همسایه بد

 


    به گزارش آفتاب به نقل از  عصرایران در حالی سخنگوی وزارت امور خارجه پاکستان مدعی شده است مرزبانان ربوده شده ایرانی در خاک آن کشور نیستند که شواهد و قرائن نشان می دهند گروه تروریستی جیش العدل ، بعد از ربایش مرزبانان ، آنها را به داخل پاکستان منتقل کرده است.

توجیه سخنگوی وزارت خارجه همسایه نیز بسیار غیر مسؤولانه است: منطقه را گشتیم ، اثری از جمله جسد سرباز اعدام شده را نیافتیم!
گو این که ندیدن در قاموس پاکستانی ها، دلیل بر نبودن است و اگر نیروهای پاکستان جسد سرباز ایرانی را پیدا نکردند ، معنی اش این است که جیش العدل در خاک آن کشور فعال نیست!

جالب اینجاست که بین سخنگویان پاکستانی و جیش العدل ، همسانی هم جود دارد و هر دو ، همزمان کوشیده اند در این ماجرا از اسلام آباد رفع مسوولیت کنند چه آن که آن یکی می گوید در خاک ما نیستند و این یکی هم فوراً تأیید می کند که بله، ما در خاک ایران هستیم!

این البته اولین بار نیست که بحث پناه گرفتن تروریست ها و قاچاقچیان در عمق خاک پاکستان مطرح می شود. گروهک تروریستی عبدالمالک ریگی هم در دوران جنایت بارش ، مدام در خاک ایران ، شهروندان بی گناه را به خاک و خون می کشید و به خاک پاکستان می گریخت. هم اکنون نیز مقر اصلی بسیاری از گروه های تبهکار از جمله قاچاقچیان مواد مخدر در داخل پاکستان است.

واقعیت این است که نه فقط مرز پاکستان با ایران ، که تقریباً تمام این کشور مأمن کسانی است که امنیت جهان را به خطر انداخته اند. خاستگاه و پایگاه اصلی القاعده پاکستان است و طالبان هم محصول مدارس دینی این کشور است که در آنها به جای تربیت روحانیون مسلمان ، تروریست های انتحاری تربیت می کنند و بدان ها سند شهادت و بهشت می دهند.

در نهاد سازی تروریسم نوین ، عربستان سعودی ، نقش اسپانسر را بر عهده دارد و پاکستان هم میزبان جغرافیایی دانشگاه تروریسم است و صد البته در تأمین نیروی انسانی این پروژه ، نقش آفرین است.
نکته اینجاست که تعالیم القاعده و طالبانی ، تا مراکز قدرت رسمی در پاکستان هم نفوذ یافته است، به گونه ای که یکی از علل تأخیر در یافتن بن لادن را همکاری گروه های حامی او در دل نهادهای اطلاعاتی ، ارتش و دولت پاکستان می دانند.

در واقع ، پاکستان ، نه فقط همسایه بدی برای ایران است ، بلکه عضوی غیر مسؤول در جامعه جهانی است که از بد حادثه ، به بمب اتمی هم مجهز شده است.
به نظر می رسد با کشوری این چنین ، نمی توان صرفاً با یادداشت های دیپلماتیک سخن گفت. لابی گری بین المللی برای فشار آوردن به پاکستان و نیز برخی اقدامات تلافی جویانه و حساب شده ، شاید بتواند مقامات پاکستان را ، برای حفظ منافع خودشان هم که شده ، به رفتارهای ولو اندک عاقلانه سوق دهد.