اشتون؛ مهمان ایرانی‌ها

اگر بخواهیم مشهورترین سیاستمداران غربی نزد افکارعمومی ایران را نام ببریم، بی‌تردید یکی از آنها کاترین اشتون، مسئول سیاست‌خارجی اتحادیه اروپا و سیاستمدار پنجاه و هشت ساله انگلیسی است که از پنج سال قبل آن‌گاه که مسئولیت پرونده هسته‌ای کشورمان را در اتحادیه اروپا برعهده گرفت، به چهره ثابت صفحه اول بسیاری از مطبوعات تبدیل شد و حتی لباسش هم برای روزنامه‌نگاران ایرانی خبرساز شد.

اگر بخواهیم مشهورترین سیاستمداران غربی نزد افکارعمومی ایران را نام ببریم، بی‌تردید یکی از آنها کاترین اشتون، مسئول سیاست‌خارجی اتحادیه اروپا و سیاستمدار پنجاه و هشت ساله انگلیسی است که از پنج سال قبل آن‌گاه که مسئولیت پرونده هسته‌ای کشورمان را در اتحادیه اروپا برعهده گرفت، به چهره ثابت صفحه اول بسیاری از مطبوعات تبدیل شد و حتی لباسش هم برای روزنامه‌نگاران ایرانی خبرساز شد.

اشتون که پس از خاویر سولانا دومین مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپاست که در شش سال اخیر به تهران سفر کرده، در حالی پا به ایران می گذارد که قرار است هفته آینده دور تازه ای از مذاکرات هسته ای برگزار شود؛ مذاکراتی که با هدف حل و فصل نهایی پرونده هسته ای کشورمان برگزار می شود.

اشتون که برای نخستین بار در بهمن ۸۹، با تیم مذاکره کننده هسته ای پیشین ایران ملاقات کرد، حالا امیدوار است که تا کمتر از یک سال دیگر بتواند یکی از طولانی ترین پرونده های بین المللی را با همراهی ایران به پایان برساند.

اشتون از خانواده ای کارگر پا به عرصه سیاست نهاده است؛ خانواده ای که در فعالیت های استخراج معدن مشغول بوده اند.

او نخستین عضو خانواده اش بود که به دانشگاه رفت و در زمینه جامعه شناسی مدرک کارشناسی گرفت.

اشتون همراه همسرش که رییس یک سازمان نظرسنجی آنلاین است و دو فرزند و سه فرزندخوانده اش در لندن زندگی می کند.

هرچند که بیشتر روزهای سال، او در سفر است. گرایش سیاسی اشتون حزب کارگر بریتانیاست و گفته می شود پیش از این که در سال ۲۰۰۹، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا شود، انتقادهای زیادی متوجه حضورش در این سمت بود. اما نحوه عملکرد اشتون در چهار سال گذشته به گونه ای بوده که به چهره ای موثر در مذاکرات سخت مشهور شده است.

سفر اشتون می تواند نشانه ای باشد از بهبود روابط ایران و غرب، به منظور پایان دادن به پرونده هسته ای کشورمان؛ پرونده ای که در شرایط کنونی، برای حل و فصل نهایی فقط یک پیش شرط نیاز دارد و آن هم «حسن نیت» است.

حالا باید دید که لبخندهای مشترک اشتون و ظریف می تواند حسن نیت دیپلماتیک برای رسیدن به هدف نهایی را به ارمغان آورد؟

مصطفی انتظاری هروی