مردآويج (۳۱۶ تا ۳۲۳ هجرى قمرى)
پسر زيار بنيانگذار اين سلسله بود. او در ابتدا در خدمت علويان بود که پس از آنها طبرستان و گرگان و رى و اصفهان و شيراز و همدان را گرفت و لشکريان خليفه را شکست داد و قلمرو وى از سوئى با قلمرو سامانيان و از سوئى با قلمرو خليفه هم مرز شد. پسران بويه نيز او را يارى مى‌کردند. و مردآويج نيز هر يک را به ادارهٔ قسمتى گذارد. او قصد فتح بغداد و برانداختن حکومت مسلمان و تجديد راه و رسم ايران قديم را داشت. در زمان او جشن‌هاى باستانى ايران چون جشن سده از نو برگذار شد. مردآويج به‌دست غلامان ترک خود که آنها را تهديد به تقل کرده بود، کشته شد.
وشمگير (۳۲۳ تا ۳۵۷ هجرى قمرى)
بردار مردآويج و جانشين او بود. در دورهٔ او بوئيان بر وى شوريدند وشمگير در جريان يکى از جنگ‌ها کشته شد.
ابومنصور بيستون (۳۵۷ تا ۳۶۶ هجرى قمرى)
پسر وشمگير بود که امارت طبرستان را داشت. پس از مدتى عده‌اى از بزرگان پيرامون پسر ديگر وشمگير شمس‌المعالى قابوس‌بن وشمگير گرد آمدند و او نيز در گرگان به امارت نشست که پس از مرگ بيستون بخشى از طبرستان نيز به قلمرو وى افزوده شد. قابوس که مردى ستمگر بود با شورش لشکريان خود و هم‌دستى پسر خود منوچهر با آنها از سلطنت کناره‌گيرى کرد امّا لشکريان او را قتل رساندند. مقبرهٔ او در گنبدقابوس واقع است. منوچهر (۴۰۳ تا ۴۲۳) پس از قابوس به تخت نشست و پس از او انوشيروان فرزند خردسال وى به شاهى رسيد که در زمان سلجوقيان اطاعت آنها را پذيرفت.