نوشتهٔ زیر می‌کوشد بنمایاند که مشکلِ اصلیِ روشنفکرانِ دینی در این است که می‌خواهند هم بنیادگرا باشند و هم متجدد، و این نمی‌شود . کار از راه درگیری با نوشته‌ای از آقای دکتر عبدالکریم سروش پیش برده می‌شود که بنیانگر پایهٔ اصلی اندیشهٔ ایشان و هم‌فکرانشان است . این اندیشهٔ پایه‌ای تفکیک میان ذاتی و عَرَضی در دین با هدفِ جدا کردن دین از تاریخِ آن است . نوشته ذاتی و عرضی در ادیان نام دارد . سروش خود برنهشت‌های مقاله را این چنین فشرده کرده و در آغاز آن آورده است:<br /> ”این مقاله ابتدا عَرَضی (صورت) و ذاتی (مضمون) معنا و تعریف شده‌اند و سپس شئون و تعلیمات دین به دو دستهٔ شئون و تعلیمات ذاتی و عرضی تقسیم شده‌اند. عرضی ها آنها هستند که می‌توانستند به گونه‌ای دیگر باشند، برخلاف ذاتی ها...
فایل(های) الحاقی
| ذات یک پندار (انتقاد از ذات باوری اصلاح‌طلبان دینی در نمونهٔ سروش) | enteghad az zat bavariye eslahtalabane dini.pdf | 224 KB | application/pdf |