درمان و پاتوژنز
بيمارى CPPD با بيمارى مفصلى التهابى حاد و مزمنى مشخص مى‌گردد که معمولاً افراد مسن را مبتلا مى‌کند. بيشتر زانو و ساير مفاصل بزرگ مبتلا مى‌شوند. ممکن است رسوب کلسيم در غضروف مفصلى (کندروکلسينوز) در راديوگرافى مشاهده گردد اما اين مورد هميشه با ايجاد علائم در ارتباط نيست. CPPD مى‌تواند ارثي، ايديوپاتيک (که اساساً با افزايش سن ارتباط دارد)، يا ثانويه به هيپرپاراتيروئيدي، هموکروماتوز، هيپوفسفاتازي، هيپومنيزيمي، هيپوتيروئيدي، نقرس، اکرونوز، تروماى مفصلي، بيمارى طبى شديد يا جراحى باشد.
گمان نمى‌رود کريستال‌ها در مايع سينوويال تشکيل شوند ولى احتمالاً از غضروف مفصلى به فضاى مفصلى وارد مى‌شوند و در آنجا توسط نوتروفيل‌ها فاگوسيته مى‌شوند و پاسخ التهابى را تحريک مى‌کنند.
تظاهرات بالينى
نقرس کاذب حاد - در ۲۵% بيماران مبتلا به بيمارى CPPD اتفاق مى‌افتد. بيشتر مفصل زانو درگير مى‌شوند ولى امکان ابتلاء مفاصل ديگر نيز وجود دارد. مفصل مبتلا اريتماتو، متورم، گرم و دردناک است. اکثر بيماران شواهدى از کندروکلسينوز دارند. تعداد کمى از بيماران درگيرى چندين مفصل را دارند.
بيمارى CPPD دژنراتيو - نوعى آرتروپاتى مزمن با تغييرات دژنراتيو پيشرونده مفاصل متعدد است. محل‌هاى شايع شامل زانو، مچ دست، MCP، لگن و شانه است.
تشخيص
- با مشاهده کريستال‌هاى کلسيم پيروفسفات دى‌هيدرات در مايع سينوويال تشخيص حاصل مى‌شود (کريستال‌هاى استوانه‌اي، لوزى‌شکل و مکعبى کوچک با شکست مضاعف مثبت ضعيف).
- ممکن است در راديوگرافى کندروکلسينوز و تغييرات دژنراتيو مشاهده گردد (باريک شدن فضاى مفصلي، اسکلروز / کيست‌هاى زيرغضروفي).
- در بيماران زير ۵۰ سال بايد علل ثانويه CPPD را در نظر گرفت.
تشخيص‌هاى افتراقى
تشخيص‌هاى افتراقي. RA, OA، نقرس، آرتريت سپتيک.
درمان
- NSAIDs
- تزريق داخل مفصلى گلوکوکورتيکوئيدها
- کلشى‌سين اثرات متغيرى دارد.