ابن مواعینی
اِبْنِ مَواعینی، نک: ابن خیره. </p>
اِبْنِ مَواعینی، نک: ابن خیره. </p>
اِبْنِ مُوَقّت، نک: ابن امیر حاج، ابوعبدالله محمد بن محمد. </p>
اِبْنِ مَولی، ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن مسلم، (د ح 170ق/ 786م)، شاعر عصر اموی و عباسی. وی از بردگان آزادشدهٔ قبیلهٔ عمروبن عوف بود، در قُبا (جنوب مدینه) به دنیا آمد و در همانجا پرورش یافت (ابوالفرج، 3/286؛ مرزبانی، 342؛ خطیب تبریزی، 2/357). وی عمری دراز یافت (مرزبانی، همانجا) و چنانکه از روایات ابوالفرج (3/310) برمیآید، و...
اِبْنِ مُؤَیّد، نک: مؤیدزاده. </p>
اِبْنِ مِهْران، ابوبکر احمد بن حسین بن مهران نیشابوری (295- 381ق/908-992م)، مُقری مشهور خراسان و اولین مؤلف دربارهٔ قرائات دهگانه. در منابع متقدم اشارتی بر اینکه وی به شهر دیگری غیر از نیشابور منسوب بوده، دیده نمیشود. تنها ابن عساکر در تاریخ دمشق بدون ذکر سند گفتار خود، یادآور شده که اصل ابن مهران از اصفهان بوده و نیشابور...
اِبْنِ مَیّاده، ابوشُرَحْبیل (شَراحیل) رَمّاح بن اَبردبن ثوبان مُرّی (د 136 یا 149ق/753 یا 766م)، از خاندان بنو مرّهٔ بن عوف، شاعر اواخر عصر اموی و اوایل عصر عباسی. به گفتهٔ برخی ولادت او به تخمین در 75ق/694م بوده است (بلاشر، 634). سلسله نسب او را به قبایل کهن بنی غَطَفان رساندهاند که به قیس بن عیلان بن مُضَر میرسد (ا...
اِبْنِ مِیْثَم، کمالالدین میثم بن علی بن میثم بحرانی، محدث، فقیه و متکلم مشهور شیعی سدهٔ 7ق/13م. برخی لقب او را مفیدالدین آوردهاند (شوشتری، 2/210؛ تنکابنی، 420). از زندگی او آگاهی اندکی در دست است. همین قدر گفتهاند که در 636ق/1239م، زاده شد (ماحوزی، فهرست، 69) و نزد ابوالسعادات اسعد بن عبدالقاهر بن اسعد اصفهانی و کمالا...
اِبْنِ مُیَسَّر، ابوعبدالله تاجالدین محمد بن علی بن یوسف بن میسر (د 677ق/1278م)، مورخ مصری. نام او به صورتهای ابن میسرهٔ (ابن زیات، 41، 77، قس: 141) و ابن میسر1 نیز آمده است (ابن میسر، 98؛ قس: 2 EI). از وی با شهرت ابن جَلَب راغب هم یاد میشود (ابن دقماق، 2/36؛ 2 EI)، هرچند ویت در یکی بودن ابن میسر و ابن جلب راغب، تردید...