برترى عمدهٔ سيستم اطلاعات جغرافيائى بر بانک‌هاى اطلاعات گذشته را مى‌توان در دو پارامتر زير داشت.
۱. امکان ذخيره و ارائه اطلاعات فضائى به‌صورت نقشه‌هائى که نوع و حجم اطلاعات نمايش داده شده در آنها منطبق بر نياز استفاده‌کننده است (جنراليزاسيون به ميزان موردنظر).
۲. امکان تلفيق اطلاعات فضائى با اطلاعات غيرفضائى و ايجاد نقشه‌هاى موضوعي.
ارائه اطلاعات در قالب نقشه‌هاى موضوعي، موجب ايجاد سرعت و تسهيل در انتقال اطلاعات مى‌گردد. به‌عنوان مثال با يک نگاه به نقشه موضوعى ميزان بارندگى مى‌توان به‌نحوهٔ توزيع بارندگى در مناطق مختلف کشور پى برد.
در حالى‌که ارائه، اين اطلاعات در قالب جداول و نوشتجات هيچ‌گاه چنين بينشى را بدين سرعت و کارآئى پديد نمى‌آورد.
(نقشه موضوعى پراکندگى جميعت در ايران) نيز بيانگر نقشهٔ موضوعى توزيع جمعيت در ايران است. که دليلى ديگر بر کارآئى و مزيت ارائه، اطلاعات در قالب نقشه‌هاى موضوعى مى‌باشد.
بنابراين ملاحظه مى‌گردد که سيستم اطلاعات جغرافيائى مى‌تواند نقش سازنده و مفيدى را در انتقال سريع اطلاعات ايفاء کند.
حال ممکن است اين سؤال مطرح گردد که چه لزومى به ايجاد تسهيل در انتقال اطلاعات وجود دارد؟
در پاسخ به اين سؤال ابتدا به ذکر چند آمار از مؤسسه، منابع جهانى (World Resources Instiute) خواهيم پرداخت.
جمعيت جهان با روندى تصاعدى رو به افزايش است. به‌طورى که تا سال ۲۰۰۰ جمعيت جهان به ۶ ميليارد نفر خواهد رسيد (يعنى در حدود يک ميليارد نفر بيش از جمعيت کنونى آن).
- ذخاير تا ۳۰ سال آينده به اتمام خواهند رسيد.
- ذخاير زغال‌سنگ تا ۱۷۰ سال ديگر تمام خواهند شد.
بنابراين جمعيتى که براى ريشه‌کنى منابع طبيعى با يکديگر رقابت خواهند کرد بيش از ظرفيت جهان خواهد بود. مگر آنکه از امروز در فکر تصميم‌گيرى دقيق و عميق براى آينده باشيم.
تصميم‌گيرى دقيق و صحيح نيازمند دسترسى هر چه بيشتر به اطلاعات جغرافيائى و آمارى است و استفادهٔ صحيح از اطلاعات جغرافيائي، نيازمند سيستمى است که آنها به فرم سهل‌الوصول و قابل استفاده درآورده (مثلاً نمايش اطلاعات در قالب نقشه‌هاى موضوعي). تنها سيستمى که مى‌تواند جوابگوى اين نياز باشد سيستم اطلاعات جغرافيائى است.