دائمهٔالمطلقهٔ. [ ءِ م َ تُل ْ م ُ ل َ ق َ ] (ع ترکیب اضافی ) در اصطلاح منطق قضیه ای موجهه که در آن حکم شود به دوام نسبت ثبوتیه یا سلبیه مادامی که ذات موضوع موجود است . جرجانی در تعریفات گوید: دائمهٔالمطلقهٔ، هی التی حکم فیها بدوام ثبوت المحمول للموضوع او بدوام سلبیهٔ عنه مادام ذات الموضوع موجوداً مثال الایجاب کقولنا دائماً کل انسان حیوان فقد حکمنا فیها بدوام ثبوت الحیوانیهٔ للانسان مادام ذاته موجوداً و مثال السلب دائماً لاشی ٔ من الانسان بحجر فان الحکم فیها بدون سلب الحجریهٔ عن الانسان مادام ذاته موجوداً. (تعریفات ). صاحب کشاف اصطلاحات الفنون آرد: دائمهٔالمطلقهٔ، عند المنطقیین هی قضیهٔ موجههٔ بسیطهٔ حکم فیها بدوام ثبوت المحمول للموضوع . او بدوام سلبه عنه مادام ذات الموضوع موجودهٔ خارجاً او ذهنا کقولنا: کل رومی ابیض دائماً ولاشی ٔ منه باسود دائماً. سمیت دائمهٔ لاشتمالها علی الدوام و مطلقهٔ لعدم تقییدالدوام فیها بوصف او غیره .