چرا آلمان نمی‌خواهد روابطش با روسیه گل آلود شود؟

"به دنبال بحران اوکراین و موضع‌گیری روسیه در مسئله کریمه، رهبران اروپایی پیرامون راه‌های مجازات روسیه گفت‌وگو کردند. اما برای بسیاری از آلمانی‌ها مهمترین مسئله، گل‌آلود نکردن آب در رابطه با روسیه است."

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) استفان اوانز از شبکه خبری بی.بی.سی در گزارشی نوشته است: «کار یان ون آکن، نماینده چپ‌گرای پارلمان آلمان یک عکس سیاه و سفید بزرگ و تاریخی در دفترش آویزان کرده. در این عکس معروف، یک سرباز ارتش سرخ شوروی پرچم داس و چکش را بر فراز ساختمان قدیمی "رایشتاگ" (پارلمان آلمان) در برلین ویران شده و سوخته برافراشته است.

از او پرسیدم چرا این عکس را در اتاقش آویزان کرده، با خنده گفت برای اینکه در روز تولدش، اول ماه مه گرفته شده است. سپس با لحنی جدی ادامه داد: "روسها آزادی بخش بودند، آنها برلین و آلمان را از دست نازی‌ها نجات دادند."

با اینکه نقش کشورهای دیگر از جمله بریتانیا را کم اهمیت جلوه نمی‌دهد ولی نقش ارتش سرخ را مهم می‌داند. او اولین کسی است که اذعان می‌کند این عکس داستانی پیچید‌ه‌تر را بیان می‌کند؛ داستان تبلیغات سیاسی و پروپاگاندا.

این نماینده پارلمان می گوید: "تصویر روز اول ماه مه گرفته شده اما این رویداد روز ۳۰ آوریل رخ داده، همان روزی که هیتلر در پناهگاهش در فاصله یک کیلومتری رایشتاک خودکشی کرد." عکس باید دوباره گرفته می‌شد چرا که سربازی که پرچم را بلندکرده، چند ساعت مچی که از مردم وحشت زده غارت کرده به دستش بسته بود."

در آنروزها فتوشاپ در کار نبود، در نتیجه آن سرباز دوباره از برج ساختمان رایشتاگ بالا رفت؛ این بار با دستی خالی از غنایم جنگی. اما ورای داستان تاریخی‌اش، این عکس گویای موضعگیری بسیاری از آلمانی‌ها در برابر وقایع اوکراین و کریمه است.

مردم شرق آلمان توسط روسیه آزاد شدند اما سپس و برای بیش از ۵۰ سال تحت تسلط قرار گرفتند. اما این تصویر نمایانگر این نکته است که چرا آلمانها امروز درباره آنچه که در اوکراین رخ می‌دهد، نگاه دو گانه‌ای دارند.

ون آکن نماینده حزب "د لینک"، حزب چپ آلمان است که انشعابی از حزب سوسیالیزم دمکراتیک آلمان شرقی سابق (PDS) است. او می‌گوید که بسیاری از اعضای حزب هنوز از اتحاد جماهیر شوروی با احترام یاد می‌کنند.

در غرب آلمان، احساسات ضد کمونیستی در اوج بود، اما در شرق آن، روسیه سرکوبگر، ولی در عین حال ناجی محسوب می‌شد. نشانه‌های آن، روی دیوارهای ساختمان پارلمان یا "بوندستاگ" آشکار است. نمایندگان هنگام ورود به راهرو پارلمان، نام سربازان در تاریخ‌های مختلف در ماه مه ۱۹۴۵را می‌بینند. وقتی سربازان فاتح از برج "رایشتاک" آنزمان پایین آمدند، بنا به رسم معمول سربازان، نامشان را روی دیواری که فتح کرده بودند نوشتند، یکی از سربازانی که پرچم را بلند کرده بود، اوکراینی و اهل کی‌یف بود.

جوانان آلمان شرقی مانند آنگلا مرکل روسی یاد گرفتند. برلین، مسکو را نزدیکتر می‌داند، تا لندن و یا واشنگتن، علاوه بر آن از لحاظ تاریخی با آن احساس نزدیکی می‌کند.

سیاستمدارانی مانند هلموت اشمیت، صدراعظم پیشین، که هنوز در سن نود سالگی حتی در استودیوی تلویزیون با شدت سیگار می‌کشد، یک دموکراسی خواه تمام عیار و متعهد به معیارهای آن است، اما از معتقدان برخورد ملایم با روسیه است. او گفته تحریم علیه روسیه "بی‌معنی" است.

احساس عمومی در آلمان این است که باید با روسیه روابط داشت. نباید فراموش کرد که گرهارد شرودر، صدراعظم پیشین آلمان نیز همین تمایل را دارد، شرودر رییس هیات مدیره شرکت "نورد استریم" است. "نورد استریم" از شرکت‌های تحت مالکیت گازپروم روسیه است.

به جز پیشینیان صدراعظم مرکل، زنجیره ای از بازرگانان قدرتمند آلمانی از رابطه با روسیه حمایت می‌کنند؛ از رییس شرکت زیمنس تا مدیران اجرایی شرکت آدیداس گرفته تا غول صنعت فولاد "تیسن کروپ".

در فاصله کمی از ساختمان "بوندستاگ"، پارلمان آلمان، بنای یادبودی در گرامیداشت کسانی که در آزادسازی برلین کشته شدند قرار دارد که کهنه شده و باید دستی به روی آن کشید. در نوک این بنا، مجسمه بزرگ یک سرباز شوروی خودنمایی می کند که به اطرافش خیره شده است. با اینکه بی جان و برنزی است، اعتراف می کنم نتوانستم به چشمانش نگاه کنم. به نظر می‌آید می‌خواهد بگوید:" ما نجاتتان دادیم، فراموش نکنید قدرت کجا است."»

انتهای پیام