کند.

به عقیده بوتفلیقه جنبش اسلامگرای الجزایر تنها محکوم به ترس و نگرانی مردم از آن است. الجزایر از زمان تاریخ جدید خود شاهد هیچ حادثه غافلگیرانه درخصوص مساله ریاست جمهوری نبوده است. سازمان نظامی این کشور از زمان ریاست جمهوری بومدین همه چیز را مهندسی می‌کند. سازمان نظامی همان چیزی بود که به دولت احمد بن بله، رئیس جمهور اول الجزایر پس از استقلال خاتمه داد و پس از آن بومدین به ریاست جمهوری الجزایر انتخاب شد، اما پس از پایان دوره حکومت وی بوتفلیقه نیز کنار زده شد و توافق شد که افسر "الشاذلی بن جدید" به عنوان رئیس جمهور انتخاب شود.

پس از آن محمد بوضیاف، مبارز انقلابی الجزایر ریاست شورای دفتر ریاست جمهوری را برعهده گرفت، اما پس از چندی توسط افسر "بو معرافی" ترور شد و پس از وی "علی کافی" روی کار آمد. در سال 1994 "امین زروال" به مدت سه سال رئیس جمهور شد.

عبدالعزیز بوتفلیقه در سال 1999 میلادی با تایید سازمان نظامی به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد. چیزی که وی را از دیگر روسای جمهور الجزایر از زمان بومدین متمایز می‌کرد، این بود که وی طی سه دوره ریاست جمهوری خود قدرت سازمان نظامی را کم کرد. برخی با این اقدام مخالف بودند. بوتفلیقه پس از آن ساختار دستگاه‌های اطلاعاتی را به جای اول خود بازگرداند. چند عامل در این اقدام به وی کمک کردند که مهمترین آن‌ها وضعیت خوب اقتصادی به خاطر افزایش قیمت نفت بود. یعنی الجزایر آنقدر پولدار شد که می‌توانست به بانک بین‌المللی وام بدهد.

مساله دیگر مهارت و تجارب گسترده سیاستمداران و نظامیان و توانایی رقابت جهانی آن‌ها به نفع الجزایر بود. مساله دیگر ضعف جنبش اسلام‌گرا و دیگر احزاب بود.

در حال حاضر علی بن فلیس، دبیرکل سابق حزب جبهه آزادی بخش و نخست وزیر سابق الجزایر در راس پنج رقیب انتخاباتی بوتفلیقه قرار دارد. شاید وی از حمایت برخی دستگاه‌های سازمان نظامی برخوردار باشد. از لحاظ مشروعیت تاریخی و مهارت و کارآمدی، بوتفلیقه اصیل‌ترین نامزد در میان دیگر نامزدها به شمار می‌آید. وی از جمله افسران انقلاب آزادی‌بخش الجزایر و یکی از رزمندگان جبهه‌های جنگ بود. آوازه شجاعت و مبارزه وی به مرزهای مالی در آفریقا نیز می‌رسید طوری که به وی لقب "عبدالقادر مالی" دادند.

بوتفلیقه همچنین از جمله افراد مرتبط با مردان انقلابی در فرانسه بود. همیشه در کنار بومدین بود که تصویرش در میان قلب‌های ملت الجزایر باقی است.

در 25 سالگی وزیر جوانان و گردشگری شد. پس از آن و به فاصله یک سال یعنی در سال 1963 وزیر خارجه شد و در آن زمان یکی از برجسته‌ترین وزرای خارجه در کشور خود و همچنین در میان کشورهای عربی بود.

شاید خیلی از مردم دلایل شخصی رابطه بوتفلیقه با سوریه و دلیل دفاع وی از این کشور را ندانند. وی همچنین از نسل مبارزان سیاسی در کشورهای عربی از زمان شکست 1967 و کنفرانس مشهور خارطوم است.

بوتلفیقه کسی است که در جنگ سال 1973 نقشی سیاسی و دیپلماتیک ایفا کرد. در زمانی که وزیر خارجه بود، سازمان وحدت آفریقا و همچنین سازمان "ال 77" و کنفرانس سران کشورهای بی‌طرف تاسیس شد که وی فعالیت زیادی در آن‌ها داشت. اسم بوتفلیقه در بیشتر کنفرانس‌های آزادسازی ملی عرب و آفریقا می‌درخشید.

در اوج جوانی ستاره‌ای بود، فلسطین در قلب وی جای داشت. بوتفلیقه یاسر عرفات، رئیس فقید تشکیلات خودگردان فلسطین را تایید و از وی حمایت کرد. رئیس بیست و نهمین انجمن سازمان ملل در سال 1967 بود طوری که برای شنیدن صدای عرفات مبارزه می‌کرد.

اگر بوتفلیقه که اکنون در 77 سالگی خود به سر می‌برد خاطراتش را بنویسد، اسرار زیادی از کشورهای عربی را فاش می‌کند. آیا وی همان کسی نیست که میان گروه‌های فلسطینی و غرب به میانجی‌گری پرداخت؟ آیا وی بهترین و مهمترین میانجی‌گر در مساله ربوده شدن وزرای اوپک در وین نبود؟

از گوشه و کنار الجزایر صدای "دیگر بس است" شنیده می‌شود. برخی معتقدند که بوتفلیقه بیشتر از آنچه لازم باشد، در قدرت باقی مانده است. همچنین الجزایری‌ها نسبت به فساد در قدرت و سرکوب آزادی‌ها اعتراض دارند.

معلوم نیست که این مساله چقدر درست است، اما هیچ کس در قانونی بودن دولت بوتفلیقه و قدرت وی در سطح بین‌المللی شک ندارد. پس از حوادث خونبار "10 سال سیاه"، بوتفلیقه طرح سازش و همبستگی ملی را در پیش گرفت. در دور راندن تروریسم موفق شد و برای تضعیف جنبش اسلامی و نه لغو و برکناری آن تلاش کرد. برخی گروه‌های مسلح را برای بازگشت به کشور جذب کرد و تنها از این دیدگاه به سوریه نگاه کرد. در برابر تلاش‌ها برای دور کردن سوریه از اتحادیه عرب ایستاد. با انتقاد و حمله کشورهای حوزه خلیج فارس علیه سوریه مقابله کرد. با مداخله بین‌المللی مخالفت کرد و در حال حاضر همواره در سخنرانی‌های خود به تغییر سبک حکومتداری، تقویت دموکراسی و بازگشت به قانون اساسی در سال آتی و حمایت از کشور در مقابل توطئه‌های داخلی و خارجی نوید می‌دهد.

شهروندان الجزایری عیب‌های زیادی از وی می‌گیرند. این حق آن هاست. حق آن‌هاست که با توجه به وضعیت جسمانی بوتفلیقه خواهان رئیس جمهور دیگری باشند.، اما مساله مهم این است که بوتفلیقه در جرگه رئیس جمهورهایی قرار دارد که تعدادشان در کشورهای عربی بسیار اندک است. آیا بهتر نبود که نامزد انتخابات ریاست جمهوری نمی‌شد؟ به نظر می‌رسد که اختلافات بر سر تعیین جانشین برای وی همان چیزی است که وی را به نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری تشویق کرد.

وی همچنین در حال حاضر تنها کسی است که از حمایت تمامی بخش‌ها از جمله ارتش، دستگاه امنیت ملی و سازمان اطلاعات و همچنین از حمایت مسئولان ادارات مالی و اقتصادی برخوردار است. پنجشنبه بوتفلیقه رئیس جمهور الجزایر می‌شود اما مشخص نیست که چه تعدادی به وی رای می‌دهند.»

انتهای پیام