اختلالات و تیک‌های رایج در کودکان دبستانی

تیک‌های عصبی، پرش‌های ناگهانی، مکرر و سریع در بدن هستند. این تیک‌ها یا صوتی هستند و یا ممکن است فقط حرکتی باشند. تیک‌های حرکتی مثل مدام پلک زدن، پرش لب یا بینی یا حرکت مداوم دست و پا هستند.

تیک‌های عصبی، پرش‌های ناگهانی، مکرر و سریع در بدن هستند. این تیک‌ها یا صوتی هستند و یا ممکن است فقط حرکتی باشند. تیک‌های حرکتی مثل مدام پلک زدن، پرش لب یا بینی یا حرکت مداوم دست و پا هستند.

تیک‌های صوتی مثل صدای سرفه، صدای بینی بدون اینکه مخاطی درآن باشد و یا هرنوع صدا درآوردنی که کودک نمی‌تواند آن را کنترل کند و بی علت اصواتی را از دهانش خارج می‌کند.

هنوز علت دقیق این تیک‌ها مشخص نیست اما به احتمال زیاد این اختلالات ریشه ژنتیکی یا مغزی دارند. این اختلالات فقط در کودکان پرخاشگر و عصبی دیده نمی‌شود. اما این علایم با فاکتور‌هایی مثل پرخاش، خستگی و اضطراب تشدید می‌شوند. مطالعات نشان می‌دهند که اگر پدر یا مادر تیک داشته باشند احتمال اینکه کودکشان همان تیک یا اختلالات دیگر را با شدت یا ضعف داشته باشند بسیار بیشتر است. معمولا پسرها بیشتر دچار این اختلالات عصبی و تیک‌ها به نسبت دخترها می‌شوند این اختلالات در سال‌های اول دوران دبستان خود را نشان می‌دهند. در بیشتر موارد موقتی هستند و نباید آنها را جدی گرفت و کودک نیازی به درمان و مصرف دارو ندارد.

اگر تیک‌ها شدید نباشند و بعد از چند هفته یا چند ماه از بین بروند نباید آنها را جدی گرفت و نگران شد. آنها بعد از مدتی ناپدید خواهند شد. حتی لازم نیست به کودک تذکر بدهید که خودش را کنترل کند.

تنها ۲۰ درصد کودکان با چنین اختلالاتی دچار مشکل هستند و با آن بزرگ می‌شوند. اگر کودکی بیشتر از یک سال یک نوع تیک عصبی داشت باید برای بررسی و درمان آن اقدام کرد. پزشک برای این کودک درمان‌های رفتاری یا دارویی را شروع می‌کند و او را از لحاظ سلامت روحی، امنیت روانی در خانه و مدرسه مورد بررسی قرار می‌دهد. با رفتار درمانی و درمان‌های دارویی ۹۰ درصد کودکان این عادت‌ها را ترک می‌کنند و کاملا درمان می‌شوند.

آنچه در روند درمانی بسیار مهم است نوع رفتار والدین، مربیان آموزشی و اطرافیان کودک است. او نباید احساس کند که دچار یک اختلال یا بیماری است زیرا نگرانی و اضطراب و حتی احساس تحقیر این تیک‌ها را بیشتر و روند درمان را سخت تر می‌کنند.