۲۴ سپتامبر ۵۱۴ ـ گذشتن ارتش ایران از بسفور و پیشروی به سوی دانوب

۲۴ سپتامبر سال ۵۱۴ پیش از میلاد چند واحد از یک سپاه ارتش ایران از منطقه ای در مجاورت تنگه بسفور (Bosphorus) که دو قاره آسیا و اروپا را از هم جدا می کند – در محلی که قرنها بعد شهر قسطنطنیه (استانبول) …

۲۴ سپتامبر سال ۵۱۴ پیش از میلاد چند واحد از یک سپاه ارتش ایران از منطقه ای در مجاورت تنگه بسفور (Bosphorus) که دو قاره آسیا و اروپا را از هم جدا می کند – در محلی که قرنها بعد شهر قسطنطنیه (استانبول) ساخته و اواخر دهه ۱۹۶۰ پلی که رفت و آمد زمینی میان اروپا و آسیا تامین کند، زده شده است – گذشتند تا به همراه واحدهای دیگر سپاه که قرار بود از نقطه ای پایین تر، از دریای مرمره بگذرند به پیشروی خود به سوی منطقه دانوب ادامه دهند و «سیتی ها Scythians » را از اطراف این رود و جنوب سرزمینی که امروز اوکراین خوانده می شود دور سازند و به سمت اروپای شمالغربی (اسکاندیناوی) برانند. ژنرال بغابیش فرماندهی کل این سپاه را بر عهده داشت که سه ماه بعد از دریای مرمره گذشت.
سیتی ها یا سکاها، آرین هایی بودند که دسته ای از آنان پیشتر، به گونه ای مسالمت آمیز از آسیای میانه به جنوب مهاجرت کرده و در منطقه وسیعی که به نام آنان سیستان، و یا سکستان نامیده می شود اسکان یافته بودند، ولی گروه های دیگر این قوم که با ایرانیان از یک ریشه اند در ناحیه وسیعی از شمال آسیای میانه تا جنوب روسیه و منطقه دانوب استقرار یافته و گاهی هم متعرض قلمرو ایران مخصوصا در آناتولی (ترکیه امروز)، سوریه، فینیقیه (لبنان و قسمت ساحلی سوریه) و فلسطین بودند.
این لشکر کشی ایران به اروپا که به تصمیم داریوش بزرگ انجام شد از رویدادهای مهم جهان باستان است. سپاه اعزامی ایران در ژوئیه سال بعد (۵۱۳ پیش از میلاد) در داکیه (رومانی امروز) پیروز شد و ماموریت خود را به انجام رسانید (به رویدادهای ۱۳ ژوئیه مراجعه شود).
داریوش بزرگ هنگامی تصمیم به لشکر کشی به اروپا گرفت که اطلاع یافت سیتی ها قصد ورود به قلمرو ایران در آناتولی و از آنجا به شرق مدیترانه را دارند. ارتش ایران پیش از حمله به دانوب، سیتی ها را از قفقاز و اطراف دریای مازندران فراری داده بود.
ارتش ایران در حمله به منطقه دانوب و عبور از این رود به مسئله سیتی ها پایان داد و آنان مجبور شدند که منطقه ای از جنوب روسیه، اوکراین تا اسکاندیناوی را مسکن دائمی خود قرار دهند و حرکت دائمی از گوشه ای به گوشه دیگر را دست کم به صورت سابق را رها کنند و جذب مردم بومی محل شوند.
باید توجه داشت که سیتی های آریایی با طوایف آریایی دیگر که در آلمان و اسکاندیناوی و هلند و شمالغربی فرانسه مستقر شده بودند و بعدا دو طایفه انگلز و ساکسون از آنان در انگلستان مرکزی استقرار یافتند فرق دارند، ولی نژاد و ریشه زبان همه آنان از جمله پارسی یکی است.
همچنین باید دانست که دریاچه شمال ایران، دریای گرگان و دریای مازندران خوانده می شده است و جغرافیون یونان قدیم به دلیل استقرار طایفه ایرانی کاسپین در جنوب غربی این دریاچه آن را کاسپیان، اسمی که بین المللی شده است نوشتند. قوم خزر که گروهی از آن دین یهود را پذیرفتند بعدا در قسمتهایی از سواحل بالایی دریاچه مازندران و مناطق شرقی و مرکزی اروپا به ویژه سرزمین های بالتیک مستقر شدند. منطقه کاسپی ها در ایران باستان، گیلان و قزوین و نواحی غربی و جنوبی این دو منطقه بود. قزوین از نام کاسپی ها گرفته شده و به تدریج از کسپین به کزبین و قزوین تغییر ساختار کلمه و تلفظ داده است. پس از تاسیس سازمان هواشناسی ایران در نیمه اول دهه ۱۳۳۰، دکتر محمد حسن گنجی جغرافی دان معروف وطن ما و بنیادگذار این سازمان به رسانه ها توصیه اکید کرده بود که هنگام انتشار گزارش پیش بینی وضعیت هوا باید این دریاچه را تنها، دریای مازندران ذکر کنند که پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ خورشیدی ، خزر نوشتن دریای مازندران بار دیگر رواج یافت.