علف چای

گیاهی است علفی و پایا، بدون كرك با ریشه های نابجا به ارتفاع ۱۱۰ - ۱۰۰ سانتی متر با ساقه ای افراشته، دارای انشعابات انبوه و مجتمع. برگ ها انگشتی، تخم مرغی، سرنیزه ای یا بیضوی كشیده …

گیاهی است علفی و پایا، بدون كرك با ریشه های نابجا به ارتفاع ۱۱۰ - ۱۰۰ سانتی متر با ساقه ای افراشته، دارای انشعابات انبوه و مجتمع. برگ ها انگشتی، تخم مرغی، سرنیزه ای یا بیضوی كشیده بدون كرك، تقریباً بدون دم برگ و دارای نقاط براق است. گل ها به رنگ زرد درخشان مجتمع در گل آذین وسیع پا نیكولی بوده شامل نقاط سیاه در لبه گلبرگ ها است. قسمت مورد استفاده این گیاه، سرشاخه گلدار گیاه تازه یا خشك و نیز گل های تازه گیاه است. زمان گلدهی این گیاه اواخر اردیبهشت تا اواخر مهرماه است. گیاه را بین ماه های خرداد تا شهریور جمع آوری كرده و در سایه خشك می كنند. سرشاخه گلدار گیاه را همیشه باید در زمان گل دادن چید. انتشار عمومی این گونه در غرب آسیا، اروپای مركزی، آفریقای شمالی، اندونزی، آمریكای شمالی و جنوبی و استرالیا است. گل های گیاه دارای mg/kg ۲۴۰۰ هیپریسین است. ساقه ها و برگ ها و گل ها به ترتیب دارای ۸/،۳ ۴/۱۲ و ۲/۱۶ درصد تانن است. مقدار تانن در كل گیاه ۳/۹ - ۲/۸ درصد است. علف چای در درمان اختلالات عصبی به ویژه افسردگی و نیز میگرن مصرف می شود همچنین اثرات ضداسپاسم، ضدالتهاب و ضددرد از آن گزارش شده است. این گیاه به عنوان ضدویروس ایدز مورد بررسی است و در مداوای ویروس تب خال نیز موثر است. در استعمال موضعی علف چای در درمان زخم ها، آفتاب سوختگی و برص مورد استفاده قرار می گیرد. در طب گذشته علف چای به عنوان ضدافسردگی، آرام بخش، ضددرد، تب بر، مدر، ضدرماتیسم و اسپاسم های مزمن گوارشی كاربرد داشته. همچنین ضدعفونی كننده بوده و در درمان زخم ها استفاده می شده است. از فرآورده های موجود در بازار می توان به قطره خوراكی هایپیران اشاره كرد.

سحر شهنازی