هرگز نمی‌توان دنیای بهتری ساخت مگر اینکه آدم‌های بهتری بسازیم، برای این منظور باید هر یک از ما تا عالی‌ترین مرحله در تحول خود بکوشیم و همزمان برای پایداری جامعه انسانی مسئولیت بپذیریم.<br /> این حرف‌ها از دهان یک زن پخته در می‌آید که سرد و گرم روزگار را چشیده است. شور جوانی و سرخوردگی میان‌سالی را نیز پشت سر گذاشته و حالا می‌تواند منصفانه‌تر مسائل انسانی را ارزیابی کند. اما این زن چهل ساله راه پر مخاطره‌ای را پیمود تا به اینجا رسید...
فایل(های) الحاقی
| دو نوبل در دستان یک زن | do nobel dar dastane yek zan.pdf | 30 KB | application/pdf |