در برخوردهای اجتماعی، یکی از عوامل محبت آفرین و تحکیم روابط، داشتن حالت و روحیه«سپاسگزاری» و «قدردانی» و «حقشناسی» نسبت به مردم است.
در برخوردهای اجتماعی، یکی از عوامل محبت آفرین و تحکیم روابط، داشتن حالت و روحیه«سپاسگزاری» و «قدردانی» و «حقشناسی» نسبت به مردم است. همواره سپاس و تشکر، در مقابل «نعمت» است. نعمت و احسان هم یا مستقیما از سوی خدا به ما میرسد، یا بندگان خدا واسطه خیرند و نیکی بر دست آنها جاری میشود و ما از نیکوکاریها و یاریها و مساعدت های مردم بهرهمند میشویم و «نعمت الهی» از این طریق شامل ما میگردد.
تصور نشود که «شکر خدا» با «سپاس از مردم» منافات دارد، بلکه گاهی شکر الهی در سایه تقدیر و تشکر و حقشناسی از مردم تحقق میپذیرد و خداوند به این گونه سپاسگزاریها راضی است، بلکه به آن دستور میدهد.پس، بحث شکر، اختصاص به زبان ذاکر و قلب شاکر و سجده شکر در برابر نعمت های الهی و در پیشگاه خداوند متعال ندارد، بلکه جلوهای از شکر هم در ارتباط با نعمتها و نیکی هایی است که از مردم به ما میرسد و نسبت به آنان هم باید شاکر باشیم.
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است