ماء معین . [ ءِ م َ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) آب روان . (از منتهی الارب ). آب روان روشن و پاک . (ناظم الاطباء، ذیل «معین »). آب روان و پاک . (فرهنگ فارسی معین ، ذیل «ماء») :
ز کافور واز مشک و ماء معین
درخت بهشت و می و انگبین .

فردوسی .
خداوند جوی می و انگبین
همان چشمه ٔ شیر و ماء معین .

فردوسی .
ایا سپهر ادب را دل تو چشمه ٔ روز
ایا بهشت سخا را کف تو ماء معین .

فرخی .
یکی ماء معین آمد، دگر عین الیقین آمد
سیم حبل المتین آمد، چهارم عروهٔالوثقی .

منوچهری .
شعر من ماء معین و شعر تو ماء حمیم
کس خورد ماء حمیمی چون بود ماء معین .

منوچهری .
پیش من آور نبید در قدح مشکبوی
تازه چو آب گلاب صاف چو ماء معین .

منوچهری .
یک مثل بشنو بفضل مستعین
پاک چون ماء معین از بومعین .

ناصرخسرو.
گر تو درو گرسنه و تشنه ای
مرغ مسمن خور و ماء معین .

ناصرخسرو.
گر ره خدمت نجست بنده عجب نیست زانک
گرگ گزیده نخواست چشمه ٔ ماء معین .

خاقانی .
لرزان ستارگان ز حسام حسام دین
چون سگ گزیده ای که ز ماء معین گریخت .

خاقانی .
گل برآرند اول از قعرزمین
تا به آخر برکشی ماء معین .

مولوی .
فائده ٔ دیگر که هر خشتی کز این
برکنم ، آیم سوی ماء معین .

مولوی .
گر رسد جذبه ٔ خدا ماء معین
چاه ناکنده بجوشد از زمین .

مولوی .
گر اشتیاق نویسم به وصف راست نیاید
کز اشتیاق چنانم که تشنه ماء معین را.

سعدی .
عاشق صادق به زخم دوست نمیرد
زهرمذابم بده که ماء معین است .

سعدی .