بداخلاقی‌های کودکانه

خانم «الف» می گوید: «پسر چهارساله من بسیار شیرین و دوست داشتنی است ولی گاهی بسیار بداخلاق می شود. به عنوان مثال، یک روز می خواستیم به پارک برویم. او بسیار خوشحال بود و شیرین زبانی …

خانم «الف» می گوید: «پسر چهارساله من بسیار شیرین و دوست داشتنی است ولی گاهی بسیار بداخلاق می شود. به عنوان مثال، یک روز می خواستیم به پارک برویم.
او بسیار خوشحال بود و شیرین زبانی می کرد ولی وقتی نتوانست کفش هایش را بپوشد ناراحت شد. چند بار پیشنهاد کردم به او کمک کنم ولی گفت که خودش می تواند کارهایش را انجام دهد. وقتی برای کمک کردن پا پیش گذاشتم زیر گریه زد. من از رفتن به پارک منصرف شدم و او هم با حالت قهر به اتاقش رفت. این گونه مسائل غالباً پیش می آید.نمی دانم چه کار کنم. من و همسرم به پسرمان توجه زیادی می کنیم.
آیا باید او را تنبیه کنیم؟ ابداً دلم نمی خواهد او را کتک بزنم.
واقعاً مستأصل شده ام»
شما باید بدانید در اینگونه موارد گریه کردن راهی برای تخلیه انرژی ناشی از ناامیدی است و کودکان به طور ناگهانی و بسیار زود به این مرحله می رسند. آنها در یک لحظه خوشحال هستند ولی خیلی ناگهانی غم وجودشان را فرا می گیرد.
این مسائل در کودکان باهوش که می خواهند توانایی های خود را ثابت کنند بیشتر دیده می شود. آنها غالباً از کمک گرفتن بیزارند هر چند بسیاری از کارها را نمی توانند به تنهایی انجام دهند.
کودکان برخلاف بزرگترها نمی توانند پیامدهای عصبانیت خود را پیش بینی کنند و قادر به بیان احساسات خود نیستند. آنها همچنین راههای آرام کردن خود را نمی دانند.
کودکان غالباً تنها یک استراتژی دارند و آن اینکه تا زمانی که کاملاً ناامید نشده اند دست از تلاش بر نمی دارند و پس از آن است که یا تسلیم می شوند و یا واکنش تندی نشان می دهند.
بنابر این والدین باید چه کار کنند؟ خوشبختانه شما باید تنها یک مسأله را در نظر داشته باشید مهربانی کردن.
وقتی کودک شما از پوشیدن کفش هایش ناامید می شود به او بگوئید: «عزیزم، می دانم که ناراحت هستی. می دانم دوست نداری به تو کمک کنم و می خواهی خودت کارهایت را انجام دهی.» سعی کنید احساسات او را بفهمید. در آن لحظه می توانید به او پیشنهاد کمک کردن بدهید.
برخی از کودکان به ضعف خود اعتراف نمی کنند (این کار به غرور آنها لطمه می زند و این موضوع قابل درک است).
در اینگونه موارد بهتر است بند کفش را باز کرده و آن را در کنار او قرار دهید و یا اینکه کفش را به او بپوشانید ولی اگر واکنش تندی نشان داد عقب بکشید و مجدداً با ملایمت با او حرف بزنید.
شما باید خود را برای هر شرایطی آماده کنید. امکان دارد کودک به گریه کردن ادامه دهد و این به نفع اوست؛ زیرا باید خود را تخلیه کند. نگران نباشید. او به زودی دست از گریه کردن بر می دارد. شما هم اگر در مواجهه با رفتار کودکتان دچار هیجانات شدید شدید باید برای تخلیه خود راهی پیدا کنید. شاید کمی ورزش کردن مفید باشد در ضمن شما نیاز به فرد بزرگسالی دارید که با او حرف بزنید. همه ما نیاز داریم به نحوی هیجانات خود را تخلیه کنیم.
نباید کودک خود را سرزنش کنید. تنبیه کردن فایده ای ندارد. به جای این کار او را از همدردی خود مطمئن کنید و به وی اجازه دهید خود را تخلیه کند. بذله گویی در این گونه موارد موثر است.
می توانید خطاب به کفش او بگوئید، «ای کفش شیطان! تو باید فوراً اجازه دهی آن پای کوچک داخل تو شود» و سپـس وانمود کنید با کفش او کشتی می گیرید.
بعد به پسرتان بگوئید: «این کفش خیلی بدجنس است. بیا تا این کفش را محکم نگه داشته ام آن را بپوش. زودباش. من فقط می توانم یک دقیقه آن را نگه دارم!»
مطمئن باشید کودکتان از اینکه تمام تقصیرات به گردن کفش او افتاده خوشحال می شود و به خنده می افتد. موفق باشید.

ترجمه از آذر شایان