مرام بعضی از ما آدمها واقعاً زیبا و دوستداشتنی است. این آدمها از کاری که دیگران برایشان کردهاند مرتب قدردانی میکنند و هیچوقت فراموش نمیکنند تا بتوانند سعی میکنند …
مرام بعضی از ما آدمها واقعاً زیبا و دوستداشتنی است. این آدمها از کاری که دیگران برایشان کردهاند مرتب قدردانی میکنند و هیچوقت فراموش نمیکنند تا بتوانند سعی میکنند جبرانش کنند. ولی کار خیری را که برای دیگران کردهاند اصلاً به رویشان نمیآورند چه بسا از ته دل هم ناراحتند که دیگران به رویشان بیاورند. هر وقت بحثش پیش میآید با تواضع میگویند: ما که کاری نکردیم.
این نوع آدمها شاید خیلی کم باشند ولی مرام و معرفتشون آنقدر بزرگ است که در هر عصر و هر شهر و محلهای اگر هم به تعداد انگشتهای دست باشند، بزرگ و باشکوهند.
این نوع آدمها وقتی هم به کسی چیزی میدهند مثل این که قرض میدهند یا واسطه میشوند که قرضی برای کسی درست بشه واقعاً دوست ندارند که مرتب از آنها قدردانی و تشکر صورت بگیرد.
تو فرهنگ دینی ما هم یکی از بدترین خصلتها همین است که اگر کار خیری کردیم مرتب منت بگذاریم و دوست داشته باشیم طرفمون بفهمد که اگر ما نبودیم کارش لنگ بود. اگر ما نبودیم هیچکس برایش کاری نمیکرد. دوست داشته باشیم همه با نگاههاشون به ما نشون بدهند که ما کار خیلی مهمی کردهایم. اینقدر این حالت روانی بد و زشت است که به جای اینکه خودمون پولی به کسی بدهیم یا واسطه بشویم تا وامی بگیرد ولی بخواهیم بعداً مرتب منت بگذاریم بهتر است این کار را نکنیم و با عذرخواهی مؤدبانه از اقدام خودداری کنیم.
نویسنده : پیام شعبانی
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است