چگونگی انجام کمک‌های اولیه

یادگیری کمک های اولیه از یک کتاب راهنما یا یک دوره آموزشی ، با آنچه در واقعیت اتفاق می افتد کاملا مشابه نیست . اکثر ما در برخورد با "موارد حقیقی " دچار نگرانی می شویم . با مقابله …

یادگیری کمک های اولیه از یک کتاب راهنما یا یک دوره آموزشی ، با آنچه در واقعیت اتفاق می افتد کاملا مشابه نیست . اکثر ما در برخورد با "موارد حقیقی " دچار نگرانی می شویم . با مقابله کردن با این نوع احساسات ، بهتر قادر به برخورد با موارد غیرمنتظره خواهیم بود. اصل طلایی و اولیه آن است که "اول سعی کنید ضرر نرسانید". باید از درمانی استفاده کنید که به احتمال قوی برای مصدوم مفید واقع می شود و نباید فقط از جهت اینکه کاری انجام داده باشید، درمانی را به کار ببرید که در مورد کارایی آن اطمینان ندارید. اصل "انسان نیکوکار"، از افرادی که در وضعیت اورژانس برای کمک به دیگران پا به صحنه می گذارند، حمایت می کند ولی از افرادی که حد و مرزهای پیشرفته شده را زیر پا می گذارند، پشتیبانی نمی کند. اگر خونسردی خود را حفظ کنید و از راهکارهای مشخص شده در این کتاب پیروی کنید، نیازی به نگرانی درباره عواقب قانونی نخواهید داشت . مسوولیت های ارایه کنندگان کمک های اولیه به طور مشخص تعیین شده است . این موارد عبارتند از: ارزیابی سریع و بی خطر یک وضعیت اورژانس و فراخوانی کمک های مناسب، محافظت از مصدومان و سایر افراد حاضر در صحنه در برابر خطرها، شناسایی آسیب یا نوع بیماری مصدوم در حد امکان، ارایه درمان به موقع و مناسب به هر کدام از مصدومان . فراهم کردن شرایط انتقال مصدوم به بیمارستان ، نزد یک پزشک یا منزل وی، در صورت نیاز به کمک های پزشکی ، باقی ماندن در کنار مصدوم تا زمانی که امکان ارایه مراقبت های بیشتر فراهم شود. گزارش کردن مشاهدات خود به افرادی که مراقبت از مصدوم را به عهده می گیرند و در صورت نیاز، ارایه کمک های بیشتر پیشگیری از انتقال متقاطع عفونت بین خود و مصدوم در حد امکان و ارزیابی وضعیت. هر مصدومی باید احساس امنیت داشته باشد و بداند که فرد کارآزموده ای از وی مراقبت می کند. با رعایت نکات زیر، می توانید جوی از اطمینان و اعتماد به وجود آورید: هم واکنش های خود و هم مشکل ایجاد شده برای مصدوم را کنترل کنید، خونسرد و منطقی عمل کنید، خوش رفتار ولی قاطع باشید، با مهربانی اما هدف دار و صریح با مصدوم صحبت کنید.
در طول زمان معاینه و درمان مصدوم ، با وی صحبت کنید. به وی توضیح بدهید که قصد دارید چه کاری انجام دهید.
سعی کنید با دادن پاسخ های صادقانه به سوالات بیمار، تا جایی که می توانید از ترس وی کم کنید. در صورتی که پاسخ سوالی را نمی دانید، این مطلب را به بیمار بگویید.
حتی پس از پایان درمان ، باز هم اطمینان بخشیدن به بیمار را ادامه بدهید. همچنین در مورد خویشاوندان نزدیک مصدوم یا هر شخص دیگری که باید از این حادثه مطلع شود، سوال کنید. از مصدوم بپرسید که آیا لازم است مسوولیت هایی را که بر عهده وی بوده (مثلا رفتن به مدرسه به دنبال فرزندش ) انجام دهید.
فردی را که مطمئن هستید در حال مرگ و یا شدیدا بدحال یا آسیب دیده است ، رها نکنید. به گفتگو با مصدوم ادامه بدهید و دست وی را بگیرید; هرگز اجازه ندهید که فرد احساس تنهایی کند.
● نحوه برخورد با کودکان
کودکان کم سن و سال بسیار زیرک هستند و هر گونه تردید و دودلی شما را به سرعت درک می کنند. اعتماد کودک آسیب دیده یا بیمار را از طریق گفتگوی ابتدایی با فرد مورد اعتماد وی (در صورت امکان یکی از والدین ) جلب کنید. در صورتی که پدر یا مادر کودک ، شما را بپذیرند و متقاعد شوند که کمک شما موثر واقع خواهد شد، این حس اعتماد به کودک منتقل می شود. همیشه در مورد روند کار و آنچه قصد دارید انجام دهید، با جملاتی ساده به کودک توضیح بدهید; از بالای سر کودک با او صحبت نکنید. نباید کودک را از مادر، پدر یا سایر افراد مورد اعتماد وی جدا کنید.
در ارایه کمک های اولیه به یک کودک سعی کنید که کودک ضمن درمان شما، احساس آرامش و اطمینان کند. همیشه بدون توجه به اینکه سن کودک چقدر است ، در مورد آنچه انجام می دهید به وی توضیح دهید.