۱۲ سپتامبر سال ۷۸ ـ رواج متعه (ازدواج موقت) از ۲۱ قرن پیش در ایران، به اقتباس از چین

برپایه گزارش سفیر چین در ایران باستان به امپراتور وقت این کشور که در دفتر «وقایع و عملکرد» دودمان «چه این = شین = کین» درج شده است؛ این سفیر، متعه (ازدواج موقت ـ صیغه) را که از قرنها پیش …

برپایه گزارش سفیر چین در ایران باستان به امپراتور وقت این کشور که در دفتر «وقایع و عملکرد» دودمان «چه این = شین = کین» درج شده است؛ این سفیر، متعه (ازدواج موقت ـ صیغه) را که از قرنها پیش از آن در چین رواج داشته به ایرانیان آموخته و این نوع ازدواج (از ۲۱ قرن پیش) در ایران رایج شده است. مورخان فرنگی که وقایع دوران امپراتوری دودمان «چه این = چین» را ترجمه و تفسیر کرده اند، با محاسبات تقویمی و تبدیل سال قمری چینی به میلادی، تاریخ درج گزارش مورد بحث را سپتامبر سال ۷۸ پیش از میلاد تعیین کرده و نوشته اند که سفیر مورد بحث به امپراتور گزارش کرده بود که ازدواج متعه (موقت) را که طبق فرهنگ مان (فرهنگ کنفوسیوسی) با هدف حفظ سلامت جامعه رواج دارد؛ به ایرانیان آموزش دادم و در آنجا رایج شده است. ایرانیان طبق آیین خود (آموزش های زرتشت) از داشتن زن دوم اکراه داشتند که راه حل خودمان را برایشان تشریح کردم، پذیرفتند، مسئله حل شد و پسر شاه اسبق نخستین ایرانی بود که به سبک ما برای خود متعه (کانکوباین) انتخاب کرد.
مورخان فرنگی در تفسیر عبارت «پسر شاه اسبق» نوشته اند که ایران پس از درگذشت مهرداد دوم (شاه ایران از دودمان اشکانیان)، از سال ۸۷ تا سال ۷۸ پیش از میلاد شاه نداشت، و سرانجام سنای ایران (مهستان) پس از ده سال فرهاد سوم عموی مهرداد دوم (شاه متوفا) را به شاهی برگزید، و از این تحولات چنین برمی آید که مهرداد دوم دارای پسر نبوده است و سفیر وقت چین این فرصت را به دست آورده که موضوع «همسر دوم، با همان مقام و امتیازات همسر اول» را مطرح کند و چون پذیرفته نشده بود موضوع «متعه (کانکوباین ـ صیغه)» به سبک چین را مطرح می سازد که این پیشنهاد مورد قبول قرار گرفته و پس از آن در ایران رواج یافته که ادامه دارد.
حکومت دودمان «چه این Ch,in = چین» از سال ۲۲۱ پیش از میلاد تا سال ۲۴ میلادی (به مدت ۲۴۵ سال) دوام داشت. رسم درج وقایع و عملکرد روزانه امپراتوران چین در طول چند سلسله ادامه داشت و این یادداشت ها تا به امروز باقی مانده اند. ایرانیان بودند که کشور چین را به نام این دودمان خواندند که این نام بعدا از ایران به روم انتقال یافت و جهانی شده است.
قدمت انتخاب زن دوم و متعه های متعدد (صیغه) در کشور چین به قرن ها پیش از دودمان چین (شین) بازمی گردد. این رسم تا آغاز زمامداری مائو تسه تونگ (نیمه قرن ۲۰) به همان صورت ادامه داشت که بنظر می رسد پس از فوت وی ازسرگرفته شده است. هفتم سپتامبر ۲۰۰۷ رسانه ها گزارش کرده بودند که «پانگ ژیایو» ۶۳ ساله شهردار سابق شهر ژینان واقع در ایالت شرقی شاندونگ، ۱۱ کانکوباین (متعه) داشته است و تنی چند از همین زوجه های موقت چند مورد سوء استفاده او را افشاء کرده اند که تحت تعقیب قضایی قرار گرفته است. شوهر یکی از این متعه ها قبلا اعدام شده بود. داشتن متعه در هنگ کنگ چین از سال ۱۹۷۱ (زمان سلطه انگلیسی ها) ممنوع شده است. دین یهود، اسلام، فرقه مسیحی مورمون تعدد زوجات را مشروع ساخته اند. این عمل در کشورهایی هم که در آنجا تعدّد زوجات مورد حمایت قانون نیست اینک به صورت «کامان لا (قانون بین خودمان)» انجام می گیرد. در چند سال اخیر در چند ایالت آمریکا نیز، در صورتی که زن و شوهر درخواست کنند؛ در عقدنامه آنان «دائمی بودن نکاح» درج نمی شود و در این نوع ازدواج، تشریفات طلاق بسیار آسان است.