آشنایی با ژانر آوانگارد

سینمای آوانگارد در دسته بندی‌های دیگر جزو سبک‌ها نیز قرار می گیرد. در سینما این اصطلاح مخصوصا به تجربه‌گرایانی اطلاق می‌شود که در فاصله‌ی سالهای 1918 تا 1930 در فرانسه و آلمان فعالیت داشتند و بعد شامل سایر نو‌پردازان به طور کلی در هر زمانی می‌شود. [span]

سینمای پیشرو فرانسه به مقدار زیادی مدیون مکتب نقاشی امپرسیونیسم بود. آبل گانس ، ژرمن دولاک، ژان اپستاین، مارسل لربیه، ژان رنوار، آلبرتو کاوالکانتی، ژان گره میون مباشران اصلی این جنبش در سینمای فرانسه بودند.

در همین ایام در روسیه بعد از انقلاب امثال کوزینتسف و کوله شف و آیزنشتاین ؛ در آلمان روبرت وینه، کارل درایر و  اسکار فیشینگر؛ در انگلستان لن لای و در آمریکا پل فیوس و رالف استاینر به سینمای پیشروی این سال‌ها تعلق داشتند.

اوضاع در دهه های 30 تا 60 دربست در اختیار این نام‌آوران بود چرا که عمده‌ی سینماگران نام‌برده شده در بالا در سنین جوانی به فیلمسازی روی آورده بودند و برای حداقل دو دهه در این سینما ماندگار شدند. در اواسط دهه 60 امثال  اینگمار برگمان   و بعد‌ها   ژان لوک گدار و ژان لویی استراب و همچنین کریس مارکر به این عده پیوستند.

سینمای پیشرو در دهه های اخیر تقریبا وجود ندارد. آنچه که نهایت نوآوری بود توسط کارگردان‌های متعلق به این سبک در فیلم‌های مختلفی به تصویر کشیده شد. کوئینتین تارانتینو و جیم جارموش و زود تر از آنها امثال دیوید لینچ نیز خود را پیشرو می دانند. اما هرچه باشد سینمای آوانگارد در همان دهه 60 به غایت خود رسیده بود و باقی جز تکرار نبود.

با این حال کارگردان هایی مانند لورس فون تریه دانمارکی و توماس وینتربرگ در 1995 پایه گذار سبکی به نام دوگمایی بودند و اعتقاد داشتند که سینمای آوانگارد با حذف غیر ضروریات دورباره رونق می گیرد.کار آنها و ذات آن بازگشت سینما به اصل خویش بود.البته کار این دو مورد برای چند سالی توجه فیلمسازان دیگر جهان نیز قرار گرفت.

دوگمایی‌ها یک مانیفیست سفت و سخت در باب فیلمسازی داشتند. هدف از این مانیفیست هرچه واقع‌گراتر کردن سینما بود.با اینهمه سینمای آوانگارد پیشرو همانی بود که بزرگان این روش یا نهضت سینمایی در سال 1930 به اوج رساندند و تا 1960 به هر طریق بود ادامه اش دادند.پس از آن به احتمال فراوان فیلم‌های مستقل کارگردان‌های مولف می‌تواند رگه‌هایی از سینمای آوانگارد دهه‌های قبل را زنده کند.