برای والدینی که فرزند مبتلا به صرع، بیماریهای قلبی یا دیگر مشکلات مزمن دارند، هیچ چیز به اندازه آگاه شدن دیگران از نقص فرزندشان دشوار نیست. بنابراین اولین اقدام آنها در چنین …
برای والدینی که فرزند مبتلا به صرع، بیماریهای قلبی یا دیگر مشکلات مزمن دارند، هیچ چیز به اندازه آگاه شدن دیگران از نقص فرزندشان دشوار نیست. بنابراین اولین اقدام آنها در چنین شرایطی، پنهانکاری است. در حالی که با بزرگتر شدن فرزند شما و اولین ورود او به اجتماع، ممکن است این مشکل برای او دردسرساز شده و ناآگاهی دیگران از بیماری فرزندتان شرایط را در غیاب شما بغرنج کند. پس راه چاره چیست؟ اگر فرزندتان مبتلا به یکی از این بیماریها است، اولیای مدرسه و همکلاسیهایش را نسبت به بیماری او آگاه کنید و به آنها بیاموزید که در صورت بروز مشکل به او کمک کنند.
بیشتر این کودکان از حضور در جمع مدرسه امتناع میکنند چرا که هم کلاسیهای آنها گاهی فکر میکنند بیماری او مسری است بنابراین باید برایشان درباره بیماری فرزندتان توضیح دهید. به فرزندتان هم باید بیاموزید که به جای خجالت کشیدن از بیماری اش، با آن رو به رو شود، یاد بگیرد که محیط بیرون از خانه، مدرسه، سرویس و کلاس چطور موضوع بیماری اش را مطرح و از دوستانش کمک بخواهد. همیشه برگهای از دستورالعمل مواجهه با بیماری فرزندتان در کیف او بگذارید و در عین حال، معلمان و اولیای مدرسه را از داروی مصرفی او مطلع نمایید. مسلما برای چنین بچههایی همراه داشتن تلفن همراه یک ضرورت است. پس از مدیران مدرسه فرزندتان بخواهید درباره او استثنا قائل شوند و اجازه دهند برای گزارش مشکلاتش تلفن همراه خود را در کیف داشته باشد. به یاد داشته باشید که برخی از داروها بر روی یادگیری و هم چنین افت تحصیلی بچهها به شدت تاثیر گذار است، در دوره مصرف این داروها معلمان را آگاه کرده و سختگیری کمتری درباره فرزندتان داشته باشید.
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است