در ساعات اول پس از تولد، بايد نوزاد را در آرامش گذارد، او هنوز احتياجى به غذا ندارد و مايل است بخوابد. تخليهٔ رودهٔ نوزاد در ساعات اول زندگى از مواد سياهى تشکيل شده (مدفوع نوزاد) که قبل از نوزاد تولد در روده موجود بوده است. تقريباً ۱۲ الى ۲۰ ساعت پس از تولد، مادر بايد براى اولين بار کودک را به پستان بگيرد. در اين حال تابع حالت مادر و بچه همچنين منتظر ملاقات قابله مى‌شويم. زيرا ماما، در اولين شيردادن براى مراقبت حضور پيدا مى‌کند. مادر، براى شير دادن بالش کوچکى در روى آرنج گذارده سر نوزاد را روى آن قرار مى‌دهد، و در حقيقت به‌طور کاملاً راحت. سر نوزاد نبايد به عقب آويزان گردد و دهان کوچک وى بايد درست مقابل نوک پستان واقع شود. اکنون مادر نوک پستان را بين انگشت اشاره و انگشت وُسطاى دست راست مى‌گيرد و آن را سريع با تکان کوچکى عميقاً در دهان طفل وارد مى‌کند. دهان طفل نه فقط نوک پستان بلکه بايد تا قسمتى از اطراف نوک پستان را نيز در برگيرد. سپس بايد توجه داشت که بين نوزاد آزاد باشد. چون او در هنگام شير خوردن با بينى خود هوا دريافت مى‌کند. پس از آن مادر بايد انگشت شست همان دست، آن قسمت پستان را که خواهد روى سوراخ‌هاى بينى طفل قرار گيرد به عقب بزند، زيرا اگر راه بينى او را آزاد نگذاريم مجبور است با دهان تنفس کند، و در اين صورت نمى‌تواند پستان بمکد و شير بنوشد.
اگر بخت مساعد بود، کودک فوراً و به‌طور درست شروع به نوشيدن مى‌کند. اما بعضى از کودکان در ابتدا حيران مى‌مانند و يواش يواش، و بريده بريده مى‌مکند. هر مادرى در ابتدا براى شيردادن مهارت ندارد. بسيارى از آنها بايد بياموزند که چطور بايد هنگام شيردادن بچه را نگاهداشت. حرکت سريع مادر هنگام نهادن نوک پستان در دهان طفل، بدون شک مهارت لازم دارد و مهارت در اثر تمرين به‌دست خواهد آمد.
بسیاری از مادران هنوز از واقعهٔ وضع حمل خسته هستند ، چنانکه در آزمایش شیردادن به‌خوبی موفق نشوند ، خیلی زود عصبانی و شاید مأیوس گردند. حتی اگر پس از اولین آزمایش از عرق خیس شوند اجازه ندارد دلسرد شوند. همانطور که گفتیم و مشهور است ، تمرین ، انسان را استاد می‌کند.
شيردادن در دفعات بعدى مانند بار اول خسته کننده نخواهد بود. اما پس از اينکه زائو توانست رختخواب را ترک کند، سهل مى‌گردد. روى صندلى راحتى که زياد بلند نباشد مى‌نشيند و پاها را روى چهار پايه‌اى قرار مى‌دهد، سپس با راحتى کامل طفل را در آغوش مى‌گيرد. به اين ترتيب نوزادان به‌تدريج نوشيدن را بهتر مى‌آموزد، و هر چه بزرگ‌تر مى‌شود تند‌تر و شديد‌تر مى‌مکد. بنابراين اشتباه بزرگ خواهد بود، اگر مادر با برخورد کردن به اشکالى در شيردادن، فوراً نااميد شده و راه و چاره را در شيشهٔ شير بيابد! نوشيدن از پستانک به مراتب براى طفل آسان‌تر است، چون جد و جهدى لازم ندارد. اما اين خطر بزرگى است، چون او ديگر حاضر نيست زحمت مکيدن پستان را قبول کند، زيرا او پستانک شيشهٔ شير را شناخته است. پس بايد پيوسته، با صبر و حوصله پستان را به دهان طفل گذارد. زيرا فقط از اين راه است که تشکيل شير صورت مى‌گيرد، و بدين ترتيب مادر، شيردادن، و نوزاد، ميکدن شير را مى‌آموزد.
