اولین قدم برای حل بحران سوریه قطع حمایت خارجی از گروه‌های افراطی است

مسوول بخش مطبوعات نمایندگی ایران در سازمان ملل در مقاله‌ای در روزنامه المانیتور نوشت: متاسفانه نتایج مذاکرات ژنو ٢ حتی از پیش بینی های بدبینانه اولیه هم کمتر بوده است. بدون شک رسوایی دعوت و بعد لغو دعوت از ایران تحت فشارهای غیرمنطقی دولت آمریکا در دشوارتر کردن «ماموریت بسیار دشوار ژنو دو» موثر بوده است.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در ادامه این مقاله آمده است: حال که مدت زمانی از شروع این مذاکرات گذشته است، می توان با آرامش بیشتری به مرور و ارزیابی مجدد نقش ایران در هرگونه راه حل آتی بحران سوریه پرداخت.

از ابتدای شروع جرقه های حرکت های مردمی در خاورمیانه، ایران دولت های منطقه را به خویشتنداری در مقابل اعتراضات مسالمت آمیز و توجه به خواسته های مشروع مردمشان توصیه نمود و دولت سوریه نیز از توصیه‌ها مستثنی نبود. با این حال از زمانی که سیل تسلیحات و پول و نیروهای تکفیری به سوی سوریه روان شد، صورت مساله تغییر نمود. تحلیل غالب در آن زمان این بود که برخی از کشورهای منطقه که نگران تسری دومینوی بیداری اسلامی یا به اصطلاح بهار عربی به کشورهایشان هستند، ترجیح می دهند که این دومینو را به سمت سوریه منحرف و با تبدیل آن به یک منازعه خونین نظامی، در همان کشور مدفون گردد.

ایران از همان زمان نسبت به خطرات تداوم گسترش افراط گرایی در سوریه هشدار داد و بارها از همسایگان سوریه خواست با عمل به تعهدات بین المللی شان، جلوی جریان تسلیحات و پول و نیروهای تکفیری را در مرزهایشان بگیرند.

پس از ابتکار عمل سازمان ملل در تاریخ ٢٣ فوریه ٢٠١٢ در انتصاب کوفی عنان به عنوان نماینده ویژه مشترک این سازمان با اتحادیه عرب، دولت سوریه نسبت به این اقدام به شدت بدبین بود و با توجه به اقدامات نسنجیده و عجولانه اتحادیه عرب ضد سوریه، از جمله اخراج این کشور از اتحادیه در نوامبر ٢٠١١، تمایلی به پذیرش کوفی عنان به این سمت نداشت.

ایران با توجه به شناختی که از شخصیت دبیر کل سابق سازمان ملل و تجربیاتی که از همکاری مشترک با کوفی عنان در سال های طولانی فعالیت وی در این سازمان در موضوعات متعددی نظیر افغانستان داشت، توانست دولت سوریه را متقاعد به پذیرش وی کند.

متاسفانه تلاش های پنج ماهه کوفی عنان و طرح شش ماده ای وی در اثر فشار های حامیان گروههای شورشی مسلح به این گروهها برای عدم همکاری با دبیرکل سابق سازمان ملل، متجر به استعفای عنان گردید.

با انتصاب اخضر ابراهیمی به جانشینی عنان، با توجه به بی نتیجه بودن همکاری های قبلی دولت سوریه با عنان، موضع دولت سوریه نسبت به پذیرش ابراهیمی نسبت به سلفش هم منفی تر بود. مع‌هذا ایران تلاش های زیادی برای متقاعد کردن دولت سوریه و نزدیک کردن مواضع دو طرف انجام داد و سر انجام موفق گردید. به عنوان مثال سوم از نقش سازنده ایران در بحران سوریه می توان به موضوع خلع سلاح شیمیایی این کشور اشاره کرد که به اندازه کافی در مورد آن صحبت شده است. همینطور می بایست به نقش میانجیگرانه و چندباره ایران در ایجاد دالان های انساندوستانه در خلال جنگ برای تخلیه افراد غیرنظامی یا ارسال کمک های انساندوستانه به مردم تحت محاصره اشاره نمود.

ثبات مواضع اعلامی و اعمالی ایران درباره سوریه نیز عامل دیگری در تضمین نقش مثبت ایران است. اولویت اول ایران در بحران سوریه همواره توقف سریع خونریزی ها بوده است. اهمیت این موضوع حتی از ترتیبات آتی سیاسی در سوریه نیز برای ایران مهمتر است. این موضوع شاید برای کشورهای خارج از منطقه چنین اولویت یا فوریتی نداشته باشد؛ چرا که توقف آتش سوزی در خانه همسایه با خانه های دورتر از آن متفاوت است. در ملاقات کوفی عنان با رهبرعالی ایران در اوت ٢٠١٢ ایشان به صراحت بر این موضوع تأکید نمود.

از نظر ایران، سوریه راه حل نظامی ندارد و این صندوق های رای و خواست اکثریت مردم سوریه است که باید پایه اصلی ترتیبات آتی سیاسی در سوریه باشد و سایر کشورها می بایست از دخالت و تلاش برای تحمیل نظراتشان بر دولت و مردم سوریه خودداری کنند و صرفا باید به نزدیک کردن نظرات طرف های درگیر در داخل سوریه کمک کنند. در این راستا دولت ایران تلاش کرده است زمینه گفت‌وگوها بین دولت سوریه و بخش‌هایی از اپوزیسیون این کشور را فراهم کند.

در مورد اتهامات پر شماری که به ایران در مورد بحران سوریه زده می شود، شاید درست ترین نکته اش روابط دوستانه و مستحکم ایران با دولت و ملت سوریه است. ایران حضور نظامی در سوریه ندارد و اصولا ارتش قوی این کشور که دهه ها برای مقابله با رژیم صهیونیستی تجهیز شده است

نیازی به اعزام نیروهای نظامی سایر کشورها ندارد. به علاوه دولت سوریه عضو کامل سازمان ملل و یک دولت مشروع است که توسط تمامی اعضای این سازمان، حتی کشورهای پشتیبان گروههای افراطی در سوریه، به رسمیت شناخته شده است. لذا هرگونه همکاری متعارف با این دولت برای کاهش آلام و دردهای مردم جنگ زده و آوارگان سوری و یا افزایش امنیت مردم غیرنظامی موضوعی پذیرفته شده است. در مقابل، تقریبا تمامی قوانین آمره حقوق بین الملل از جمله ماده ٤-٢ دیگر کشورها را از تهدید یا انجام اقدامات تهدیدکننده علیه دیگر اعضا منع می کند. به علاوه قطعنامه‌های متعدد سازمان ملل، کشورهای عضو را به خودداری از هرگونه حمایت یا اجازه عبور به تروریست ها و عناصر مسلح ملزم کرده است؛ از جمله قطعنامه (٢٠٠١) ١٣٧٣ که به تأسیس کمیته ضد تروریسم زیر نظر شورای امنیت منجر گردیده است. لذا برای هرگونه مصالحه ای در این کشور، اولین قدم توقف فوری جریان تسلیحات و گروههای تکفیری به سوریه و فشار به گروههای مسلح داخل سوریه برای تن دادن به مصالحه ای سیاسی است. امروز سوریه به محل تجمع عناصر افراطی تبدیل شده است و تعلل در یافتن راه حل سیاسی می تواند به سرعت به خطری جدی نه فقط برای کشورهای منطقه، بلکه سراسر جهان تبدیل شود. ایران برای همکاری در جلوگیری از چنین فاجعه ای آماده است.

انتهای پیام