ماهم که هاله‌ای به رخ از دود آهش است
دائم گرفته چون دل من روی ماهش است
دیگر نگاه، وصف بهاری نمی‌کند
شرح خزان دل به زبان نگاهش است
دیدم نهان فرشته‌ی شرم و عفاف او
آورده سر به گوش من و عذرخواهش است
بگریخته است از لب لعلش شکفتگی
دائم گرفتگی است که بر روی ماهش است
افتد گذر او به من از دور و گاهگاه
خواب خوشم همین گذر گاهگاهش است
هر چند اشتباه از او نیست لیکن او
با من هنوز هم خجل از اشتباهش است
اکنون گلی است زرد ولی از وفا هنوز
هر سرخ گل که در چمن آید گیاهش است
این برگهای زرد چمن نامه‌های اوست
وین بادهای سرد خزان پیک راهش است
در گوشه‌های غم که کند خلوتی به دل
یاد من و ترانه‌ی من تکیه‌گاهش است
من دلبخواه خویش نجستم ولی خدا
با هر کس آن دهد که به جان دلبخواهش است
در شهر ما گناه بود عشق و شهریار
زندانی ابد به سزای گناهش است
