وصّاف‏الحضره، شرف‏الدین عبداللَّه

(ح ۷۳۰/ ۷۱۹ -۶۶۳ ق)، ادیب، مورخ و شاعر، متخلص به شرف. ملقب به وصّاف‏الحضره. در شیراز به دنیا آمد و همان جا نشو و نما یافت. او مانند پدرش در شمار عمال دیوانی دولت ایلخانیان در فارس درآمد …

(ح ۷۳۰/ ۷۱۹ -۶۶۳ ق)، ادیب، مورخ و شاعر، متخلص به شرف. ملقب به وصّاف‏الحضره. در شیراز به دنیا آمد و همان جا نشو و نما یافت. او مانند پدرش در شمار عمال دیوانی دولت ایلخانیان در فارس درآمد و از خواص خواجه صدرالدین احمد خالدی زنجانی، نایب امیر طغاجار حاکم فارس گردید. مدتی نیز مورد لطف خواجه رشیدالدین فضل‏اللَّه و غازان خان و سلطان الجایتو قرار گرفت. وی علاوه بر مقام بلند خود در نثر متکلف مصنوع، در شعر عربی و فارسی نیز دست داشته که بسیاری از ابیات و قطعات و قصاید خود را در کتاب خویش ذکر شده است. قبر وی ما بین تکیه چهل‏تنان و حافظیه است. از جمله آثارش: «تجزیهٔ الامصار و تزجیهٔ الاعصار»، معروف به «تاریخ وصاف»، در ذکر وقایع تاریخی ایلخانیان، در پنج مجلد؛ «دیوان» شعر.