مدارس بدون سقف

او گفت که در حال حاضر ۱۶هزار و ۶۰۰ مدرسه فعال در سراسر افغانستان وجود دارد که ۵۰درصد این مدارس دارای ساختمان و بقیه در خانه‌های صحرایی، خیمه‌ها و یا زیردرختان برگزار می‌شوند.

به گزارش شبکه خبری بی‌بی‌سی، وزیر معارف افغانستان که در مراسم استخدام سراسری آموزگاران در کابل صحبت می‌کرد، گفت: از طریق امتحان و رقابت آزاد، ۱۱هزار آموزگار در ۳۲ ولایت افغانستان استخدام خواهند شد. در این آزمون ۳۰ هزار نفر از دانش‌آموختگان دانشگاه‌ها و مراکز تربیت معلم شرکت کردند.

کمبود معلم، به‌خصوص معلم زن و نداشتن فضای مناسب برای تدریس یکی از چالش‌های عمده در افغانستان به‌حساب می‌آید. به گفته وزیر آموزش افغانستان، ۵۳ درصد از معلم‌های ولایت کابل زن هستند اما این رقم در کل افغانستان ۳۱درصد است. او افزود: برای رشد آموزش و افزایش تعداد معلمان زن در سایر ولایات، وزارت معارف درنظر دارد تا معلمان زن را همراه با محرم شرعی‌شان استخدام کند. این معلم‌ها برای 3سال به ولایت‌ها اعزام خواهند شد.

نسبت دانش‌آموزان دختر به پسر نیز یکی دیگر از مشکلات در افغانستان است. گزارش‌ها نشان می‌دهد که در سال۲۰۰۳ از هر ۱۰۰ دانش‌آموز، ۲۱ نفر دختر بوده‌اند ولی این رقم در سال۲۰۱۲ به ۲۲ نفر افزایش یافته است.

وردک در این‌باره گفت: دولت افغانستان با هدف اعمال تبعیض مثبت، احداث مدارس دخترانه و مختلط را در اولویت قرار داده است. او افزود: آموزش یک مرد باعث باسواد‌شدن تنها یک فرد می‌شود ولی آموزش یک زن می‌تواند جامعه را تغییر دهد که ما برنامه داریم برای ایجاد تغییر در اجتماع، این تبعیض مثبت را ادامه دهیم.

حضور زنان در بخش آموزش و پرورش افغانستان در سال‌های اخیر بیشتر شده‌است. مثلا در استان ارزگان در جنوب افغانستان تا چند سال پیش، تنها ۹ معلم زن که تا کلاس ششم درس خوانده بودند، مشغول تدریس بودند اما در حال حاضر حدود ۲۲۰۰ دختر ارزگانی در مراکز تربیت معلم در سراسر افغانستان درس می‌خوانند.

کمبود امکانات و شرایط ویژه اجتماعی در افغانستان نیز باعث شده که بسیاری از دانش‌آموزان از ادامه تحصیل باز بمانند. بررسی‌ها نشان داده که از ۱۰۰دانش‌آموزی که در سال۲۰۰۳ وارد کلاس اول شده‌اند، تنها ۴۵نفر توانسته‌اند تحصیل را تا کلاس ۱۲ ادامه بدهند. این رقم در سال۲۰۱۲ به ۶۴ نفر رسیده است.

دولت افغانستان سرمایه‌گذاری در بخش آموزش و پرورش را یکی از اولویت‌های کاری خود می‌خواند اما آمارهای موجود نشان می‎دهد بودجه‌ سالانه‌ای که دولت برای هر دانش‌آموز درنظر گرفته، نسبت به تمام کشورهای منطقه کمتر است. سرمایه‌گذاری دولتی به ازای هر دانش‌آموز در افغانستان، به ۶۰ دلار در سال می‌رسد، درحالی‌که این رقم در پاکستان ۲۵۰ دلار و در ایران حدود ۵۰۰ دلار است.