امروز با سعدی ـ دوشنبه ۱۲ دی

همه کس را تن و اندام و جمال است و جوانی و این همه لطف ندارد، تو مگر سرو روانی نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند همه اسمند و تو جسمی، همه جسمند و تو جانی تو مگر پرده بپوشی و کست روی …

همه کس را تن و اندام و جمال است و جوانی
و این همه لطف ندارد، تو مگر سرو روانی
نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند
همه اسمند و تو جسمی، همه جسمند و تو جانی
تو مگر پرده بپوشی و کست روی نبیند
ور همین پرده زنی، پردهٔ خلقی بدرانی
تو ندانی که چرا در تو کسی خیره بماند
تا کسی هم چو تو باشد که در او خیره بمانی
نوک تیر مژه از جوشن جان می‌گذرانی
من تنک پوست نگفتم تو چنین سخت کمانی
هر چه در حسن تو گویند، چنانی به حقیقت
عیبت آن است که با ما به ارادت نه چنانی
رمقی بیش نماندست گرفتار غمت را
چند مجروح توان داشت؛ بکش تا برهانی
بیش از این صبر ندارم که تو هر دم برِ قومی
بنشینی و مرا بر سر آتش بنشانی
گر بمیرد، عجب از شخص و دگر زنده نباشد
که برانی ز در خویش و دگر بار بخوانی
سعدیا، گر قدمت راه به پایان نرساند
باری اندر طلبش عمر به پایان برسانی